Επέστρεφε... 

... συχνά και παίρνε με
Αγαπημένη αίσθησις
Επέστρεφε και παίρνε με.
Όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη
Κι επιθυμιά παλιά ξαναπερνά στο αίμα,
Όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται
Κι αισθάνονται τα χέρια σαν ν’ αγγίζουν πάλι.

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με τη νύχτα,
Όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται

Αν και δεν είμαι άνθρωπος του καλοκαιριού, υπάρχουν κάποια καλοκαίρια που επιστρέφουν έντονα στην μνήμη - οι πρώτες μου διακοπές σε νησί έναν Ιούνιο, μια περιπετειώδης εξερεύνηση πόλης στην Κρήτη κάποιον άλλον Ιούνιο, τρίμηνοι "διαγωνισμοί" κινηματογράφου (δλδ ποιός θα δει τα περισσότερα έργα στο θερινό), αναγνωστικοί μαραθώνιοι κάθε Αύγουστο, όταν όλοι είναι πλήρως απασχολημένοι με τα μπάνια και τα αντηλιακά τους και με αφήνουν απερίσπαστη να ασχοληθώ με τα βιβλία μου. 

Αν υπάρχουν, λοιπόν, ένα-δυο πραγματάκια που θα θυμίζουν το καλοκαίρι που σε λίγο τελειώνει είναι τα συχνά μελτέμια που εμφανίζονταν εκεί που δεν τα περίμενε κανείς κι έκαναν όχι απλώς υποφερτές αλλά σχεδόν ευχάριστες τις διακοπές στην πόλη. Και τα πολλά χρώματα παντού - από τον ορίζοντα θάλασσας και ουρανού, τους κήπους και τις βιτρίνες των καταστημάτων, στις αποχρώσεις του μαυρίσματος στην επιδερμίδα των φίλων που ψήνονταν στον ήλιο, τα ρούχα τους έως και τα φαγητά μας. Και τα γλυκά, βεβαίως, με κορυφαίο πρωταγωνιστή το βύσσινο. Τα παγωτά αποτελούν ξεχωριστή κατηγορία καθώς φέτος δοκίμασα ενδιαφέρουσες γεύσεις κι αποχρώσεις παγωτών που δεν υπήρχαν τις προηγούμενες χρονιές (βλ. μάνγκο με χρώμα πορτοκαλί, και κρέμα με σποράκια βανίλιας χρώματος ιβουάρ με λεπτό καφέ πουά). 

Και η λογοτεχνία ακολούθησε το ίδιο μοτίβο - φέτος τον Αύγουστο διάβασα  εντελώς διαφορετικού μεταξύ τους ύφους βιβλία και ήταν τόσο προκλητική όλη αυτή η αναγνωστική παλέτα που νομίζω πως ετούτη η αίσθηση  (αν και όχι απολύτως θετική) θα διαρκέσει αρκετά - θα τα γράψω άλλωστε στην συνέχεια. Να μην τα πολυλογώ, Κ. Καβάφης και  Ν. Χατζηκυριάκος-Γκίκας  για αρχή.  Καλή επάνοδο στο σύννεφο!