Ode to Liberty

Henceforth, oh, kings learn, and know this true:

That neither flattery nor halters

Make sturdy barricades for you,

Neither prison walls, nor holy altars.

Be ye first to bow your head down

Beneath the canopy of Law eternal.

The people joyous, their freedom vernal

Will forever save the nation’s crown.

* *

Στο εξής, ω βασιλιάδες, μάθετε και να ξέρετε ετούτη την αλήθεια:

Πως ούτε οι κολακείες, ούτε τα καπίστρια

Γίνονται γερά οδοφράγματα δικά σας,

Ούτε τα τείχη φυλακών, ούτε οι ιεροί βωμοί.

Πρώτοι εσείς κλίνατε την κεφαλή σας

Κάτω από τον θόλο του διηνεκή Νόμου.

Ο λαός χαρούμενος, η ελευθερία του εαρινή

Για πάντα θα σώσει το στέμμα του έθνους. 

*

Σημείωση: Η πιο πάνω στροφή είναι η καταληκτική της Ωδής στην Ελευθερία – το ποίημα που έγραψε σε νεαρή ηλικία ο Alexander Pushkin και το απήγγειλε στην αποφοίτησή του από το Λύκειο. Ακολούθησαν κι άλλες δημόσιες απαγγελίες της Ωδής που εξόργισαν τους τότε κυβερνώντες και οδήγησαν τον τσάρο Αλέξανδρο Ι να εξορίσει, για πρώτη φορά το 182Ο,  τον ρώσο Ρομαντικό. Ο οποίος Ρώσος αργότερα, μετά την απόδοση χάρητος και πριν εξοριστεί για δεύτερη φορά, έγινε μέλος της Φιλικής Εταιρίας. Το απόσπασμα αντλήθηκε από εδώ όπου μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο το ποίημα στην αγγλική μετάφρασή του. Η απόδοση των στίχων στα ελληνικά είναι (βιαστική και) δική μου. / Η φωτογραφία της ανάρτησης μοιάζει να αντικατοπτρίζει την αντίσταση των Ουκρανών. Ανήκει στον Ernst Hass κι έχει τίτλο "Wild Horses (Nevada, 1957).

 

Ως γεύση

   

 

Το όνομα της σημαίνει "συνομιλία" και έχει μια πολύ ωραία ιστορία. Είναι έμπνευση κάποιου άγνωστου ζαχαροπλάστη το 1774, με αφορμή την έκδοση εκείνη την χρονιά του βιβλίου "Les Conversations d' Emilie" της Louise d'Épinay – γαλλίδα,  κοσμική προσωπικότητα του Παρισιού και διανοούμενη, φίλη και συνομιλήτρια, μεταξύ άλλων, των Ζαν-Ζακ Ρουσσώ, Βολταίρου, Ντιντερό και λόρδου Βύρωνα. 

Το βιβλίο, ένα σημαντικό πόνημα πάνω στην ανάπτυξη της παιδαγωγικής σκέψης του 18ου αι., πραγματεύεται την ελλιπή εκπαίδευση των κοριτσιών και η συγγραφέας χρησιμοποιεί ως παράδειγμα την εγγονή της, Εμιλύ, στην οποία καταφέρνει να ξυπνήσει τη δίψα για μάθηση. Μέσα από τις συνομιλίες με την εγγονή της, η Mme d' Épinay, όπως ήταν τότε γνωστή, εγείρει πρωτοποριακά ερωτήματα για την εποχή της και οι χιαστί χαρακιές πάνω στην τάρτα συμβολίζουν ακριβώς αυτό: τις έντονες συζητήσεις  που προφανώς προέκυπταν από το περιεχόμενο του βιβλίου, αφού οι συνομιλητές θα διασταύρωναν  τα ξίφη τους. Θα μπορούσε ωστόσο να συμβολίζουν και την αδιάκοπη, από την τρίτη δεκαετία του 19ου αι. όπως αναφέρει η ιστορικός Έφη Γαζή, διασταύρωση της επίσημης θρησκευτικής ζωής με την κοσμική Ελληνική ζωή – αυτό αποτυπώνει, μεταξύ άλλων, η καθιέρωση της σημερινής γιορτής των Τριών Ιεραρχών  ως πανεπιστημιακής γιορτής ή, για την ακρίβεια, Ημέρα Εκπαίδευσης στην χώρα μας. 

