Palm Sunday

     

 

 

( ... )

When we come to it
We must confess that we are the possible
We are the miraculous, the true wonder of this world
That is when, and only when
We come to it.

Σημειώσεις: Το απόσπασμα είναι από το ποίημα  "A Brave and Startling Truth" που έγραψε η Maya Angelou το 1995 αποκλειστικά για την 50η Επέτειο του Ο.Η.Ε. Δείτε και ακούστε την να το διαβάζει εδώ. / Το εικαστικό είναι η πίσω όψη του πορτραίτου της Ginevra de' Benci από τον Leonardo da Vinci. /  Κυριακή των βαΐων σήμερα και σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας χρησιμοποιούνται ως "βάγια" διάφορα είδη φυτών. Η δάφνη και η μυρτιά είναι τα πιο συνηθισμένα, πιθανώς λόγω της συχνής παρουσίας τους, του ότι είναι αειθαλή και κυρίως λόγω της ευωδιάς τους. Σπάνια χρησιμοποιείται και ο φοίνικας ο οποίος ωστόσο, είναι η επικρατούσα άποψη – στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη, όπου προσδιορίζεται το ποιά βάγια πήρε ο όχλος για να προϋπαντήσει τον Ιησού, γράφεται "τα βάγια των φοινίκων" που παλιά συμβόλιζαν τη βασιλική δόξα.

 

 

 

Masquerade On

 

 

 

"Αν γενικεύσωμε το ένστικτο του παιγνιδιού, τόσο βαθύ σ' όλα τα ζώα, αν κάμωμε για λίγες ημέρες θεσμό τη μίμησι, την ακαταμάχητη αυτή δύναμι, το καρναβάλι όχι μόνον θα μας φανή απαραίτητο, μα θα απορήσωμε που κρατεί τόσο λίγο. Το καρναβάλι της Βενετίας διαρκούσεν έξη μήνες. Οι τρεις λοιπόν εβδομάδες που διαθέτομε για τη φαντασμαγορία και την κωμωδία, δεν αρκούν. Είνε ένα δόκανο που στήνει η πραγματικότητης για να μας ξαναπιάση αμέσως μόλις της ξεφύγωμε. Και δυό μόνο τρόπους βρήκεν ο άνθρωπος για να ξεφύγη. Ο πρώτος είνε η θεία μαρκαράτα του ονείρου και της φαντασίας. Ο δεύτερος περιορίζεται στον πλανήτη μας, στην περιοχή του ματιού, στην ικανότητα της ραπτικής και στις λίγες ημέρες του Τριωδίου. Και στις δυό αυτές πλάνες είμαστε οπωσδήποτε κερδισμένοι αφού ικανοποιούμε το ακαταμάχητο ένστικτο του παιγνιδιού. Ο άνθρωπος παίζει όπως όλα τα ζώα. Παίζει με τον εαυτό του, με το είδος του, με τη σοβαρότητά του. Παίζει με την τραγικήν αδυναμία που έχει για ν' αλλάξη κατάστασι και μορφή. Το καρναβάλι είνε το χιούμορ του. Μ' αυτό παίρνει στο ψηλό εκείνο που δε μπορεί να μεταβάλη: την ιστορία, την κοινωνία, τη φύσι και την αιωνιότητα. Η χάρτινη μύτη του λαϊκού ανθρώπου στο δρόμο ή το κωμικό μουστάκι του είνε μιά κριτική της δημιουργίας. Η μάσκα του εκδηλώνει θυμούς και πόθους: Μιμείται εκείνο που του λείπει. Κοροϊδεύει εκείνο που έχει. Οι ζωντανές γελοιογραφίες του δρόμου, τα τέρατα που δημιουργεί με το πρόχειρο μασκάρωμά του ο λαός, τέρατα σαν εκείνα που σκαλίζει στους σουγιάδες του, στις πίπες του και στις κασέλες του, γρύπες και παραμύθια, είνε η κωμωδία χυμένη στο δρόμο, χωρίς κανόνες, χωρίς περιορισμούς, χωρίς κριτική, ευκολονόητη, ελεύθερη και αθάνατη."

