Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010





I keep walking...


Μόλις συνειδητοποίησα πως πέρασαν δεκαεπτά μέρες δίχως να πιάσω στα χέρια μου λογοτεχνία. Δίχως να διαβάσω κάτι  που να με κινητοποιήσει κάπως, να με προκαλέσει να νιώσω λύπη, θυμό, απορία, μελαγχολία, συμπάθεια, να μου ερεθίσει την φαντασία, να μου εξάψει την περιέργεια,  να με προβληματίσει,  να με κάνει να κλάψω, να γελάσω, να ονειρευτώ, να  με ταξιδέψει.  Τόσες μέρες δίχως να έχω καν  διάθεση, πόσω μάλλον διάθεση  ανοιχτή στο κάθε απρόοπτο της φαντασίας ενός συγγραφέα. Ο λόγος ήταν πως οι απαιτήσεις της δουλειάς με "υποχρέωσαν" να ασχοληθώ και να "ξεσκονίσω"  την θεωρία και την πρακτική της διδακτικής με αποτέλεσμα να απορροφηθώ εντελώς από την μελέτη της  απτής κι αντικειμενικής, επαγγελματικής, δικής μου, πραγματικότητας.

Ε, όχι ακριβώς εντελώς... Υπήρξαν και μερικά διαλείμματα στο ενδιάμεσο.  Για παράδειγμα, όταν σταματούσα το "άλλο"  διάβασμα κι έβγαινα για μια βόλτα, για να πάρω αέρα κι εγώ και το μυαλό μου. Και καθόλου περίεργα, ο δρόμος με έβγαζε πάντοτε σε βιβλιοπωλεία όπου στεκόμουν μπροστά στις βιτρίνες και χάζευα - όχι με τις ώρες όμως.  Η τήρηση μιας απόφασης και ενός συγκεκριμένου προγράμματος μελέτης απαιτεί θυσίες.  Βέβαια, σε μία από αυτές τις βόλτες και  με το πρόσχημα ενός φλιτζανιού αχνιστού καφέ (για να αναπληρώσω τις δυνάμεις μου) το οποίο θα συνόδευα απαραιτήτως με ένα κομμάτι υπέροχης υπόγλυκης και αρκετά ξινούτσικης τάρτας λεμονιού (το οποίο κομμάτι με τον συνδυασμό  τού γλυκού-ξινού θα "ξυπνούσε" το κουρασμένο μου μυαλό για να μπορέσω, βεβαίως, να συνεχίσω το διάβασμα) κατέληξα στο καφέ ενός βιβλιοπωλείου όπου ξεφύλλισα αρμένικα, δλδ παρατεταμένα, ένα δυο βιβλιαράκια.

Το δεύτερο ευχάριστο διάλειμμα που είχα σε αυτό το διάστημα ήταν ένα σύντομο ταξίδι  που έκανα προς το νότο για να συναντήσω έναν αγαπημένο συγγενή που έχω δει μόνο μια φορά στη ζωή μου κι αυτό όταν ήμουν περίπου δέκα χρονών. Για λόγους που δεν μπορούσαν να προβλεφθούν η συνάντηση αναβλήθηκε ωστόσο, εγώ κατέληξα  στο δωμάτιο Προσωπικού του ξενοδοχείου που έμεινα να περιεργάζομαι κάτι μικρές στοίβες βιβλίων που βρίσκονταν εκεί, αραδιασμένες σ' έναν πάγκο - έτσι όπως η πόρτα του δωματίου ήταν ορθάνοιχτη μου τράβηξαν το βλέμμα καθώς έβγαινα από το ασανσέρ κι αντί  να κατευθυνθώ προς τον ημιόροφο όπου δίνονταν το πρωινό, λοξοδρόμησα.

Αν και με διαλείμματα, τούτες οι δεκαεπτά μέρες off blogging μου φάνηκαν μήνας. Βλέποντας τον μετρητή του blog διαπιστώνω πως με επισκέπτεστε που σημαίνει πως κι εσείς με σκέφτεστε -ο Τσαλαπετεινός, μάλιστα, μου αφιέρωσε ένα υπέροχα ατμοσφαιρικό μουσικό κομμάτι - thank you, dear bird- κι όλο αυτό με  κάνει να  νιώθω ιδιαίτερα. Γι' αυτό θα πάω ακόμη μια βόλτα - ξέρετε, έξω φυσά  λίγο εκείνος ο γλυκός, μελαγχολικός, με μια δόση ευχάριστης ψύχρας κι εντελώς φθινοπωρινός αέρας που  συνήθως με κάνει να ελαφροπατώ. Σήμερα, όμως, έχω την εντύπωση πως το βήμα  θα είναι ακόμη πιο ανάλαφρο...




