Mauvaise foi

Η τελευταία ταινία που είδα το 2009 ήταν αισιόδοξη αν και η σύνοψη που διάβασα στην εφημερίδα προϊδέαζε για κάτι αιχμηρό.

Η Κλάρα, εβραϊκής καταγωγής και ο Ισμαήλ, άραβας, ζουν μαζί για καιρό κι έχουν μια ευτυχισμένη κι αρμονική σχέση. Όταν η Κλάρα μένει έγκυος η σχέση τους περνά σε άλλο επίπεδο και αυτό τους προκαλεί φόβο και αμηχανία. Δεν τους προβληματίζουν στιγμή οι φυλετικές διαφορές τους - και μόνο το γεγονός μιας καινούργιας ζωής είναι αρκετό.

Αποφασίζουν να κρατήσουν το μωρό και ξεκινούν το στήσιμο της οικογένειάς τους. Η Κλάρα μετακομίζει στο σπίτι του Ισμαήλ και η επόμενη κίνηση είναι να το ανακοινώσουν στις οικογένειές τους. Οι γονείς της Κλάρα, εύποροι συντηρητικοί αστοί, σοκάρονται και με πολύ κομψό τρόπο εναντιώνονται στον γάμο τους. Ο Ισμαήλ, από την άλλη, συνεχώς το αναβάλλει ψάχνοντας να βρει την κατάλληλη στιγμή για να το εκμυστηρευτεί στην χήρα μητέρα του. Στο μεταξύ, παρ' όλο που κανείς από τους δύο δεν ασχολείται με θρησκεύματα και συμβολισμούς -του ιουδαϊσμού και του ισλαμισμού αντίστοιχα- αρχίζουν και χρησιμοποιούν τα σύμβολα και τις παραδόσεις της δικής του θρησκείας ο καθένας γιατί έτσι πιστεύουν ότι είναι πιο σωστό για την ανατροφή του παιδιού που θα έρθει. Αναπόφευκτα, η σχέση τους δυσκολεύει πολύ καθώς τίθεται και το "ακραίο" τελεσίγραφο "αν το παιδί είναι αγόρι θα πάρει το όνομα του πατέρα μου και θα γίνει μουσουλμάνος". Η Κλάρα, άτομο ανεξάρτητο και διαλλακτικό, επιστρέφει στο πατρικό της αντιμέτωπη με την νέα πραγματικότητα - το μωρό ή η σχέση;

Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς το τέλος της υπόθεσης - "η αγάπη όλα τα νικά" κι έτσι πρέπει να είναι, στην τελική. Το ενδιάμεσο όμως μέρος θα μπορούσε να είναι σαφώς καλύτερο. Το "Λάθος Πίστη" είναι από εκείνες τις ταινίες που δεν σου τραβούν την προσοχή και δικαίως γιατί δεν έχουν κάτι ιδιαίτερο ούτε από εικαστική προσέγγιση ούτε από σεναριακή επεξεργασία. "Χαϊδεύει" σοβαρά κοινωνικά ζητήματα όπως αυτά της προκατάληψης, της ανεξιθρησκείας και της αποδοχής παραμένοντας politically correct. Είναι όμως μια ταινία κωμική και ειλικρινής - ακριβώς ό,τι είχα ανάγκη να δω την προηγούμενη Τρίτη. Αν ήθελα κάτι διαφορετικό θα επέλεγα να δω σε DVD το πιο παλιό "Ένα τρυφερό φιλί" του Κεν Λόουτς που είναι κλάσεις ανώτερο και χτυπά συνέχεια στο καρφί κι όχι μόνο στο πέταλο.