Λίγο ψωμί

 

 

Οι Ιταλοί έχουν το panetone, οι Γερμανοί το stollen, οι Γάλλοι το berawecka (pompe à huile) και το coquille de Noël και οι Άγγλοι την Christmas pudding – γλυκές ζύμες με πολλά διαφορετικά κόντιτα (φρουί γλασέ, ζαχαρωμένα ή αποξηραμένα φρούτα σε κομματάκια). Εμείς έχουμε το καρυδόψωμο με προζύμι – ένα ψωμί με ιδιαίτερη γεύση που αγαπούσε η Εύη Βουτσινά, του Γαστρονόμου, για την πολυεπίπεδη νοστιμιά του, το ρωμαέλο προζύμι και τους χριστουγεννιάτικους συμβολισμούς των υλικών του: θέρμη, πνευματική δύναμη, ευζωία, αναγέννηση. 

Λίγες φέτες ψωμιού, λοιπόν, για τους "...δικούς μας που αγαπάμε, για όλους εκείνους που δουλεύουν, για τους άστεγους του κόσμου, για τους στρατιώτες που πολεμούν..." 

 

Καλά Χριστούγεννα!

 

 

 

Σημείωση: Η πρόταση της τελευταίας παραγράφου είναι ερανίσματα από το "Το βαλς των Χριστουγέννων" (μφρ Σπύρος Γιανναράς, Δ. Παπακώστας – Ποταμός, 2019), το παιδικό βιβλίο που έγραψε ο Boris Vian  και εικονογράφησε η εικαστικός Natalie Choux.

 

Ως γεύση

   

 

Το όνομα της σημαίνει "συνομιλία" και έχει μια πολύ ωραία ιστορία. Είναι έμπνευση κάποιου άγνωστου ζαχαροπλάστη το 1774, με αφορμή την έκδοση εκείνη την χρονιά του βιβλίου "Les Conversations d' Emilie" της Louise d'Épinay – γαλλίδα,  κοσμική προσωπικότητα του Παρισιού και διανοούμενη, φίλη και συνομιλήτρια, μεταξύ άλλων, των Ζαν-Ζακ Ρουσσώ, Βολταίρου, Ντιντερό και λόρδου Βύρωνα. 

Το βιβλίο, ένα σημαντικό πόνημα πάνω στην ανάπτυξη της παιδαγωγικής σκέψης του 18ου αι., πραγματεύεται την ελλιπή εκπαίδευση των κοριτσιών και η συγγραφέας χρησιμοποιεί ως παράδειγμα την εγγονή της, Εμιλύ, στην οποία καταφέρνει να ξυπνήσει τη δίψα για μάθηση. Μέσα από τις συνομιλίες με την εγγονή της, η Mme d' Épinay, όπως ήταν τότε γνωστή, εγείρει πρωτοποριακά ερωτήματα για την εποχή της και οι χιαστί χαρακιές πάνω στην τάρτα συμβολίζουν ακριβώς αυτό: τις έντονες συζητήσεις  που προφανώς προέκυπταν από το περιεχόμενο του βιβλίου, αφού οι συνομιλητές θα διασταύρωναν  τα ξίφη τους. Θα μπορούσε ωστόσο να συμβολίζουν και την αδιάκοπη, από την τρίτη δεκαετία του 19ου αι. όπως αναφέρει η ιστορικός Έφη Γαζή, διασταύρωση της επίσημης θρησκευτικής ζωής με την κοσμική Ελληνική ζωή – αυτό αποτυπώνει, μεταξύ άλλων, η καθιέρωση της σημερινής γιορτής των Τριών Ιεραρχών  ως πανεπιστημιακής γιορτής ή, για την ακρίβεια, Ημέρα Εκπαίδευσης στην χώρα μας. 

Για την γαστρονομία, είναι μια γαλλική τάρτα σφολιάτας, σκεπαστή, γεμιστή με αμυγδαλόκρεμα. Μακρινή εξαδέλφη, θα μπορούσαμε να πούμε, της απείρως γνωστότερης και πιο γιορτινής galette des rois.