Για την γαστρονομία, είναι μια γαλλική τάρτα σφολιάτας, σκεπαστή, γεμιστή με αμυγδαλόκρεμα. Μακρινή εξαδέλφη, θα μπορούσαμε να πούμε, της απείρως γνωστότερης και πιο γιορτινής galette des rois.

Για την λογοτεχνία και την κάθε μορφής μάθηση, η τάρτα αποτελεί μία πρώτης τάξεως καύσιμη ύλη που τροφοδοτεί την ανάγνωση, την σκέψη και τις επακόλουθες συζητήσεις – πχ για τα έμφυλα στερεότυπα που επιμένουν να υφίστανται σήμερα, τρεις αιώνες μετά την έκδοση του βιβλίου της Mme d' Épinay. 

Σημείωση: Πληροφορίες έχουν αντληθεί από τον έντυπο γαστρονόμο (τ52 - Φθινόπωρο 2021) όπου και θα βρείτε την συνταγή. Μία άλλη συνταγή είναι τούτη, στα γαλλικά όμως. / Η φωτογραφία, αντλήθηκε τυχαία από το διαδίκτυο.

 

Untitled

 

“Small, red, and upright he waited,

gripping his new bookbag tight

in one hand and touching a lucky penny inside his coat pocket with the other,

while the first snows of winter

floated down on his eyelashes and covered the branches around him and silenced

all trace of the world.” 

· Anne Carson ·

Σημείωση: Όμορφο το χιόνι, ωστόσο υπάρχουν άνθρωποι με πολύ πιο ζωτικές ανάγκες. Γι' αυτό, αν δείτε άστεγο καλέστε το 1595 για Αθήνα ή το 197 για επαρχία και η υπηρεσία του Δήμου έρχεται και παραλαμβάνει τον άνθρωπο προκειμένου να φάει και να κοιμηθεί στα ζεστά. /  Η φωτογραφία είναι αντλημένη τυχαίως από το διαδίκτυο. 

 

This New Year,

 

 

I am keeping the Christmas spirit, Mr Dickens. 

 

The Three Oddest Words

   

" When I pronounce the word Future,

the first syllable already belongs to the past.

When I pronounce the word Silence,

I destroy it.

When I pronounce the word nothing,

I make something no nonbeing can hold. "

Wisława Szymborska

 

 

Safe & Sound, 

 

Merry & Bright

 

 

 Christmas!

 

 

Στην τελική ευθεία

...για τα φετινά Χριστούγεννα, όπως κάθε χρόνο. Σχεδόν. Τα ίδια στολίδια στη θέση τους, οι προμήθειες (γλυκών και βιβλίων) έχουν ολοκληρωθεί, δεν υπάρχουν όμως ραντεβού και έξοδοι – τα περιοριστικά μέτρα επιβάλλουν στον καθένα να περάσει τις γιορτές μόνος του ή στον πολύ στενό οικογενειακό κύκλο του. Ωστόσο, θα είμαι κοντά σε φίλους και γνωστούς  όχι μόνον με zoom και βιντεοκλήσεις αλλά με ένα λιγότερο φυσικό κι εμφανή τρόπο από τον σωματικό, αλλά κατά μία έννοια άμεσο: θα κατασκευάσω η ίδια τις ευχετήριες κάρτες που τις προηγούμενες χρονιές έστελνα ηλεκτρονικά και θα τις γράψω με το χέρι, κάτι που προϋποθέτει αρκετό χρόνο, προσπάθεια και σκέψη  ώστε  να απευθύνονται στον καθένα και στην κάθε μια προσωπικά και να τους αφορούν. Το πότε θα τις ταχυδρομήσω ή πότε θα φτάσουν, με την κατάσταση που επικρατεί στο ταχυδρομείο και στις ταχυμεταφορές, είναι ένα θέμα. Ίσως τις επιδώσω αυτοπροσώπως, κατόπιν εορτής, μόλις οι συνθήκες το επιτρέψουν – να διατηρήσω το πνεύμα των Χριστουγέννων όλο τον χρόνο, σύμφωνα με τον Ντίκενς. Ή, να γίνει πιο μεστή η αίσθηση της γιορτής. Όπως και να 'χει, θα είναι μια άσκηση πειθαρχίας, ενσυναίσθησης και αισιοδοξίας αναγκαία σε τούτες τις μουντές μουδιασμένες στιγμές που ζούμε, τις οποίες μοιάζει να συνοψίζει με ρεαλισμό σε γιορτινή διάθεση κι ομοιοκαταληξία ο Langston Hughes στο παρακάτω στιχάκι:  

