The Maybe

"Είναι κάποιες μέρες που προσπαθώ με κάθε τρόπο να κάνω το μυαλό μου να δουλέψει. Το καλοπιάνω με παρακάλια κι εκείνο με αγνοεί ταπεινωτικά.  Το απειλώ με το φάσμα της ανέχειας κι αυτό μου λέει "Εγώ ποτέ δεν θα πεινάσω". Του τάζω διακοπές κι αυτό μου απαντά "Μα διακοπές κάνω και τώρα". Πάω να το ξεκουνήσω διαβάζοντας κάτι το ωραίον κι αυτό θέλει μόνο να διπλώνει κάλτσες. Το βράδυ, εκείνο κοιμάται μέσα στην αξιοπρέπειά του κι αφήνει εμένα να βολοδέρνω σκεπτόμενη χαμένες μέρες και άλλα παρόμοια χαζά."

Το πιο πάνω απόσπασμα είναι από το "Το παρόν αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας" (Πόλις, 2014), το πρώτο λογοτεχνικό βιβλίο που έγραψε η καταξιωμένη μεταφράστρια Μαργαρίτα Ζαχαριάδου η οποία είχε την οξυδέρκεια, την ετοιμότητα και το συγγραφικό σθένος να καταγράψει μικρές και χιουμοριστικές βινιέτες και σχόλια γα εκείνη την όψη της ζωής που μας διαφεύγει συνεχώς. 

Η συλλογή μάς εισάγει στο flash fiction ή short short story όπως ήταν παλιότερα γνωστό το συγκεκριμένο είδος των διηγημάτων που χαρακτηρίζεται από ακραία συντομία και, όπως παρατηρώ, απότομη αίσθηση συνειδητοποίησης της ιδέας του κάθε μικρο-μικρο-διηγήματος. Αυτό διαπιστώνει κανείς διαβάζοντας τις 7 ενότητες του βιβλίου  μερικές από τις οποίες έχουν επίσης σύντομους κι ευφάνταστους τίτλους, όπως: "Αυτά"  όπου συνηθισμένα αντικείμενα αυτονομούνται· "Αυτοί" όπου τρεις ανθρώπινοι χαρακτήρες λειτουργούν ως άβαταρ του facebook-ικού κόσμου συγκεντρώνοντας μερικές από τις πιο ενοχλητικές παθογένειες (sic) των κοσμικών· "Εντοιχισμένη ενηλικίωση" όπου ξαφνικά η πραγματικότητα ωριμάζει σε αβάστακτο βαθμό και πρέπει να την δεχτείς· "Εκτός λεξικού" όπου η Ζαχαριάδου επινοεί ένα δικό της ξεκαρδιστικό γλωσσάρι που, οφείλω να ομολογήσω, λάτρεψα.  

Κρύωμα και ατέλειωτες δουλειές. Συναγχωμένη. 
Διαπληκτρισμός, ο: Ο γραπτός διά πληκτρολογίου σκυλοκαβγάς στο facebook.
Βροχάδην: Η γελοιωδώς ατσούμπαλη τρεχάλα προκειμένου να μη γίνεις μούλια από τη βροχή και να μην πατάς σε λακκούβες, με αποτέλεσμα να γίνεσαι μούλια και να πατάς σε όλες τις λακκούβες. 
Ραφιάνος: Ο άνθρωπος που πρώτη (και ενίοτε μοναδική) έγνοια του μόλις μπει σε ένα ξένο σπίτι είναι να διατρέξει ενδελεχώς τα ράφια της βιβλιοθήκης αναζητώντας φίλους. Ανάλογα με τα αποτελέσματα της έρευνας διαμορφώνεται και η στάση του ραφιάνου απέναντι στον ένοικο του σπιτιού, ως ασφαλέστερο κριτήριο για το ποιόν του. Δίκιο έχει.
 
Στην τελευταία, ωστόσο, ενότητα "Ιστορίες από το Σαχλαμαράν" η Ζαχαριάδου φανερώνει την έφεσή της (και) στην συγγραφή καθώς οι εκτενέστερες ιστορίες, μικρά διηγήματα, τα οποία παραθέτει απομακρύνονται από την σπιντάτη ευφυολογία και αποκαλύπτουν μια διαφορετική, ελαφρώς δραματική και γι' αυτό ενδιαφέρουσα, πρόζα.

Το βιβλίο προέκυψε, όπως γράφει η ίδια η συγγραφέας στο προλογικό σημείωμα της έκδοσης, από μια παράδοξη εξωστρέφεια - "...εδώ και χρόνια που χρησιμοποιώ το facebook, συναντιέμαι κάθε μέρα με το ίδιο ερώτημα στον ΄τοίχο' μου: Τι σκέφτεσαι;"  Σ' αυτό απαντά με τρόπο άκρως πνευματώδη και διατυπώνει τις σκέψεις της για το παράδοξο της ζωής, την τριβή με τις λέξεις και τις επιπτώσεις μιας ανήσυχης γλώσσας στην καθημερινότητα, κάτι που σου επιτρέπει να διαφύγεις στο παράλληλο σύμπαν της σουρεαλιστικής μυθοπλασίας παραμένοντας, ωστόσο, ταυτόχρονα στο παρόν με τους ζωντανούς ανθρώπους και τα χρηστικά αντικείμενά τους.  

"Αγαπώ τα βιβλία και τις ταινίες που, εκεί κάπου στην αρχή τους, μας υπενθυμίζουν τη βασική περί του βίου αλήθεια: "Το παρόν αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας"."   

Η ζωή, όπως έχει πει η Μαργαρίτα Καραπάνου, είναι αγρίως απίθανη και το βιβλίο ετούτο το αποδεικνύει περίτρανα. Όπως και το Παρόν που ακολουθεί - το σήμερα κάνει την  μυθοπλασία να μοιάζει με τον μόνο τρόπο να διαφύγουμε...






Σημειώσεις: Ο τίτλος της ανάρτησης είναι από ομότιτλη performance της Cornelia Parker  με την συμμετοχή της Tilda Swindon. Η εικαστικός, που ασχολείται με το ζήτημα των μεταμορφώσεων της ύλης και την αναγκαιότητάς τους η μη, έχει δημιουργήσει και την εγκατάσταση της φωτογραφίας που έχει τίτλο Mass (Cold Dark Matter: An Exploded View, 1991).