Για την λογοτεχνία και την κάθε μορφής μάθηση, η τάρτα αποτελεί μία πρώτης τάξεως καύσιμη ύλη που τροφοδοτεί την ανάγνωση, την σκέψη και τις επακόλουθες συζητήσεις – πχ για τα έμφυλα στερεότυπα που επιμένουν να υφίστανται σήμερα, τρεις αιώνες μετά την έκδοση του βιβλίου της Mme d' Épinay. 

Σημείωση: Πληροφορίες έχουν αντληθεί από τον έντυπο γαστρονόμο (τ52 - Φθινόπωρο 2021) όπου και θα βρείτε την συνταγή. Μία άλλη συνταγή είναι τούτη, στα γαλλικά όμως. / Η φωτογραφία, αντλήθηκε τυχαία από το διαδίκτυο.

Η αρχιτεκτονική ενός γλυκού

Την γνώρισα κάποια στιγμή το 2013 όταν, κατά τύχη, έπεσα πάνω σε μια φωτογραφία των τέλειων μακαρόν - λείες, ολοστρόγγυλες επιφάνειες με ασυνήθιστα κι έντονα χρώματα, και γέμιση από πρωτότυπους συνδυασμούς ελληνικών γεύσεων. Σε εκείνη την ιστοσελίδα διάβασα ότι η Δέσποινα Αντύπα, η δημιουργός τους, ήταν δημοσιογράφος που λόγω κρίσης, άλλαξε επάγγελμα. Τα βήματά της μικρά αλλά με την ήπια αποφασιστικότητα που ορίζει η γνώση - η επιχείρησή της είχε αρχίσει να ακούγεται. Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό και λίγο αργότερα, το 2015 φεύγει, πάλι λόγω κρίσης που συνεχίζεται ακάθεκτα, από την Ελλάδα. 

Και τώρα επιστρέφει με ένα πολυδιάστατο βιβλίο για την ιστορία της ευρωπαϊκής γεύσης – στο Δέκα (Ποταμός, 2018) η συγγραφέας συνδέει την πορεία της ζωής του κορυφαίου γάλλου ζαχαροπλάστη Marie-Antoine (Antonin) Carême, με κάποια από τα αγαπημένα της γλυκά. 

Πάβλοβα, τάρτα λεμονιού με μαρένγκα, Black Forest, εκλαίρ με σοκολάτα, Sachertorte, μπαμπάς με ρούμι, τρούφες σοκολάτας, μιλφέιγ, financier, crème anglaise – δέκα γλυκά που επέζησαν παγκοσμίων πολέμων και φυσικών καταστροφών, ξεπέρασαν τα σύνορα χωρών και πολιτικών συστημάτων, χαρακτήρισαν μια εποχή – μαζί με τις κοινωνικές ανακατατάξεις που επέφερε το τέλος της Γαλλικής Επανάστασης, ο Καρέμ βελτίωσε την παρασκευή των γλυκών αναπτύσσοντας ένα πιο εκλεπτυσμένο στυλ με την χρήση βοτάνων και απλοποίησε τις διάφορες κρέμες χρησιμοποιώντας λίγα υλικά. Γι' αυτό και τα γλυκά του συνεχίζουν να πρωτοστατούν εδώ και περίπου 250 χρόνια. 

Κάθε συνταγή είναι  ένα μικρό κεφάλαιο  που καλύπτει τα διάφορα στάδια της ζωής του ανθρώπου που έβαλε τις βάσεις της σύγχρονης ζαχαροπλαστικής σχεδόν δύο αιώνες πριν.  Από το φθινόπωρο του 1792, λίγο μετά δλδ το ξέσπασμα της Γαλλικής Επανάστασης, όταν ο μικρός Αντονίν βρίσκεται μόνος στην δίνη των γεγονότων, στις κουζίνες πρώτα του Ναπολέοντα, μετά του Ταλλεϋράνδου κι από εκεί στην Αγγλία του  Αντιβασιλέα Γεωργίου (IV), μέχρι τις πρώτες δεκαετίες του 19ου αι. όταν ο Σεφ Καρέμ επιλέγεται για την κουζίνα του βαρώνου Ροτσίλντ – είναι σχεδόν 40 χρονών κι έχει κατακτήσει την κορυφή της δόξας και της δεξιοτεχνίας του, 

