Ερώτηση.
Κι απάντηση;
- Τι θα νέκρωνε τη σκέψη μας;
- Η έλλειψη παιχνιδιού.
Κώστας Αξελός
Αυτά τα λόγια του στοχαστή Κώστα Αξελού, που πέθανε την προηγούμενη εβδομάδα, προέκυψαν αυθόρμητα καθώς διάβαζα ένα άρθρο για τον Κίερον Ουίλιαμσον, τον ταλαντούχο επτάχρονο, οι πίνακες του οποίου, από παστέλ και τέμπερα, είναι αυτή τη στιγμή περιζήτητοι. Όχι βέβαια ότι η σκέψη του μικρού -στην ηλικία- ζωγράφου κινδυνεύει να νεκρωθεί μιας και οι γονείς του τον στηρίζουν και τον ενθαρρύνουν να ασχοληθεί με αυτό που του αρέσει και, σύμφωνα με το άρθρο, δείχνουν αρκετή σύνεση στον χειρισμό αυτής της εκπληκτικής δεξιότητας του παιδιού τους. Από τα λεγόμενά τους δε, δεν προκύπτει ότι υποδαυλίζουν -με κάποιον τρόπο- την παραγωγή 6 πινάκων την εβδομάδα - αυτός είναι ο ρυθμός που ζωγραφίζει ο Κίερον. Όμως, πουθενά δεν γίνεται λόγος για αυτό που χρειάζεται κάθε παιδί περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο σε αυτήν την ηλικία: το παιχνίδι. Κι αναρωτιέμαι: τόσο, πια, περιττό θεωρείται σήμερα;
Σημείωση: Ο πίνακας της ανάρτησης είναι του Κίερον Ουίλιαμσον. Δείτε εδώ περισσότερους.
2 σχόλια:
Από την στιγμή που διάβασα το εξαιρετικό βιβλίο του Αξελού «Ο Ηράκλειτος και η Φιλοσοφία» έχω συνδέσει τους δύο φιλόσοφους μέσα στο μυαλό μου.
«αιών παίς εστί παίζων, πεσσεύων...πολύ ελεύθερα:"ο χρόνος είναι ένα παιδί που παίζει..."
Το παιχνίδι της διαλεκτικής...
Οσο για τον μικρό Κίερον, δεν τα βλέπω καλά τα πράγματα...
@dimitris: αν ο μικρός το βλέπει όλο αυτό σαν παιχνίδι, έχε καλώς - το να χρησιμοποιεί, όμως, επαγγελματική κάρτα από τα επτά του μου φαίνεται πολύ ύποπτο.
"ο χρόνος είναι ένα παιδί που παίζει..." Ωραία σκέψη, όπως και το ότι η ζωή (μπορεί να) είναι ένα παιχνίδι
Καλό απόγευμα.
Δημοσίευση σχολίου