Κι αυτό θα σας ευχηθώ: Cheer up! 

Κυρίως όμως: Stay Safe & Sound! 

Be Merry! 

Σημείωση: Το στιχάκι είναι γραμμένο στην αυτοσχέδια χριστουγεννιάτικη κάρτα του αμερικανού ποιητή που βλέπετε στην δεύτερη φωτογραφία και βρίσκεται στην κατοχή της βιβλιοθήκης του πανεπιστημίου Yale η οποία φέτος διοργάνωσε ψηφιακή εκδήλωση με τα εορταστικά ποιήματα του Hughes και την συλλογή του από χριστουγεννιάτικες κάρτες που έλαβε ο ίδιος το 1950. Δείτε εδώ μερικές από τις χειροποίητες δικές του που έστειλε στους φίλους του την ίδια χρονιά.                   

Happy 2020!

   

 
   

Make

It

New! 

Σημείωση: Το εικαστικό είναι το "Joyous Ascend" του Wassili Kadinsky.

Μέσα στην βιάση

και τις ευχές

...της τελευταίας ημέρας του χρόνου, σκεφτόμουν πως ουσιαστικά το νέο έτος είναι η συνέχεια του σήμερα. Δεν έχουν σημασία οι αριθμοί της ημερομηνίας που αλλάζουν. Εκείνο που έχει νόημα κι αξία, όπως είπε και ο G. K. Chesterton, είναι να έχουμε " ...νέα ψυχή και νέα μύτη· νέα πόδια, νέα ραχοκοκκαλιά, νέα ώτα, και νέα ματιά."

Με καινούργια διάθεση και δύναμη, λοιπόν, για να συνεχίσουμε, να προσπαθήσουμε για το καλό και να ελπίσουμε για το καλύτερο. Να επιμείνουμε σε κάτι που δεν μας βγήκε όπως το θέλαμε με την πρώτη ή να δοκιμάσουμε κάτι εντελώς διαφορετικό. Να μετατρέψουμε τις πληγές σε γνώση και σοφία, να γελάσουμε με νέες ιστορίες, να διαβάσουμε ακόμη περισσότερες, να γράψουμε, να αναθερμάνουμε σχέδια κι επιδιώξεις. Να εμπνευστούμε. Να αναθεωρήσουμε, ίσως, παλιές γνώμες και να θέσουμε νέους στόχους κι απαιτήσεις. Να αναλάβουμε νέα καθήκοντα. Και να κάνουμε νέα -διαφορετικά- λάθη. Ή, τα ίδια με διαφορετικό flair.  

Ό,τι κι αν είναι αυτό που σκέφτεστε / ονειρεύεστε / επιθυμείτε... σας το εύχομαι! 

ΥΓ.: Προσοχή, ωστόσο, στους δρόμους - οδικής, νοητικής και συναισθηματικής κυκλοφορίας.