Οι συνταγές των, απλών στην εμφάνιση μα τόσο εντυπωσιακών, γλυκών και η εκτέλεσή τους βασίζονται σε πραγματικά ιστορικά στοιχεία –τα οποία η συγγραφέας παραθέτει και ως σχόλια– και περιγράφονται με λεπτομερείς τεχνικές οδηγίες ώστε ο καθένας, έστω και αρχάριος, να μπορεί να τις φτιάξει. Εάν βέβαια δίνονταν και τα τεμάχια στα οποία αντιστοιχούν οι εν λόγω ποσότητες θα ήταν ακόμη πιο βοηθητικό - μικρό ψεγάδι αυτό για ένα βιβλίο που δεν είναι μόνο ένας τόμος συνταγών. 

Το βιβλίο, σε πρωτότυπο μικρό τετράγωνο σχήμα, είναι ένα παράδειγμα ισορροπίας υλικών – διαθέτει την συνοχή και την ευθύτητα της δημοσιογραφικής γραφής· τον στοχαστικό κι εξομολογητικό τόνο μίας πεζογράφου, και το αρτιστίκ ύφος μίας καλλιτέχνιδας – εκτός από τις περίτεχνες βινιέτες, κάθε συνταγή/κεφάλαιο συνοδεύεται κι από μία, στους τόνους του γκρι, ακουαρέλα του γλυκού που περιγράφεται στη συνέχεια. Είναι κι αυτό –η εικονογράφηση–, όπως και η συγγραφή, έργο της Δέσποινας Αντύπα που όπως αποδεικνύεται ξέρει να χειρίζεται επιδέξια, εκτός από το πληκτρολόγιο και τα ζαχαροπλαστικά εργαλεία, την πένα και τα πινέλα ζωγραφικής. Πολλαπλά ενδιαφέρουσα έκδοση, λοιπόν. 

Μία διπλή αυτοβιογραφία: για έναν άνθρωπο που δεν υπέκυψε στην ευκολία, κι έναν άλλο που δάμασε τις δυσκολίες του – η Δ. Αντύπα διανθίζει τα κείμενα με ελάχιστα αυτοβιογραφικά στοιχεία απ' όπου μαθαίνουμε για την κρίση στην χώρα και την τωρινή εργασία της ως ζαχαροπλάστης σε πολυτελές ξενοδοχείο στις Βρυξέλλες. Μία συλλογή γλυκών που προδίδει την δομή της κάθε παρασκευής και το κοπιώδες παρασκήνιο για να παραχθεί κάτι τόσο απολαυστικό όσο κι εφήμερο. 

Κυρίως όμως είναι ένα βιβλίο που σου υπενθυμίζει  «... αυτήν την εξοργιστική διαπίστωση ότι υπάρχει μόνον ένας τρόπος να γίνει κάτι σωστά. Ενας τρόπος που υπάρχει πάνω από 200 χρόνια. Ο τρόπος που  ακολούθησε ο Καρέμ, έπειτα ο Γκοφέ και ο Εσκοφιέ, αργότερα ο Λενότρ, κορυφαίοι ζαχαροπλάστες. Κι όσο κι αν προσπαθείς να νομίζεις ότι μπορείς να κάνεις κάτι πιο γρήγορα, πιο καλά, πιο αποτελεσματικά, πιο ωραία, στην ουσία δεν ακολουθείς παρά τον ίδιο δρόμο που πήραν κι εκείνοι τότε. Για να καταλήξεις στο ίδιο συμπέρασμα. Και είναι αυτή η αίθηση της συνέχειας, της αδιάκοπης πορείας μέσα από ένα κομμάτι βούτυρο, ένα φουέ, λίγο αλεύρι και μια πρέζα ζάχαρη που κάνει την ζαχαροπλαστική τόσο γοητευτική, τόσο ενδιαφέρουσα, τόσο συγκινητική."   

