Το Κύμα

Σήμερα το πρωί, καθώς ετοιμαζόμουν να φύγω από το σπίτι, θυμήθηκα την ταινία "Το Κύμα" (Die Welle) του Γερμανού Ντένις Γκάνσελ που είδα τον χειμώνα που μας πέρασε. Έχω ήδη αρχίσει τα μαθήματα από χθες και είμαι απορροφημένη από την όλη διαδικασία (εγγραφές, καινούργιοι μαθητές, ύλη, πρόγραμμα, κ.λπ.,κ.λπ.) συνεπώς δεν είναι τυχαίο που την σκέφτηκα κι αυτό διότι η ταινία εκτυλίσσεται σε σχολείο.

Επί τροχάδιν αναφέρω την υπόθεση: ένας καθηγητής Λυκείου στην Γερμανία του σήμερα, θέλοντας να διδάξει στους μαθητές του τον τρόπο που λειτουργούν τα απολυταρχικά καθεστώτα, κάνει ένα πείραμα: εφαρμόζει στην τάξη του τους κανόνες του ολοκληρωτισμού, τους υποχρεώνει να ντύνονται ομοιόμορφα, να του αποδίδουν τον σεβασμό προσωπικά και να δρουν με αυστηρή οργάνωση και πειθαρχία. Το πείραμα κινεί το ενδιαφέρον και τον ενθουσιασμό των παιδιών που συμμετέχουν ωστόσο, μέσα σε λίγες μέρες έχει χαθεί κάθε έλεγχος: η βία που εκλύεται εξαπλώνεται στο υπόλοιπο σχολείο και φθάνει να απειλήσει ολόκληρη την πόλη. Ο καθηγητής προσπαθεί να σταματήσει "Το Κύμα" μα δυστυχώς είναι αδύνατον. (Μπορείτε να διαβάσετε εδώ μια διπλή κριτική της ταινίας).

Δεν θα περιγράψω τον τρόμο που πραγματικά ένιωσα ενδόμυχα για τον κίνδυνο (βλ. φασισμός) που πάντα ελλοχεύει, για το πόσο εύκολο είναι να χειραγωγηθεί κανείς, για την κατάργηση της ατομικότητας σε όφελος της ομάδας, για τον εξοστρακισμό του "αντίθετου", τα δυσδιάκριτα όρια και την λεπτή ισορροπία των όρων και των εννοιών αυτών. Δεν είναι αυτό το θέμα μου σήμερα. Το θέμα μου είναι ότι αυτή η ταινία, εκτός από τον έντονο προβληματισμό και την επιφύλαξη που μου προκάλεσε σχετικά με το τι λέμε στα παιδιά και σε τι περιβάλλον τα μεγαλώνουμε, μου έφερε στην επιφάνεια την επιθυμία να μπω σε αίθουσα διδασκαλία επειγόντως! Είναι μια επιθυμία που προσπαθώ φέτος να υλοποιήσω, ένα "κύμα" στο οποίο αφήνομαι σχεδόν ανεπιφύλακτα. Πιθανότατα αυτό δικαιολογεί και την διάθεση στην οποία βρίσκομαι εδώ και μία εβδομάδα και είμαι κάπως έτσι:

Καλό φθινόπωρο σε όλους!