Σημείωση: Η εικονογράφηση του gif είναι από τον Luis Thomas 

Ευχές για

χρόνο και αγάπη και φροντίδα 

χωρίς περιτυλίγματα να είναι

αυτές οι μέρες

πραγματικά 

Καλά Χριστούγεννα!  

·

Η αρχιτεκτονική ενός γλυκού

Την γνώρισα κάποια στιγμή το 2013 όταν, κατά τύχη, έπεσα πάνω σε μια φωτογραφία των τέλειων μακαρόν - λείες, ολοστρόγγυλες επιφάνειες με ασυνήθιστα κι έντονα χρώματα, και γέμιση από πρωτότυπους συνδυασμούς ελληνικών γεύσεων. Σε εκείνη την ιστοσελίδα διάβασα ότι η Δέσποινα Αντύπα, η δημιουργός τους, ήταν δημοσιογράφος που λόγω κρίσης, άλλαξε επάγγελμα. Τα βήματά της μικρά αλλά με την ήπια αποφασιστικότητα που ορίζει η γνώση - η επιχείρησή της είχε αρχίσει να ακούγεται. Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό και λίγο αργότερα, το 2015 φεύγει, πάλι λόγω κρίσης που συνεχίζεται ακάθεκτα, από την Ελλάδα. 

Και τώρα επιστρέφει με ένα πολυδιάστατο βιβλίο για την ιστορία της ευρωπαϊκής γεύσης – στο Δέκα (Ποταμός, 2018) η συγγραφέας συνδέει την πορεία της ζωής του κορυφαίου γάλλου ζαχαροπλάστη Marie-Antoine (Antonin) Carême, με κάποια από τα αγαπημένα της γλυκά. 

Πάβλοβα, τάρτα λεμονιού με μαρένγκα, Black Forest, εκλαίρ με σοκολάτα, Sachertorte, μπαμπάς με ρούμι, τρούφες σοκολάτας, μιλφέιγ, financier, crème anglaise – δέκα γλυκά που επέζησαν παγκοσμίων πολέμων και φυσικών καταστροφών, ξεπέρασαν τα σύνορα χωρών και πολιτικών συστημάτων, χαρακτήρισαν μια εποχή – μαζί με τις κοινωνικές ανακατατάξεις που επέφερε το τέλος της Γαλλικής Επανάστασης, ο Καρέμ βελτίωσε την παρασκευή των γλυκών αναπτύσσοντας ένα πιο εκλεπτυσμένο στυλ με την χρήση βοτάνων και απλοποίησε τις διάφορες κρέμες χρησιμοποιώντας λίγα υλικά. Γι' αυτό και τα γλυκά του συνεχίζουν να πρωτοστατούν εδώ και περίπου 250 χρόνια. 

Κάθε συνταγή είναι  ένα μικρό κεφάλαιο  που καλύπτει τα διάφορα στάδια της ζωής του ανθρώπου που έβαλε τις βάσεις της σύγχρονης ζαχαροπλαστικής σχεδόν δύο αιώνες πριν.  Από το φθινόπωρο του 1792, λίγο μετά δλδ το ξέσπασμα της Γαλλικής Επανάστασης, όταν ο μικρός Αντονίν βρίσκεται μόνος στην δίνη των γεγονότων, στις κουζίνες πρώτα του Ναπολέοντα, μετά του Ταλλεϋράνδου κι από εκεί στην Αγγλία του  Αντιβασιλέα Γεωργίου (IV), μέχρι τις πρώτες δεκαετίες του 19ου αι. όταν ο Σεφ Καρέμ επιλέγεται για την κουζίνα του βαρώνου Ροτσίλντ – είναι σχεδόν 40 χρονών κι έχει κατακτήσει την κορυφή της δόξας και της δεξιοτεχνίας του, 

Οι συνταγές των, απλών στην εμφάνιση μα τόσο εντυπωσιακών, γλυκών και η εκτέλεσή τους βασίζονται σε πραγματικά ιστορικά στοιχεία –τα οποία η συγγραφέας παραθέτει και ως σχόλια– και περιγράφονται με λεπτομερείς τεχνικές οδηγίες ώστε ο καθένας, έστω και αρχάριος, να μπορεί να τις φτιάξει. Εάν βέβαια δίνονταν και τα τεμάχια στα οποία αντιστοιχούν οι εν λόγω ποσότητες θα ήταν ακόμη πιο βοηθητικό - μικρό ψεγάδι αυτό για ένα βιβλίο που δεν είναι μόνο ένας τόμος συνταγών. 