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Σημείωση: Με αφορμή το άνοιγμα του Τριωδίου, σήμερα, άντλησα το πιο πάνω απόσπασμα από άρθρο του Ζαχαρία Παπαντωνίου με τίτλο "Το καρναβάλι ως δίαιτα" που δημοσιεύτηκε σε εφημερίδα της εποχής και συμπεριλαμβάνεται στον μικρό τόμο "Σχεδιάσματα" (Βιβλιοπωλείο της Εστίας, 1977) – η πρώτη προσπάθεια να συγκεντρωθεί σε βιβλίο το τόσο αξιόλογο και πλούσιο "άλλο" έργο του συγγραφέα που είναι ευρύτατα γνωστός για το παιδικό μυθιστόρημά του "Τα Ψηλά Βουνά", το οποίο εκδόθηκε τον Δεκέμβριο του 1918 ως αναγνωστικό της Γ' Δημοτικού στο πλαίσιο της Γλωσσοεκπαιδευτικής Μεταρρύθμισης του Ελ. Βενιζέλου το 1917 που εισήγαγε τη δημοτική γλώσσα στο Δημοτικό Σχολείο. Ωστόσο, ο Ζ.Π., εκτός από συγγραφέας παιδικών μυθιστορημάτων, υπήρξε λογοτέχνης, ποιητής, πολιτικός (είχε διοριστεί νομάρχης τεσσάρων διαφορετικών περιοχών), διηγηματογράφος, κριτικός τέχνης και εκλεγμένο μέλος της Ακαδημίας Αθηνών ενώ εργάστηκε ως δημοσιογράφος. / Το απόσπασμα διατηρεί την ορθογραφία του πρωτότυπου, όχι όμως και τον τονισμό. // Το εικαστικό είναι το "Grand Carnival Ostendais" (1934) του γάλλου σουρεαλιστή Félix Labisse

 

 

Λίγο ψωμί

 

 

Οι Ιταλοί έχουν το panetone, οι Γερμανοί το stollen, οι Γάλλοι το berawecka (pompe à huile) και το coquille de Noël και οι Άγγλοι την Christmas pudding – γλυκές ζύμες με πολλά διαφορετικά κόντιτα (φρουί γλασέ, ζαχαρωμένα ή αποξηραμένα φρούτα σε κομματάκια). Εμείς έχουμε το καρυδόψωμο με προζύμι – ένα ψωμί με ιδιαίτερη γεύση που αγαπούσε η Εύη Βουτσινά, του Γαστρονόμου, για την πολυεπίπεδη νοστιμιά του, το ρωμαέλο προζύμι και τους χριστουγεννιάτικους συμβολισμούς των υλικών του: θέρμη, πνευματική δύναμη, ευζωία, αναγέννηση. 

Λίγες φέτες ψωμιού, λοιπόν, για τους "...δικούς μας που αγαπάμε, για όλους εκείνους που δουλεύουν, για τους άστεγους του κόσμου, για τους στρατιώτες που πολεμούν..." 

 

Καλά Χριστούγεννα!

 

 

 

Σημείωση: Η πρόταση της τελευταίας παραγράφου είναι ερανίσματα από το "Το βαλς των Χριστουγέννων" (μφρ Σπύρος Γιανναράς, Δ. Παπακώστας – Ποταμός, 2019), το παιδικό βιβλίο που έγραψε ο Boris Vian  και εικονογράφησε η εικαστικός Natalie Choux.

 

 

 

"Αλήθεια είναι,

αγαπώ την μουσική"

 

 

 

Στις σπάνιες στιγμές σχόλης του, ο Jean-Jacques Sempé ενέδιδε στην αγάπη του για την μουσική. Κάποτε είχε πει πως η συλλογή του 1979 Οι Μουσικοί –θαυμαστή εξαίρεση στο έργο του Σενπέ για την σαφή ευλάβεια στο θέμα του και την τρυφερότητά του, ανέγγιχτη από την ειρωνία– ήταν το αγαπημένο του από τα περίπου 6Ο βιβλία που έχει εκδώσει με σκίτσα του. Είχε πει: "Ήθελα, πράγματι, να γίνω μουσικός,  όταν είδα όμως το πόσο επαγγελματικά ζούσαν οι μουσικοί, αποφάσισα να συνεχίσω να σκιτσάρω. Νόμιζα, επίσης, πως θα ήταν ενδιαφέρον να γίνω εκδότης, ή να εργαστώ στο θέατρο..." Ένα χαμόγελο τρεμοπαίζει στο πρόσωπό του· το Μεγάλο Πνεύμα ξεσπά. "Το πραγματικό όνειρό μου ήταν να γίνω σέντερ φορ στην εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Γαλλίας, αλλά έπρεπε να εγκαταλείψω αυτές τις φιλοδοξίες πέρυσι. Συνειδητοποίησα πως ήταν μία μεγάλη συνομωσία εναντίον μου, κι έτσι τώρα σκιτσάρω." Ζαρώνει τους ώμους. "Αυτοί χάνουν."

