Ιδιόμελον

         

   

Κύριε

Εγώ η γυναίκα

η μολυσμένη των αμαρτιών

στα σπλάχνα μου αισθάνθηκα την θεότητά σου

κι έγινα μυροφόρος

Με οδυρμούς μύρα

ακουμπώ εμπρός από τον τάφο σου

Τα σπλάχνα μου η νύχτα τα κατέχει

Μανία η ακολασία μου

Σκοτάδι και θάνατος της σελήνης

ο έρως μου της αμαρτίας

Πάρε τα μάτια μου μαζί με τα δακρυά τους εσύ

που όρισες η θάλασσα να κατάγεται από τα σύννεφα

Κλίνε πάνω από τον αναστεναγμό

τον πιο βαθύ της καρδιάς μου

Εσύ που έκαμψες τους ουρανούς

για να χωρέσει το άφατο

Θέλω να φιλήσω τα πόδια σου τα ανέγγιχτα

και να τα προστατεύω

μέσα στις θηλειές των μαλλιών μου

Στο σούρουπο του παράδεισου η Εύα

τους κρότους ακούει και ταράζεται

τρόμαξε και εκρύφτη

Σωτήρα μου και των ψυχών σωτήρα

Ποιός το κουβάρι των αμαρτιών μου

θα έρθει να ξετυλίξει

Στης τιμωρίας σου την άβυσσο

ποιός πώς να κρατηθεί

Μην αποστρέψεις το βλέμμα σου από πάνω μου

Βλέπε με. Την δούλη σου

Εσύ που είσαι το έλεος

 

  

*

 

Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή,
την σήν αισθομένη Θεότητα μυροφόρου αναλαβούσα τάξιν,

οδυρομένη μύρα σοι προ του ενταφιασμού κομίζει.

Οίμοι! λέγουσα, οτι νύξ μοι υπάρχει, οίστρος ακολασίας,

ζοφώδης τε και ασέληνος ερως της αμαρτίας.

Δέξαι μου τας πηγάς των δακρύων,
ο νεφέλαις διεξάγων της θαλάσσης το ύδωρ,

κάμφθητί μοι προς τους στεναγμούς της καρδίας,

ο κλίνας τους ουρανούς τη αφάτω σου κενώσει.

Καταφιλήσω τους αχράντους σου πόδας,
αποσμήξω τούτους δε πάλιν τοις της κεφαλής μου βοστρύχοις,

ων εν τω Παραδείσω Εύα το δειλινόν κρότον τοις ώσιν ηχηθείσα,

τω φόβω εκρύβη.

Αμαρτιών μου τα πλήθη
και κριμάτων σου αβύσσους τις εξιχνιάσει,

ψυχοσώστα Σωτήρ μου;

Μη με την σήν δούλην παρίδης,

Ο αμέτρητον έχων το έλεος.

   

Σημειώσεις: Η μετάφραση του Τροπαρίου της Κασσιανής είναι του Γιώργου Χειμωνά. // Ιδιόμελο: (στη βυζαντινή μουσ.) τροπάριο σε πεζό λόγο με δική του μελωδία.