ΠΟΛΥ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΗ Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΕΚΠΛΗΞΗΣ

"Σχεδόν σα να μην πιστεύει ότι είναι δυνατή τέτοια επανάληψη, η ανθρωπότητα γεννιέται και πεθαίνει λες και δεν της έχει ξανασυμβεί ποτέ τίποτα τέτοιο. Κάθε μωρό μια καινούργια αρχή και κάθε θάνατος ένα σβήσιμο και νέος χώρος. Τόσες και τόσες ευκαιρίες για γάργαρες και δροσερές αρχές και τόσα κλειστά σεντούκια, κι η ανθρωπότητα γεννιέται και πεθαίνει λες και δεν της έχει ξανασυμβεί τέτοια επανάληψη και πολεμάει λες και δεν είναι δυνατή και απατά σα να μην πιστεύει ότι τέτοια πράγματα γίνονται καθημερινά, άνθρωποι να δίνουν χέρια, να μαχαιρώνονται, να φιλιούνται, να λιγοθυμούν, άνθρωποι σα να μην πιστεύουν ότι είναι δυνατόν να πεθάνεις, γονείς που γεννούν παιδιά λες και δεν και δεν έχει ξανασυμβεί σε κανέναν, κύκλοι, κύκλοι, ομόκεντροι και τεμνόμενοι, ελλειπτικές κινήσεις να ξεφεύγουν από την κεντρομόλο για ν' απλώνει αυτή η άγνοια του ότι όλα αυτά επαναλαμβάνονται, γενιούνται και πεθαίνουν λες και δεν έχουν ξανασυμβεί, γι' αυτό η ιστορία δεν διδάσκει, όχι επειδή δεν είναι άσχημη ή σοκαριστική, μα μόνο γιατί εμείς γεννιόμαστε και πεθαίνουμε, όλοι, σα να μην πιστεύουμε ότι μια τέτοια επανάληψη είναι δυνατή."

 


Σημειώσεις: Κείμενο αντλημένο από το "Η επιστροφή των νεκρών" (Πόλις, 2017), την πρόσφατη ποιητική συλλογή της Κρυστάλλης Γλυνιαδάκη ο στυλπνός λυρισμός της οποίας φαίνεται πως μεγαλώνει (οι στίχοι και τα ποιήματά της αποκτούν αξιοσημείωτη έκταση κι ένταση), επεκτείνεται και σε τόπους οδυνηρούς, ιστορικούς όσο και καθημερινούς, στο παρόν και στο παρελθόν· και ωριμάζει με σταθερό ρυθμό δίχως η ποιήτρια να αποχωρίζεται την γυροσκοπική, κοσμοπολίτικη, διάθεσή της. // Η φωτογραφία της ανάρτησης είναι λεπτομέρεια από το εξώφυλλο του βιβλίου που βασίζεται σε φωτογραφικό δίπτυχο της Βενθεσικύμης Σούκουλη.