Σήμερα, χάνουμε εμείς Monsieur Sempé. Adieu.
 

 

 

 

 

Σημείωση: Η εικόνα έχει αντληθεί από τους Μουσικούς του Σενπέ. Το απόσπασμα είναι από άρθρο της Guardian.

Ode to Liberty

Henceforth, oh, kings learn, and know this true:

That neither flattery nor halters

Make sturdy barricades for you,

Neither prison walls, nor holy altars.

Be ye first to bow your head down

Beneath the canopy of Law eternal.

The people joyous, their freedom vernal

Will forever save the nation’s crown.

* *

Στο εξής, ω βασιλιάδες, μάθετε και να ξέρετε ετούτη την αλήθεια:

Πως ούτε οι κολακείες, ούτε τα καπίστρια

Γίνονται γερά οδοφράγματα δικά σας,

Ούτε τα τείχη φυλακών, ούτε οι ιεροί βωμοί.

Πρώτοι εσείς κλίνατε την κεφαλή σας

Κάτω από τον θόλο του διηνεκή Νόμου.

Ο λαός χαρούμενος, η ελευθερία του εαρινή

Για πάντα θα σώσει το στέμμα του έθνους. 

*

Σημείωση: Η πιο πάνω στροφή είναι η καταληκτική της Ωδής στην Ελευθερία – το ποίημα που έγραψε σε νεαρή ηλικία ο Alexander Pushkin και το απήγγειλε στην αποφοίτησή του από το Λύκειο. Ακολούθησαν κι άλλες δημόσιες απαγγελίες της Ωδής που εξόργισαν τους τότε κυβερνώντες και οδήγησαν τον τσάρο Αλέξανδρο Ι να εξορίσει, για πρώτη φορά το 182Ο,  τον ρώσο Ρομαντικό. Ο οποίος Ρώσος αργότερα, μετά την απόδοση χάρητος και πριν εξοριστεί για δεύτερη φορά, έγινε μέλος της Φιλικής Εταιρίας. Το απόσπασμα αντλήθηκε από εδώ όπου μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο το ποίημα στην αγγλική μετάφρασή του. Η απόδοση των στίχων στα ελληνικά είναι (βιαστική και) δική μου. / Η φωτογραφία της ανάρτησης μοιάζει να αντικατοπτρίζει την αντίσταση των Ουκρανών. Ανήκει στον Ernst Hass κι έχει τίτλο "Wild Horses (Nevada, 1957).

 

Ένα τεράστιο πεδίο 

ελευθερίας 

...που ο καθένας μπορεί να πει τα πάντα ( ... ) γι' αυτό η λογοτεχνία είναι πιο απαραίτητη από ποτέ. Αποκαθιστά την πολυπλοκότητα και την αμφισημία σε έναν κόσμο που τις έχει αποσύρει. Μπορεί να ακροαστεί, χωρίς εξωραϊσμούς και αυταρέσκεια, ό,τι πιο άσχημο, πιο επικίνδυνο και πιο ανίερο παράγουν οι κοινωνίες μας. Η λογοτεχνία ζητάει χρόνο μέσα σ' έναν κόσμο όπου τα πάντα είναι γρήγορα, που η εικόνα και το θυμικό κατατροπώνουν την ανάλυση. Για να παίξει όμως πλήρως τον ρόλο της, πρέπει να μείνει στο ύφος της και στα ιδανικά της. 

      Η λογοτεχνία είναι το ουσιώδες ή τίποτα. Αυτή η αντίληψη δεν εντέλλεται την απουσία της ηθικής, απαιτεί μία "υπερηθική", έγραφε ο Ζωρζ Μπατάιγ. 

*

                                                                                            

Το "Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες" (μτφρ. Ρούλα Γεωργακοπούλου – Στερέωμα, 2Ο18) είναι ένα μόλις 69 σελίδων βιβλίο που περιλαμβάνει έξι κείμενα της γαλλόφωνης Μαροκινής Leïla Slimani τα οποία αγγίζουν σύγχρονα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα και, παρ' όλη την ελαφρώς ρομαντική χροιά τους, διακρίνονται για τον δυναμισμό, την απροκάλυπτη αμεσότητα και την ευκρίνεια της σκέψης της. 

