Λίγο πριν την αρχή

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ο Αύγουστος ήταν ο μήνας  που βαριόμουν αφόρητα. Ιδίως το διάστημα μετά τον δεκαπενταύγουστο και μέχρι να ανοίξουν τα σχολεία έπληττα τόσο που η αδράνεια ήταν η μόνη κινητήριος δύναμη που διέθετα. Συν τοις άλλοις, είχα τον φόβο ότι λόγω αυτής της αδράνειας θα ξεχνούσα όλα όσα υπήρχαν στο μυαλό μου και μετά θα είχα να τα ξαναμάθω όλα πάλι από την αρχή.

Τον φετινό Αύγουστο οι πολιτικές συζητήσεις, και για να είμαι πιο ακριβής οι οικονομικές συζητήσεις κι οτιδήποτε αφορά στο κέρδος και στην συνετή χρήση του χρήματος,  ήταν το κυρίαρχο θέμα σε όλες τις φιλικές συνάξεις. Μόνο σε μία (1) δεν αναφέρθηκε κάτι για εκπτώσεις, προσφορές κι ευκαιρίες κι αυτός είναι ο λόγος που  θα ξαναβγώ με την  Ε. και τον Α. Οι "αναχωρήσεις" του Νίκου Θέμελη και του Λεωνίδα Κύρκου με έβαλαν σε σκέψεις και παρ΄όλο που είδα πολλές ταινίες, δεν κατόρθωσα να διαβάσω  τα βιβλία που ήθελα. Όχι η καλύτερη διάθεση, δηλαδή. Γράφω τούτη την ανάρτηση έχοντας σαν πρόθεση να "γκρινιάξω" λιγάκι αλλά παρατηρώ τα βιβλία που βρίσκονταν τακτικώς ερριμμένα στον καναπέ, στα κομοδίνα και στον πάγκο της κουζίνας - χμμμ... να συμμαζέψω πρώτα και μετά.

Ήταν πολύ άνετος αυτός ο Αύγουστος  μα δεν νομίζω ότι θα ήθελα να ήταν δύο φορές τον χρόνο. Μου αρέσει που έρχεται ο Σεπτέμβρης -ένας από τους αγαπημένους μήνες- σε αντίθεση με εκείνους που βαρυγκομούν για την επιστροφή στην ρουτίνα. Περισσότερο και από την Πρωτοχρονιά, ο Σεπτέμβρης μου δίνει την αίσθηση της αρχής. Μια καλή ευκαιρία για να μηδενίσω το "κοντέρ" και να ξεκινήσω: είτε για να διορθώσω τα κακώς κείμενα του (πρόσφατου) παρελθόντος, είτε για κάτι ολότελα καινούργιο. Είτε, επίσης, για να γράψω επιτέλους εκείνες τις αναρτήσεις που ανέβαλα συνεχώς λόγω θέρους - έχω, νομίζω, αρκετό υλικό. 

Σημείωση: Η φωτογραφία είναι από το εξώφυλλο του "One September afternoon" του Art Pepper.