Το βιβλίο, σε πρωτότυπο μικρό τετράγωνο σχήμα, είναι ένα παράδειγμα ισορροπίας υλικών – διαθέτει την συνοχή και την ευθύτητα της δημοσιογραφικής γραφής· τον στοχαστικό κι εξομολογητικό τόνο μίας πεζογράφου, και το αρτιστίκ ύφος μίας καλλιτέχνιδας – εκτός από τις περίτεχνες βινιέτες, κάθε συνταγή/κεφάλαιο συνοδεύεται κι από μία, στους τόνους του γκρι, ακουαρέλα του γλυκού που περιγράφεται στη συνέχεια. Είναι κι αυτό –η εικονογράφηση–, όπως και η συγγραφή, έργο της Δέσποινας Αντύπα που όπως αποδεικνύεται ξέρει να χειρίζεται επιδέξια, εκτός από το πληκτρολόγιο και τα ζαχαροπλαστικά εργαλεία, την πένα και τα πινέλα ζωγραφικής. Πολλαπλά ενδιαφέρουσα έκδοση, λοιπόν. 

Μία διπλή αυτοβιογραφία: για έναν άνθρωπο που δεν υπέκυψε στην ευκολία, κι έναν άλλο που δάμασε τις δυσκολίες του – η Δ. Αντύπα διανθίζει τα κείμενα με ελάχιστα αυτοβιογραφικά στοιχεία απ' όπου μαθαίνουμε για την κρίση στην χώρα και την τωρινή εργασία της ως ζαχαροπλάστης σε πολυτελές ξενοδοχείο στις Βρυξέλλες. Μία συλλογή γλυκών που προδίδει την δομή της κάθε παρασκευής και το κοπιώδες παρασκήνιο για να παραχθεί κάτι τόσο απολαυστικό όσο κι εφήμερο. 

Κυρίως όμως είναι ένα βιβλίο που σου υπενθυμίζει  «... αυτήν την εξοργιστική διαπίστωση ότι υπάρχει μόνον ένας τρόπος να γίνει κάτι σωστά. Ενας τρόπος που υπάρχει πάνω από 200 χρόνια. Ο τρόπος που  ακολούθησε ο Καρέμ, έπειτα ο Γκοφέ και ο Εσκοφιέ, αργότερα ο Λενότρ, κορυφαίοι ζαχαροπλάστες. Κι όσο κι αν προσπαθείς να νομίζεις ότι μπορείς να κάνεις κάτι πιο γρήγορα, πιο καλά, πιο αποτελεσματικά, πιο ωραία, στην ουσία δεν ακολουθείς παρά τον ίδιο δρόμο που πήραν κι εκείνοι τότε. Για να καταλήξεις στο ίδιο συμπέρασμα. Και είναι αυτή η αίθηση της συνέχειας, της αδιάκοπης πορείας μέσα από ένα κομμάτι βούτυρο, ένα φουέ, λίγο αλεύρι και μια πρέζα ζάχαρη που κάνει την ζαχαροπλαστική τόσο γοητευτική, τόσο ενδιαφέρουσα, τόσο συγκινητική."   

Θα μπορούσε να αναφέρεται και στην λογοτεχνία – με μία πρόταση, έναν στοχασμό, λίγο χιούμορ και μία πρέζα λυρισμό. Την ζωή εν γένει. 