Την συλλογή προλογίζει ο Éric Fottorino που εκτός από έγκριτος συγγραφέας είναι και διευθυντής του Le 1 – το ανεξάρτητο κι αντισυμβατικό περιοδικό όπου πρωτοδημοσιεύτηκαν τα άρθρα της συλλογής, διαφορετικά μεταξύ τους σε ύφος. Δύο είναι δημοσιογραφικά: Το "Ένας στρατός από πένες", απ' όπου και το πιο πάνω απόσπασμα,  γράφτηκε μετά την τρομοκρατική επίθεση στο Charlie Hebdo και η ανάγνωσή του, όπως και του "Φονταμενταλιστές, σας μισώ" που γράφτηκε την επομένη των επιθέσεων στο Μπατακλάν, κάνει αισθητό τον θυμό της συγγραφέως για την νοοτροπία του τρομοκράτη, τον αναλφαβητισμό του μουσουλμανικού κόσμου και κάθε τι δογματικό που φύεται στις κοινωνίες.

Τρία άρθρα είναι μικρά διηγήματα: Στο ομότιτλο "Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες" και στο "Περιμένοντας τον Μεσσία"  η συγγραφέας προτάσσει, όπως και στα υπόλοιπα άρθρα της αλλά και γενικότερα στο έργο της, την ανεκτικότητα, την απόρριψη των στερεοτύπων και των προκαταλήψεων, και την υπεράσπιση των πεποιθήσεων και των αξιών του δυτικού πολιτισμού. Το "Ένα αλλού", ωστόσο, είναι ένα τεκμήριο υπεράσπισης της ελευθερίας του νου και της λογοτεχνίας – η Ριμ, η πρωταγωνίστρια του διηγήματος, μεγαλώνοντας σε ένα σκληρό περιβάλλον, βρίσκει διέξοδο στα ταξίδια της ανά τον κόσμο με οδηγούς τους Μάντελσταμ, Τολστόι, Φώκνερ, Φιτζέραλντ και άλλους λογοτέχνες που, μέσα από τις σελίδες των έργων τους, την ξεναγούν στα διάφορα μήκη και πλάτη της γης.

Στο πρωτοπρόσωπο κι εξομολογητικό "Γαλλίδα, αλλοδαπών γονέων" η Σλιμανί, που γεννήθηκε το 1981 στο Μαρόκο και έφτασε στη Γαλλία για σπουδές στα 17 της, ομολογεί με θάρρος και υπερηφάνεια τον σύνθετο εαυτό της: «Είμαι το παιδί όλων αυτών των ξένων και είμαι Γαλλίδα. Είμαι μετανάστρια, Παριζιάνα, ελεύθερη γυναίκα, σίγουρη ότι μπορείς να αυτοπροσδιοριστείς χωρίς να πρέπει να ακυρώσεις τους άλλους. Ότι η εθνικότητα δεν είναι ούτε δόξα, ούτε τιμή».

Ετούτη η πολλαπλή ταυτότητά της, συνδυαζόμενη με την διπλή υπηκοότητα –την Μαροκινή και την Γαλλική–, την καθιστά ικανή να διακρίνει τις ευαίσθητες λεπτομέρειες των δύο πολιτισμών που συνήθως υπερκαλύπτονται από την κεκτημένη ταχύτητα της προόδου και τα ταχύτατα αντανακλαστικά των ανθρώπων να συμπορευτούν. Τέτοιες λεπτομέρειες, που μορφοποιούν και δίνουν νόημα στην απτή πραγματικότητα, και την Ιστορία παρεμπιπτόντως, μαζί με την έντονη δίψα της για ελευθερία σκέψης και έκφρασης, συνιστούν το όραμα της Σλιμανί για την χώρα: "Να με τι θα ήθελα να μοιάζει η Γαλλία του 2Ο16: με τα χαρούμενα και ατέλειωτα χριστουγεννιάτικα δείπνα της, εκεί που ο καθένας είχε την θέση του, εκεί που κανείς δεν κατέκρινε, ούτε αυτούς που είχαν μεθύσει ούτε τους άλλους που λέγανε αυτό που νοιώθανε. Εκεί που οι γέροι δεν κορόιδευαν τις κουβέντες των πιο νέων, εκεί που οι βλάσφημοι διασκέδαζαν όλο το τραπέζι. Εκεί που, στο τέλος, δεν απέμενε παρά μόνον η σιγουριά ότι είναι προνόμιο να είμαστε όλοι μαζί σ' έναν κόσμο όπου, παρ' όλα αυτά, τα πάντα έχουν βαλθεί να μας χωρίσουν."   