Θα μπορούσε να αναφέρεται και στην λογοτεχνία – με μία πρόταση, έναν στοχασμό, λίγο χιούμορ και μία πρέζα λυρισμό. Την ζωή εν γένει. 

Σημειώσεις: Οι φωτογραφίες της ανάρτησης αντλήθηκαν από τον λογαριασμό της συγγραφέως στο instagram όπου μπορείτε να δείτε φωτογραφίες των γλυκών που παρασκευάζει. Μπορείτε, επίσης, να διαβάσετε τις πρώτες σελίδες του βιβλίου εδώ. 

Very  Merry 

Christmas!

Σημείωση: Το πιο πάνω ποτό παρασκευάζεται ως εξής. Cheers!

Μία συνταγή του
 Πέπε Καρβάλιο 

"Φλαόν! Εσύ το έκανες αυτό για μένα, Ενρίκ;"  

     Αγκαλιάστηκαν σαν συγχωριανοί που συναντιούνται τυχαία στον Βόρειο Πόλο κι εξήγησαν στον μισομεθυσμένο Καρβάλιο ότι τα φλαόνς είναι ένα σκαλί πάνω από την ζαχαροπλαστική, από κάθε ζαχαροπλαστική των "Καταλανικών Χωρών". (...) Έπειτα ο Μπεσέρ έπιασε ένα μπουκάλι γλυκό κρασί του Αλκαλά δε Τσισβέρτ για να συνοδεύσουν τα φλαόν. 

    "Πριν πάψεις να διακρίνεις ένα σονέτο από ένα απόσπασμα του τηλεφωνικού καταλόγου, λύσε το πρόβλημα για το οποίο θέλει να σε συμβουλευτεί ο φίλος μου ο ντετέκτιβ. Α, με την ευκαιρία,  δεν σας έχω συστήσει. Στα δεξιά μου ο Σέρχιο Μπεσέρ, εβδομήντα οκτώ κιλά κοκκινοτρίχης δυστροπίας, και,  στα αριστερά μου, ο Πέπε Καρβάλιο. Πόσα κιλά είσαι; Είναι ο πιο ενημερωμένος άνθρωπος στον κόσμο πάνω στον Κλαρίν, γνωρίζει τόσα πολλά που αν ο Κλαρίν ανασταινόταν μπορεί να τον σκότωνε. Δεν υπάρχει κάτι στην λογοτεχνία που να μην το αναγνωρίζει.  Ό,τι δεν ξέρει αυτός, το ξέρω εγώ. 'Ρωμαίοι σκλάβοι, κάθιδροι από τις φωνές της κουζίνας, ακουμπούσαν πάνω στο τραπέζι τις λιχουδιές του πρώτου γύρου σε μεγάλα πιάτα από κόκκινο πηλό του Σαγούντο. Ποιανού είναι αυτό;'

    "Από το Σόννικα η εταίρα, του Μπλάσκο Ιμπάνιεθ" μάντεψε ο Μπεσέρ, τάχα περιφρονητικά.

    "Πώς το ξέρεις;"

    "Γιατί όποτε αρχίζεις να μεθάς, απαγγέλεις την ωδή στην παέγια του Πεμάν, κι όταν γίνεσαι φέσι, εκφωνείς τη σκηνή από το συμπόσιο που οργανώνει η Σόννικα για τον Ακταίονα τον Αθηναίο στο Σαγούντο".