Σημειώσεις: Οι φωτογραφίες της ανάρτησης αντλήθηκαν από τον λογαριασμό της συγγραφέως στο instagram όπου μπορείτε να δείτε φωτογραφίες των γλυκών που παρασκευάζει. Μπορείτε, επίσης, να διαβάσετε τις πρώτες σελίδες του βιβλίου εδώ. 

"Στο Βερολίνο, 

... ο Σίνκελ αγωνίστηκε για να πραγματοποιήσει το όραμά του, η Κόλλβιτς πάλεψε για να δώσει σχήμα στους φόβους της, ο Ίσεργουντ –που ζούσε με τον βασικό παραδίδοντας μαθήματα κατ' οίκον– ξαναδούλεψε την πραγματικότητα, και ο Μπόουι έκανε το δικό του ταξίδι από την εξάρτηση στην ανεξαρτησία, από την παράνοια της δημοσιότητας σε έναν ριζοσπαστικό, αποκαλυπτικό αγγελιοφόρο που μας είπε, όλους εμάς τους πλαδαρούς τύπους, όλους τους τιποτένιους που είχαμε ονειρευτεί έναν νέο κόσμο ίσων, ότι ήμασταν όμορφοι, ότι μπορούσαμε να είμαστε ο εαυτός μας."

Σημείωση: Η φωτογραφία αντλήθηκε τυχαία από το διαδίκτυο και η σελίδα που εικονίζεται  πιθανώς να είναι από το Hero: David Bowie της αγγλίδας δημοσιογράφου Lesley-Ann Jones.

Waiting for

Time Anew

“What did Time smell like? Like dust and clocks and people. And if you wondered what Time sounded like, it sounded like water running in a dark cave and voices crying and dirt dropping down upon hollow box lids, and rain. And, going further, what did Time look like? Time looked like snow dropping silently into a black room or it looked like a silent film in an ancient theater."

              

                                                                                        Ray Bradbury

 Ετούτες τις γιορτές...

Κρατήστε σαν φυλαχτό κάθε τι που δίνει χαρά 
σε σας και τους γύρω σας·

Κάθε αγαπημένη φιλία 

που σας μεταδίδει τις γεύσεις και
την πληρότητα ενός χριστουγεννιάτικου δείπνου. 

·

Καλά Χριστούγεννα! 

Is not this

a true autumn day? 

“...that season of peculiar and inexhaustible influence on the mind of taste and tenderness – that season which has drawn from every poet worthy of being read some attempt at description, or some lines of feeling.” 

Jane Austen
(Persuasion)

      Άτιτλο  

"Έξω, τα φύλλα στα δέντρα ήταν ελαφρώς μειωμένα· ήταν βαθύ πράσινο των αρχών του φθινοπώρου. Ήταν μια Κυριακή του Σεπτέμβρη, θα υπήρχαν μόνο τέσσερις. Τα σύννεφα ήταν ψηλά και τα χελιδόνια θα ήταν εδώ σε ένα μήνα περίπου πριν φύγουν για το νότο πριν επιστρέψουν ξανά το επόμενο καλοκαίρι." 

                                         Ali Smith

                                                                                

Σημείωση: Το εικαστικό έχει τον τίτλο "Wineglasses" και είναι μία πρώιμη μελέτη του αμερικανού John Singer Sargent που θεωρείται κορυφαίος πορτραιτίστας της γενιάς του. 

Reading in the City

“Summertime is always the best of what might be.”

Σημείωση: Η ρήση είναι του Charles Bowden ενώ ο πίνακας, με τίτλο  "Δωμάτια δίπλα στη Θάλασσα", του Edward Hopper.

Πολλές Ευχές

για

Καλό Πάσχα!

Σημείωση: Το λεπταίσθητο Κεφάλι Κουνελιού σε Προφίλ (c.1810) ανήκει στον βρετανό ζωγράφο, γλύπτη και χαράκτη Edwin Henry Landseer.