Δημοσιογράφος, δημοφιλής συγγραφέας βραβευμένη με Goncourt (2O16) και εκπρόσωπος του γάλλου Προέδρου Εμμανουέλ Μακρόν στον Διεθνή Οργανισμό Γαλλοφωνίας, η Λεϊλά Σλιμανί, με τα κείμενά της, συμβάλλει ουσιαστικά στο ζήτημα του διαλόγου μεταξύ των πολιτισμών. Και αν κάτι κάνει την ολιγοσέλιδη ετούτη συλλογή αξιοδιάβαστη δεν είναι μόνο το ότι συνιστά μια καλή αρχή για να γνωρίσει κάποιος μία από τις πιο φωτεινές νέες πένες της Γαλλίας. Είναι και το ότι η συγγραφέας καταταδεικνύει εύστοχα και συγκινησιακά αφενός τον πλούτο της διαπολιτισμικότητας και την συγκολλητική ιδιότητα του ανθρωπισμού, κι αφετέρου την ικανότητα της λογοτεχνίας να προβάλει έναν δικαιότερο κόσμο και να μάχεται γι' αυτόν.

Σημείωση: Η πρώτη φωτογραφία εικονίζει την Εθνική Βιβλιοθήκη της Βρετανίας.

 

Προς τις Παρισινές Κυρίες,

    

     Μία κόρη απλή, μεγαλωμένη σ' ένα βράχο, θρεμμένη μεσ΄ στη θλίψη μη αναπνέοντας παρά τον αέρα του πατριωτισμού, θα ακουσθεί άραγε από ένα πλήθος κυριών βυθισμένων στις απολαύσεις της ζωής, τριγυρισμένων, από τα παιδικά τους χρόνια, απ' όλα τα θαύματα του ανθρωπίνου πνεύματος, τις ωραίες τέχνες και τις πολυτέλειες, συνηθισμένων στην κομψότητα των τρόπων, στον αττικισμό του λόγου; Τόση αντίθεση στον τρόπο της ζωής μας μπορεί τάχα να βοηθήσει στην συνεννόησή μας, και δεν κινδυνεύω να γελοιοποιηθώ αν μιλήσω για την επαναστατημένη ηρωϊκή μου πατρίδα σε γυναίκες που δεν ξέρουν ν' ασχολούνται παρά μόνο με τις επαναστάσεις της μόδας;

     Μήπως, αγαπητές Παρισινές, με προδιέθεσαν κακά εναντίον σας;  (...)

    Οι Έλληνες γεννημένοι φιλελεύθεροι  μόνο στον εαυτό τους θα οφείλουν την ελευθερία τους. Ώστε δεν επικαλούμαι τη μεσολάβησή σας για να διαθέσετε τους συμπατριώτας σας στο να μας στείλουν βοηθήματα, αλλά μόνο στο να τους μετατρέψετε την ιδέα του να στείλουν βοηθήματα στους εχθρούς μας. (...)

    Ναι, το πιστεύω πως η Γαλλία δεν θα επέμβει στις διαμάχες μας με τους βαρβάρους, παρά για να δώσει τέλος σ' ένα πολύ αιματηρό αγώνα. Νέα Ρώμη, θα διακηρύξει τον ελευθερία της Ελλάδας, θα εξακολουθήσει τον αθάνατο ρόλο που έπαιξε τότε κατά την ανεξαρτησία της Αμερικής του Βορρά και θα σταθεί στην πρώτη γραμμή των Εθνών, σ΄ αυτή την υψηλή γραμμή που της αξίζει ένεκα των τόσων τίτλων της... Μ΄ αυτό τον τρόπο οι επευφημίες της αναγεννημένης Ελλάδας θα χαιρετήσουν τη Γαλλία, τη διαιτήτρια του κόσμου και την χορηγό της ειρηνικής ελευθερίας των λαών."