    'Κάθε συνδαιτημόνας είχε πίσω του ένα σκλάβο για να τον υπηρετεί και γέμισαν από τον κρατήρα όλα τα ποτήρια για την πρώτη σπονδή' συνέχισε την μοναχική του απαγγελία ο Φουστέρ ενώ ο Καρβάλιο έβγαζε το χαρτί όπου είχε γράψει στην γραφομηχανή γα λογοτεχνικά ιερογλυφικά του Στούαρτ Πεδρέλ. Έξαφνα ο Μπεσέρ πήρε το σοβαρό ύφος κλεπταποδόχου διαμαντιών και τα διαβολικά  κόκκινα φρύδια του ανασηκώθηκαν μπροστά στην πρόκληση. Ο Φουστέρ σταμάτησε την απαγγελία για να γεμίσει το στόμα του με το τελευταίο φλαόν που είχε απομείνει. Ο Μπεσέρ σηκώθηκε κι έκοψε δύο βόλτες  γύρω από τους συμπότες του. Ήπιε άλλο ένα ποτήρι γλυκό κρασί και ο Φουστέρ τού το ξαναγέμισε για να μην  ξεμείνει από πνευματικά καύσιμα. Ο καθηγητής απήγγειλε χαμηλόγωνα σαν κάποιος που προσπαθεί να αποστηθίσει στίχους. Ξανακάθισε στην καρέκλα του κι ακούμπησε το χαρτί πάνω στο τραπέζι. Η φωνή του βγήκε ψυχρή λες κι όλη τη νύχτα δεν είχε πιει τίποτε άλλο παρά παγωμένο νερό και, καθώς μιλούσε, έστριβε ένα τσιγάρο από ψιλοκομμένο καπνό."

600γρ. αλεύρι

50γρ. ζάχαρη 

250ml λάδι

125γρ. γλυκάνισο

20γρ. αλεσμένο αμύγδαλο

100γρ. γλυκιά μυζήθρα

1 αβγό

1 πρέζα κανέλα

Ετοιμάζεται τη ζύμη αναμειγνύοντας το λάδι, το γλυκάνισο, τη ζάχαρη και το αλεύρι. Αφού ζυμώσετε τη ζύμη, φτιάχνετε δέκα μπάλες, τις οποίες ανοίγετε ώστε να γίνουν επίπεδες, όπως θα κάνατε για τυροπιτάκια. Ετοιμάζεται τη γέμιση με το τυρί, το αλεσμένο αμύδγαλο, το αβγό και την κανέλα. Βάζετε μία κουταλιά της σούπας απ' αυτήν τη γέμιση στο κέντρο κάθε στρογγυλού κομματιού ζύμης και διπλώνετε τα άκρα για να το κλείσετε. Τα βάζετε στο φούρνο και, μόλις ψηθούν, πασπαλίζεται με ζάχαρη άχνη.   

Σημειώσεις: Το πιο πάνω απόσπασμα είναι από το "Οι θάλασσες του Νότου, μτφρ. Βέρα Δαμοφλή - Μεταίχμιο, 2006", το οποίο μαζί με την συνταγή των φλαόνς βρίσκονται στο "Οι συνταγές του Πέπε Καρβάλιο, μτφρ. Κλεοπάτρα Ελαιοτριβιάρη - Μεταίχμιο, 2002", βιβλίο που διάβασα όχι μόνο για τα λογοτεχνικά αποσπάσματά του αλλά και για τις συνταγές του, τις οποίες  αξιοποίησα καταλλήλως το καλοκαίρι. Τα φλαόνς είναι η ισπανική εκδοχή των δικών μας σκαλτσουνιών. Όσο για το βιβλίο, είναι, στην κυριολεξία,  απολαυστικό αλλά δεν μπορώ να σχολιάσω κάτι περισσότερο για τον πολυγραφότατο και βραβευμένο Ισπανό συγγραφέα Μανουέλ Βάσκεθ Μονταλμπάν πριν διαβάσω κάτι ολοκληρωμένο από το έργο του. Η εικονογράφηση αντλήθηκε από βιβλίο μαγειρικής-κειμήλιο του 1966.

For

Christmas 

Breakfast...

