Λοιπόν...

... πέρασε κιόλας ένας χρόνος από τότε που ξεκίνησα τούτο εδώ το blog και ειλικρινά, δεν κατάλαβα το πως. Θυμάμαι ότι μπήκα με σχετική αμηχανία: "εγώ, στον αέρα;" σκεφτόμουν. Η απλή περιέργεια της εκκίνησης με τον καιρό εξελίχθηκε σε μεγάλο ενθουσιασμό και τώρα έχει γίνει πλέον αγαπημένο κομμάτι της καθημερινότητάς μου. Στ' αλήθεια, δεν περίμενα να απολαμβάνω τόσο ετούτο τον ελεύθερο και άκρως δημιουργικό τρόπο έκφρασης - η διαδικασία του να ψάχνω για πληροφορίες, να γράφω κείμενα που να ανταποκρίνονται σε εκείνο που νιώθω και πιστεύω, να ταιριάζω εικόνες, λινκς, σημειώσεις, να ελέγχω και να σβήνω πολλές φορές τα κομμάτια μέχρι να με ικανοποιήσει το αποτέλεσμα πριν τα αναρτήσω με εξιτάρει αφάνταστα. Από αυτόν τον ένα χρόνο, εκείνο όμως που κρατώ με πολύ προσοχή και τρυφερότητα είναι οι υπέροχοι άνθρωποι που γνώρισα - άνθρωποι με απίστευτη διάθεση να συζητήσουν με χιούμορ και σοβαρότητα, άνθρωποι που σίγουρα δεν θα γνώριζα ποτέ εάν δεν δημιουργούσα το blog. Αναφέρομαι σε όλους εσάς που με συμπεριλάβατε στις λίστες σας και σ' εσάς που με επισκέπτεστε έστω κι αν δεν αφήνετε κάποιο σχόλιο. Ιδίως όμως αναφέρομαι σ' εσάς που μου "μιλάτε", που μου εμπιστευθήκατε κάποια σκέψη, μια γνώμη, ένα απλό "γεια". Μμμ... λοιπόν, ο πρώτος απολογισμός δεν είναι καθόλου, μα καθόλου, άσχημος. Μιας όμως που η σημερινή μέρα διαθέτει και δεύτερα γενέθλια, συνεπώς και δεύτερο απολογισμό, θα σταματήσω εδώ γιατί δεν θέλω να σας κουράσω - τουλάχιστον όχι τώρα.

Σας ευχαριστώ που με δεχτήκατε στην υπέροχη (επαναλαμβάνομαι, το ξέρω) παρέα σας κι ελπίζω να τα λέμε για πολύ ακόμη.

*