Ανάμεσα

στις τόσες λέξεις

...και λίγοι αριθμοί, οι οποίοι όταν δεν χρειάζονται ιδιαίτερη μεταχείρηση (οτιδήποτε πέρα από την βασική αριθμητική) με διασκεδάζουν. Έτσι, σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία του blogger τις περισσότερες επισκέψεις στο ιστολόγιο έλαβαν οι: 

• Ο Ζοφερός Οίκος, του Καρόλου Ντίκενς (1352)
• Ο ήσυχος Αμερικανός, του Γκράχαμ Γκριν (650)
• Γκιακ, του Δημοσθένη Παπαμάρκου (624)
• Ζιγκμαρίγκεν, ένας πύργος στην Γερμανία, του Πιέρ Ασσουλίν (608)
• Λάιλα, της Μέρυλιν Ρόμπινσον (ένα απόσμασμα, για την ακρίβεια, της συνέντευξης που παραχώρησε η συγγραφέας στον Μπαράκ Ομπάμα – 558)
• Ο Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος, του Άλντους Χάξλεϋ (531)
• The Model and the Statue, ένα σοννέτο του Μιχαήλ Άγγελου (527)
• Περσέπολις, το γκράφικ νόβελ της Μαριάν Σατραπί (485)
• Το Σπίτι, του Γιώργου Μητά (457)
• Η σήραγγα των περιστεριών, του Τζον Λε Καρρέ (απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου – 448)
• Αυτή η νύχτα μένει, ένα ποίημα του Πιέρ Πάολο Παζολίνι (430)
• Ασκήσεις επιβίωσης, του Χόρχε Σεμπρούν (409)
• Το σκλαβί, ένα παιδικό θεατρικό της Ξένιας Καλογεροπούλου (405)
• Ένα λιοντάρι στο Παρίσι, της Μπεατρίς Αλλεμανια (405)

Στις πιο δημοφιλείς, βρίσκεται και μία ευχετήρια ανάρτηση (560). Υπάρχουν όμως και αρκετές που ακολουθούν σε απόσταση αναπνοής – θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι στις πρώτες θέσεις καθώς η λίστα συνεχώς μεταβάλλεται κι αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον. Στην λίστα, ωστόσο, δεν συμπεριλαμβάνονται και πολλές αναρτήσεις βιβλίων που μου άρεσαν ιδιαίτερα και αγάπησα –  αυτό είναι το αρνητικό των απόλυτων αριθμών. Για μένα, το κάθε βιβλίο που διαβάζω (με όσες ενστάσεις κι αν έχω γι'αυτό) όπως και η κάθε ανάρτηση που γράφω (μικρής ή μεγάλης έκτασης) είναι σημαντικά – είναι πηγή γνώσης, δουλειάς, ευχαρίστησης και διασκέδασης, και  ο σημαντικότερος λόγος που ξεκίνησα τούτο εδώ το ιστολόγιο, εκτός βεβαίως από την περιέργεια. Το οποίο ιστολόγιο έχει ήδη δεχθεί κατά μέσο όρο μέχρι σήμερα 169.055 επισκέψεις για τις 460 αναρτήσεις του στα 9 χρόνια που βρίσκεται στο σύννεφο. Πολλά έχουν αλλάξει από τότε κι ελάχιστοι από τους συνμπλόγκερς εκείνης της περιόδου που ξεκινούσα εξακολουθούν να γράφουν σήμερα. Με κάποιους βρισκόμαστε σε πιο casual διαδικτυακούς χώρους (>fb), αρκετοί άλλοι όμως έχουν σιωπήσει οριστικά από καιρό. Το μόνο που παραμένει σχεδόν αναλλοίωτο  –σχεδόν, διότι υπήρξαν σοβαρές διακυμάνσεις– είναι η διάθεση  μου να διαβάζω, να γράφω και να μοιράζομαι μαζί σας τις σκέψεις μου. Όπως, για παράδειγμα, αυτή την στιγμή που δεν σκέφτομαι παρά μόνο ένα πράγμα:

Thank you!