...μια ιστορία  με  γεύση  Truman Capote - το "a christmas memory" είναι ένα συγκινητικό διήγημα που γράφτηκε το 1956 και  κατά ένα μεγάλο μέρος του είναι αυτοβιογραφικό. Ο επτάχρονος αφηγητής περιγράφει τη ζωή με την  ηλικιωμένη  ξαδέλφη του, που είναι και η καλύτερή του φίλη, και το πως κάθε χρόνο ετοιμάζουν πολλά χριστουγεννιάτικα κέηκ για να τα δωρίσουν. Το διήγημα διασκευάστηκε για την τηλεόραση δύο φορές - το 1966 και το 1997. Μπορείτε να δείτε εδώ το πρώτο μέρος της βραβευμένης με EMMY σειράς του 1966 στην οποία πρωταγωνιστεί η Geraldine Page στο ρόλο της Σουκ. Αφηγητής είναι ο ίδιος ο συγγραφέας όπως και στα υπόλοιπα πέντε επεισόδια που θα βρείτε εδώ. Μπορείτε να συνοδεύσετε την ανάγνωση (ή και την βιντεο-θέαση) με μια κούπα αχνιστό τσάι ή καφέ και με μία φέτα χριστουγεννιάτικού κέηκ με φρούτα όπως της Σουκ στο διήγημα. 

Ή, σε περίπτωση που δεν σας αρέσουν τα κομματάκια φρούτων στα κέηκ, δοκιμάστε τούτη την συνταγή για κέηκ καρύδας της Emily Dickinson η οποία εκτός από ποιήτρια υπήρξε και παθιασμένη ζαχαροπλάστισσα. Εκτός όμως από πολύ γευστικό, το συγκεκριμένο κέηκ μπορεί να σας εμπνεύσει όπως πράγματι ενέπνευσε την Έμιλυ Ντίκινσον να γράψει αυτό το ποίημα στην πίσω πλευρά του χαρτιού που είχε γράψει την συνταγή και μπορείτε να το δείτε στο πιο πάνω λινκ της συνταγής. 

Enjoy!

Σελίδες στον άνεμο

΄Ενα βιβλιο-βιβλίο για εφήβους είναι το "Ιπτάμενες σελίδες" του Βασίλη Παπαθεοδώρου (Καστανιώτης, 2011). Το διάβασα μία από τις πολύ ζεστές μέρες του καλοκαιριού, όταν η κάθε κίνηση ήταν τόσο αργόσυρτη όσο και το βήμα του σαλιγκαριού. 

Ο Ότο παίρνει δώρο από τους γονείς του ένα βιβλίο. Νευριασμένος που δεν του δώρισαν κάποιο από τα λατρεμένα του ηλεκτρονικά παιχνίδια και  προκειμένου να απαλλαγεί από την υποχρέωση να το διαβάσει το σκίζει με μανία και το πετά έξω από το παράθυρο του δωματίου του. Το βιβλίο γίνεται σελίδες στον άνεμο  που καταλήγουν σε παιδιά και μεγάλους.  Στην Μπιάνκα ή Λευκή, που εργάζεται στον πάγκο του μικροπωλητή θείου της ο οποίος την εκμεταλλεύεται και την κακοποιεί. Στον Έρνστ, τον υποδειγματικό μαθητή. Στον Άμος, το παιδί των φαναριών που το αφεντικό του τού παίρνει όλα τα χρήματα που βγάζει κάθε μέρα. Στην Ρόζα που βρίσκεται εδώ και μήνες στο νοσοκομείο δίχως η κατάστασή της να καλυτερεύει. Στον αυταρχικό λοχαγό του Σώματος. Στον Σεμπάστιαν και στον Βλαντ, φρουρούς στα σύνορα μεταξύ  της Βόρειας και της Νότιας Πανδυσίας.
 