Σημείωση: Το σκίτσο απεικονίζει την παραλία της πόλης μου -στο βάθος η εκκλησία των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης-  και είναι της Βολιώτισσας ψηφιδογράφου Μαριγώς Βλάικου, εγγονής του Αριστομένη Αγγελόπουλου.

7 σχόλια:

Roadartist είπε...

Σήμερα το βήμα μου ήταν πιο βαρύ.. και είχα το λόγο μου..

Το βιβλίο μόνιμος φίλος, η λογοτεχνία μεγάλη αδυναμία..

Πολύ μου άρεσαν οι σκέψεις σου...

Αχ και να είχα ένα βιβλιοπωλείο!

Unknown είπε...

Κι ερχόμουν με βήμα γοργό για μια καινούργια φρέσκια ανάρτηση στην ζεστασιά των βιβλίων σου.

Δεν πειράζει, αν έχεις ανάγκη κι άλλη μία βόλτα να την κάνεις.

Καλή σου μέρα

Sue G. είπε...

Το έχω σκεφτεί κι εγώ αυτό με το βιβλιοπωλείο, Roadartist, αλλά δεν νομίζω ότι μας "συμφέρει" - ή που θα είμαστε όλη τη μέρα "χαμένοι" στην ανάγνωση κι έτσι θα χάνουμε τη ζωή έξω ή που θα ασχολούμαστε με τα λογιστικά της επιχείρησης και δεν θα μπορούμε να απολαύσουμε απόλυτα ένα μυθιστόρημα. :-)

Η καληνύχτα σου είναι μια πολύ ζεστή καλημέρα!



Καλημέρα, meggie. Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Θα επανορθώσω σύντομα αλλά ξέρεις, οι αναρτήσεις παίρνουν λίγο χρόνο μέχρι να ετοιμαστούν... :-)

dimitris είπε...

Ομορφη ανάρτηση, ζεστά λόγια και σκέψεις που ρέουν με τον ρυθμό ανέμελου περιπάτου.
Καμιά φορά, η βιβλιοφαγική νηστεία κάνει καλό. Καθαρίζει το μυαλό και γίνεσαι περισσότερο ευαίσθητος σε νέα ερεθίσματα.
Καλή σου μέρα.

Sue G. είπε...

Σωστή η παρατήρησή σου, dimitris, κι ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Να προσθέσω μόνο πως η βιβλιοφαγική νηστεία, σίγουρα μεγαλώνει την αναγνωστική πείνα. :-))

Pompeia είπε...

Αγαπητή Sue

Δε θα πω ψέματα. Είδα την εικόνα σε μικρογραφία και είπα "κοίτα να δεις, σαν την παραλία του Βόλου είναι".
Θα αναλύσω κάποια άλλη στιγμή το "γιατί", αλλά ο Βόλος για μένα είναι έρωτας. Και ενθουσιάστηκα όταν είδα τον Άγιο Κωνσταντίνο στο βάθος.
Η βιβλιο-νηστεία είναι όντως καλή. Και το λέει κάποια που έπεσε σε λογοτεχνο-λιμοκτονία λόγω Νομικής και "ρούφηξε" με ενθουσιασμό παιδιού το πρώτο λογοτεχνικό βιβλίο που διάβασε χωρίς άγχος.
Η λογοτεχνία συνοδεύει τη ζωή μας, δεν την υποκαθιστά... Μην αισθάνεσαι λοιπόν ενοχές... οι ήρωες είναι εκεί και μας περιμένουν όλους να μας ταξιδέψουν στις περιπέτειές τους...

Μεγάλη αγκαλιά.

Sue G. είπε...

Πολύ σωστά τα όσα λες, Pompeia, έτσι είναι - υπάρχουν περίοδοι που σου επιβάλλεται η αποχή από την λογοτεχνία και το συγκεκριμένο διάστημα μου είναι κατά κάποιο τρόπο αναγκαία. (Όχι πως δεν ξεκλέβω κάποιες σελίδες και τώρα, αλλά δεν έχω την προσήλωση που θέλω ούτε την διάθεση και τον χρόνο για να γράψω κάποια ανάρτηση). Εκείνο όμως που με "αγχώνει" είναι το ότι μετά την λήξη της αποχής, δεν θα ξέρω τι να πρωτοδιαβάσω...

Ευχαριστώ πολύ για την μεγάλη και ζεστή αγκαλιά. :-)


ΥΓ: Χαίρομαι που σου αρέσει τόσο ο Βόλος!