Σημείωση: Τα πιο πάνω αποσπάσματα είναι από την επιστολή της σπουδαίας Μαντώς Μαυρογένους και είναι αντλημένα από σχετικό άρθρο της Αθηνάς Ταρσούλη στη Νέα Εστία [τομ. 79, τ/χ.929, (1966), σελς 392-393]. Η κυρίως επιστολή είναι μακροσκελέστατη αλλά το άρθρο παρουσιάζει ορισμένα χαρακτηριστικά σημεία. Αξίζει να το διαβάσετε γιατί δείχνει  την  κοινωνική κατάσταση της εποχής και το περιβάλλον όπου κινούταν η Μαυρογένους όσο ζούσε στην Γαλλία ενώ περιγράφει, σε πλήρη αντίστοιξη, τις συνθήκες που επικρατούν στην επαναστατημένη Ελλάδα. Με τον διπλωματικό λόγο της, που σε σημεία γίνεται δεικτικός,  η ελληνίδα αγωνίστρια επικαλείται τόσο τα συναισθήματα όσο και την λογική των ακροατριών της  ώστε να βοηθήσουν τους Έλληνες. Την επιστολή αυτή η Μαντώ την εμπιστεύτηκε σε δύο γάλλους αξιωματικούς που την παρέδωσαν στον J. Ginouvier κι εκείνος το δημοσίευσε το 1825 στο βιβλίο του "Mavrogenie ou l' héroïne de la Grèce".

Η ηρωίδα του Εικοσιένα έστειλε και στις γυναίκες της Αγγλίας μία επίκληση για τον αγώνα της Ελλάδας, γραμμένη σε εντελώς διαφορετικό ύψος την οποία ωστόσο δεν μπόρεσα να εντοπίσω.

Γνώση σκέψη έρωτας

[...] Μοιάζει να υπάρχει κάποια ομοιότητα ανάμεσα στον τρόπο που επενεργεί ο Έρωτας στην ψυχή ενός ερωτευμένου και στον τρόπο που επενεργεί η γνώση στην ψυχή ενός ανθρώπου που σκέφτεται. Απ' τον καιρό του Σωκράτη, η φιλοσοφία προσπάθησε με μεγάλη ένταση να κατανοήσει το χαρακτήρα και τις εκφάνσεις αυτής της ομοιότητας. [...] «Όλοι οι άνθρωποι γυρεύουν από τη φύση τους να γνωρίσουν», λέει ο Αριστοτέλης [...]. Αν αυτό ισχύει, αναδεικνύει κάτι σημαντικό σχετικά με τις δραστηριότητες της γνώσης και της επιθυμίας. Στον πυρήνα τους έχουν την ίδια ηδονή, την ηδονή του κυνηγιού και του αγώνα, και γεννούν την ίδια οδύνη, αυτήν του να είσαι ανεπαρκής και ν' αποτυγχάνεις. Αυτή η σχέση πιθανώς υπάρχει ήδη υπόρρητα στον Όμηρο: ο επικός λόγος χρησιμοποιεί το ίδιο ρήμα (μνάομαι) για να δηλώσει το «γνωρίζω κάτι, έχω κάτι στον νου μου, στρέφω την προσοχή προς κάτι» και το «φλερτάρω, ερωτοτροπώ, είμαι μνηστήρας». Ο σκεπτόμενος νους, στεκόμενος στο όριο του εαυτού του, ή της γνώσης που ήδη διαθέτει, επιχειρεί να κατανοήσει το άγνωστο. Ομοίως, ο ερωτευμένος στέκεται στο όριο της αξίας του ως προσώπου και διεκδικεί να υπερβεί τα όρια που τον χωρίζουν απ' τον άλλον. Και ο σκεπτόμενος νους και ο ερωτευμένος προσπαθούν, ξεκινώντας από το γνωστό και το υφιστάμενο, να φτάσουν σε κάτι διαφορετικό, κάτι ενδεχομένως καλύτερο, κάτι ποθούμενο. Κάτι άλλο. [...]

Σημείωση: Το πιο πάνω απόσπασμα είναι από το «ΕΡΩΣ Ο ΓΛΥΚΟΠΙΚΡΟΣ: δοκίμιο για το ερωτικό παράδοξο στην κλασική παράδοση» (μτφρ. Ανδρονίκη Μελετλίδου – Δώμα, 2019 Πρόκειται για το πρώτο βιβλίο της αμερικανίδας ποιήτριας με την ανίατη ευφυΐα, όπως χαρακτήρισαν την Anne Carson  οι New York Times, που πρωτοεκδόθηκε το 1986 και θεωρείται σήμερα ένα από τα 100 καλύτερα βιβλία Δοκιμίων όλων των εποχών. //  Το εικαστικό είναι λεπτομέρεια από το "In the Garden, Corfu" (1909) του "κοσμικού" ιμπρεσσιονιστή John Singer Sargent.