Whenever...

Που πάνε οι ευχές μετά τις γιορτές; Δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσει κανείς πως από  τις τόσες ευχετήριες προτάσεις που ανταλλάσσονται κάθε χρόνο τούτες τις μέρες ελάχιστες θα επιβιώσουν και θα βγάλουν τον χρόνο. Πως να δώσεις άραγε υπόσταση και διάρκεια σε κάτι τόσο αέρινο όσο οι φθόγγοι και τα φωνήεντα;
 

Στην καλύτερη περίπτωση, οι ευχές διαρκούν όσο και οι γιορτές - όταν βρίσκεσαι σε γιορτινό περιβάλλον και ανάμεσα σε κόσμο με χαρούμενη διάθεση είναι εύκολο να ανταποκριθείς στις ευχές των γύρω σου δίνοντάς τους τον καλύτερό σου εαυτό ή τέλος πάντων ό,τι καλύτερο μπορείς την δεδομένη στιγμή. Επιστρέφοντας όμως στη γνώριμη, καθημερινή ρουτίνα οι ευχές φαίνεται πως εξατμίζονται μεμιάς,  σαν υγρασία με το πρώτο αεράκι.

Περισσότερες πιθανότητες να διαρκέσουν στη μνήμη και, ίσως, να υλοποιηθούν κάποια στιγμή έχουν εκείνες οι ευχές που δίνονται γραπτώς. Στην εποχή των social media μπορείς πια χωρίς κόπο, να κάνεις μια "επανάληψη"  στα  γιορτινά emails που στοιβάζονται στο inbox σου πριν τα διαγράψεις για να  κάνεις χώρο για τα επόμενα. Θα "ανακαλύψεις" έτσι ξανά ποιοί σε θυμήθηκαν και ποιοί όχι,  ποιοί λείπουν και ποιοί σου λείπουν. Θα πάρει ώρα αλλά ίσως ξαφνιαστείς ευχάριστα, όπως η Έιμυ.  

Τον  Φεβρουάριο του 1989, η επτάχρονη -τότε- Έιμυ έλαβε ένα γράμμα από τον Ρόαλντ Νταλ, συγγραφέα του αγαπημένου της παραμυθιού, του ΜΦΓ στο οποίο ο Μεγάλος Φιλικός Γίγαντας, με άκρα μυστικότητα, μαζεύει όλα τα καλά όνειρα των ανθρώπων που έχουν την μορφή σαπουνόφουσκας και μετά τα μοιράζει στα παιδιά - μ' ένα φυσοκάλαμο που μοιάζει με τρομπέτα τα φυσά στις κρεβατοκάμαρες των παιδιών όταν αυτά κοιμούνται. Πέντε μήνες πριν, η Έιμυ τού είχε γράψει ένα γράμμα με την βοήθεια του μπαμπά της όπου, έχοντας έμπνευση από το αγαπημένο παραμύθι της, είχε ζωγραφίσει με νερομπογιές και γκλίττερ το δικό της όνειρο κλεισμένο σ' ένα μπουκάλι.

Ευτυχώς, ο Ρόαλντ Νταλ ανταποκρίθηκε. Η απλή και συγκινητική απάντηση του είναι η ακόλουθη:

Αγαπητή Έιμυ, 

πρέπει να γράψω ένα ειδικό γράμμα και να σ΄ευχαριστήσω για το όνειρό σου στο μπουκάλι. Είσαι το πρώτο άτομο στον κόσμο που μου έχει στείλει κάτι τέτοιο και μου προκάλεσε μεγάλο ενδιαφέρον. Μου άρεσε επίσης το όνειρο. Σήμερα το βράδυ θα κατέβω στο χωριό και θα το φυσήξω μέσα από το παράθυρο της κρεββατοκάμαρας κάποιου παιδιού που κοιμάται και θα δω αν θα πιάσει.    

Με αγάπη από τον 

Ρόαλντ Νταλ

 

Μοιάζει κάπως αφελές όλο αυτό στον ενήλικο κόσμο αλλά γιατί να μην συμβαίνει κάτι αντίστοιχα απλό και για εμάς τους μεγάλους; Δεν είναι βέβαια ίδιες οι συνθήκες αλλά ομολογώ πως διαβάζοντας την περίπτωση της Έιμυ, δεν μπόρεσα να μην σκεφτώ με κάποια σιγουριά πως έστω μία από όλες τις ευχές που πήρα κι έδωσα με κάποιο τρόπο, κάποια στιγμή θα απαντηθεί. Γι' αυτό, λοιπόν, φέτος θα ήθελα να είναι η χρονιά όπου θα βρούμε τη δύναμη και τη θέληση να ανταποκριθούμε στις ευχές μας -και των σημαντικών άλλων της ζωής μας- και να τις διατηρήσουμε για καιρό κάνοντάς τες πράξη. Με δύναμη και όρεξη, σε πείσμα των αριθμών στα ημερολόγια, στις οικονομικές λίστες και στους πίνακες των στατιστικών. Κι ας μην έχουμε ακροατήριο. Κι ας μην είναι γιορτές. Όποτε.


 

Σημείωση: Ο πίνακας είναι το "Οι σαπουνόφουσκες" του  Thomas Couture. Η ιστορία της αλληλογραφίας της Έιμυ και του Roald Dahl αντλήθηκαν από εδώ.