Είναι η πρώτη φορά που ο συγγραφέας εισάγει στις ιστορίες του το μεταφυσικό στοιχείο σε τέτοια έκταση, πράγμα που συμβάλλει κατά πολύ στην αγωνία για την έκβαση της ιστορίας - κατά ένα μαγικό τρόπο "...το κάθε φύλλο έφτανε στον κάθε αναγνώστη, στον κατάλληλο αναγνώστη, και θα του έδινε χαρά κι ελπίδα, παρέα και υγεία, νιάτα κι όνειρα. Αρκεί ο κάθε αναγνώστης να είχε ανοιχτά τα μάτια του, το μυαλό και την καρδιά του για να δεχτεί αυτά που θα του έδινε το βιβλίο."  Καθώς τα παιδιά έχουν μάτια, μυαλό και καρδιά ανοιχτά, θα αφεθούν στις σκόρπιες αυτές σελίδες και θα ανακαλύψουν την αλήθεια πράττοντας αναλόγως: δημιουργούν μια πολύχρωμη κι ανθρώπινη πραγματικότητα, πιο ζωντανή από την μίζερη καθημερινότητα της φανταστικής Πανδυσίας, Βόρειας και  Νότιας, όπου επικρατεί στρατιωτικό καθεστώς και οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων είναι ψυχρές. 

Μεταξύ μας, δεν νομίζω ότι χρειάζεται ιδιαίτερη μαγεία για μια τέτοια αλλαγή και φυσικά μπορεί να συμβεί κι εκτός των σελίδων ενός εφηβικού μυθιστορήματος. Χρόνια πριν, κάθε φορά που βρισκόμουν σε μια δύσκολη κατάσταση κατέφευγα στα  βιβλία. Λόγω έλλειψης της σχετικής συγκέντρωσης, όμως, κατέληγα στον εξής συνοπτικό τρόπο ανάγνωσης - έπιανα όποιο βρίσκονταν πιο κοντά μου, το άνοιγα σε μια τυχαία σελίδα κι έκανα αυτό που έλεγε. Η κουζίνα ήταν το μέρος που βρισκόμουν τις περισσότερες ώρες της ημέρας κι αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μαγειρεύω "εντρυφώντας" στο έργο του Μ.Β.Μονταλμπάν ή απαγγέλλοντας Απολλιναίρ προσπαθώντας να κρατήσω τους χρόνους και την σωστή υφή ενός "πειραγμένου" ριζότο. Ασχέτως του αποτελέσματος του γεύματος, η διάθεσή μου άλλαζε αισθητά χάρη στις σελίδες των βιβλίων, έστω και μ' αυτόν τον ανόητο, παιδαριώδη τρόπο.

Το "το μεγάλο ταξίδι της κινέζικης πάπιας" παραμένει το αγαπημένο μου  από τα προηγούμενα εννέα  μυθιστορήματα του συγγραφέα, ωστόσο, και τούτο  είναι ένα βιβλίο με γρήγορο ρυθμό που προκαλεί την περιέργεια και δίνει τροφή στην αναγνωστική όρεξη. Πιο σημαντικό όμως είναι το γεγονός πως  ο Βασίλης Παπαθεοδώρου  προτρέψει με επιδέξιο τρόπο τους έφηβους αναγνώστες να καταπολεμήσουν τον φόβο και τον ρατσισμό και να επιδιώξουν την ισότητα, την αλήθεια και την αλληλεγγύη - οι νεαροί αναγνώστες θα εκτιμήσουν ιδιαίτερα το "περιτύλιγμα" της περιπέτειας και της ανατροπής.



UpDate: Παρέλειψα να σημειώσω πως το βιβλίο έχει αποσπάσει τον Έπαινο του Κυπριακού Συνδέσμου Παιδικού και Νεανικού Βιβλίου.




Σημειώσεις: Η εικόνα είναι από την εικονογράφηση του (εξαιρετικού) Πέτρου Μπουλούμπαση η οποία ήταν στο πνεύμα της ζοφερής πραγματικότητας της Βόρειας και Νότιας Πανδυσίας, αν και θα την προτιμούσα με κάτι περισσότερο από το πολύ σκούρο ασπρόμαυρο που κυριαρχεί.