η ανάκριση
ΗΛΙΑΣ ΜΑΓΚΛΙΝΗΣ
2008, Κέδρος

Είναι ένα βιβλίο που δεν θα αγόραζα κάτω από διαφορετικές συνθήκες λόγω της πολιτικής που κουβαλά. Και θα σας πω το γιατί: με πατέρα αντιστασιακό και θείο φοβερό και τρομερό καπετάνιο του ΕΛΑΣ στην περιοχή, οι διηγήσεις που άκουγα όταν ήμουν μικρή για τον εμφύλιο, τα βασανιστήρια της ΕΑΤ/ΕΣΑ και "τα τομάρια τα εασάδια" είναι υπερ-αρκετές για να με κάνουν να αποφεύγω το θέμα. Εκείνο που με ιντρίγκαρε, και τελικά το αγόρασα, ήταν η αναφορά στην εικαστικό και περφόμερ Μαρίνα Αμπράμοβιτς και η τέχνη που αυτή αντιπροσωπεύει. Είχα δει κι ένα ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση με την ίδια την καλλιτέχνιδα να αυτοπροσδιορίζεται και προσπαθούσα να καταλάβω την ουσία της τέχνης της, οπότε η περιέργειά μου είχε χτυπήσει κόκκινο. Ο τρόπος που ο Ηλίας Μαγκλίνης συνδέει αυτά τα δύο "συστατικά" είναι ιδιοφυής. 

Διάβασα τη νουβέλα αυτή μέσα σε 2,5 ώρες. Και την ξαναδιάβασα αμέσως μετά· μπήκα στο αληθινό πνεύμα του βιβλίου και γειώθηκα από την βίαιη και σκληρή πραγματικότητα που περιγράφει,  πραγματικότητα που φυσικά και ο πατέρας μου και ο θείος δεν έθιγαν με τίποτα.

Η ιστορία έχει ως εξής: Ο Κωστής, ένα αληθινός αριστερός, από αυτούς που βασανίστηκαν άγρια από την Χούντα, δεν μιλά ποτέ για τα όσα έχει περάσει. Η Μαρίνα, η κόρη του, διαισθάνεται το τι έχει συμβεί αλλά δεν έχει καμμιά μαρτυρία του πατέρα της που να το επιβεβαιώνει και με το άλλοθι της εικαστικής περφόμανς φτάνει μέχρι τον αυτοβασανισμό για να του εκμαιεύσει τα αληθινά γεγονότα. "Με το σώμα της προκαλεί τον δειλό ηδονοβλεψία να βγει από την κρυψώνα του..." Κι όχι μόνο. Η Μαρίνα χρησιμοποιεί το σώμα της για το γεφύρωμα των γενεών και μεταχειρίζεται κάθε λογής βίαιη και επιθετική συμπεριφορά στο κορμί της για να το πετύχει.

Στην νουβέλα κυριαρχεί η ανελέητη σύγκρουση μεταξύ του Κωστή και της Μαρίνας που τελικά οδηγεί στην συμφιλίωση - λυτρωτική για τον πατέρα, εξίσου καθαρτήρια και για την κόρη. Και είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον το πως η ιστορία της μιας γενιάς εγγράφεται στα γονίδια της και περνά στην επόμενη έστω και μέσα από την σιωπή, εδώ του πατέρα προς την κόρη. Είναι ο ίδιος τρόπος, μας λέει ο συγγραφέας, με τον οποίο πέρασε και η βασανισμένη ιστορία του παππού προς τον πατέρα δημιουργώντας του ενοχές και επαναλαμβάνοντας κατά κάποιον τρόπο το παρελθόν και την ιστορία των βασανισμών.

Δεν μπορώ να σχολιάσω τον πόνο και τα τραύματα όλων εκείνων που πέρασαν τα μύρια όσα "εμπνευσμένα" σωματικά και ψυχολογικά βασανιστήρια υπερασπίζοντας μια ιδέα - θα είναι λίγο. Θα περιοριστώ στην λιτότητα και στην πυκνότητα συνάμα του λόγου του συγγραφέα που μου έφερε στο νου την ποίηση. Μετά την σιωπή, η νουβέλα του Ηλία Μαγκλίνη σε κερδίζει με την αμεσότητα και τον ωμό ρεαλισμό της. Σε ταρακουνά συθέμελα.