Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2009





Αδύναμη...



Την Τρίτη το πρωί, πέρασα από την Ερμού. Μπροστά σ' ένα στενό καθόταν ένας μελαμψός άντρας με τον γιο του. Ζητιάνοι. Δεν έδωσα σημασία και προσπέρασα γρήγορα. Είχα αργήσει στο ραντεβού με τον οδοντίατρο. Ξεμακραίνοντας όμως, συνέχιζα να "βλέπω" την εικόνα αυτού του ανθρώπου που είχε "παγώσει" στο νου μου. Είχε μαλακή όψη στο πρόσωπο και τα κατάμαυρα μάτια του δεν ζητιάνευαν. Απλώς υπέμεναν. Και δεν είχε απλώς απλωμένο ένα άδειο χέρι. Πουλούσε χαρτομάντηλα. Γύρισα πίσω και καθώς τον πλησίαζα, είχα τον χρόνο να παρατηρήσω καλύτερα τον μικρό δίπλα του. Ήταν γύρω στα 6 με 7 και καθόταν μέσα σ' ένα καρότσι για μωρά. Σκυφτός και με προσήλωση ζωγράφιζε με δύναμη στο μπλοκ που είχε στα γόνατά του. Κάτι λέγανε μεταξύ τους - ο μικρός ήταν λιγόλογος και συνέχιζε να ζωγραφίζει χωρίς να σηκώνει κεφάλι. Η χροιά της φωνής του - καθαρή, ζεστή, σταθερή, άφοβη, αυθόρμητη, όχι σαν τα γνωστά ζητιανάκια που ξέρουν "τα κατατόπια της δουλειάς". Ρώτησα τον πατέρα πόσο πουλάει το πακετάκι με τα χαρτομάντηλα. "Δέκα λεπτά" μου απάντησε. Πήρα και τα δύο πακετάκια που κρατούσε στο χέρι και του έδωσα όσο πληρώνω στο σούπερ μάρκετ για την οικονομική συσκευασία. Ο μικρός είχε ήδη σταματήσει την ζωγραφιά του -μάλλον τη στιγμή που με άκουσε να μιλώ- και με κοιτούσε με το ένα του μάτι γεμάτο έκπληξη. Το άλλο, ήταν καλυμμένο με αυτό που χαϊδευτικά αποκαλώ pirate's badge - το ειδικό αυτοκόλλητο που χρησιμοποιούν οι οφθαλμίατροι για να διορθώσουν την όραση των παιδιών. Είμαι σίγουρη ότι από κάτω, με κοιτούσε κι αυτό το ίδιο διαπεραστικά. Έφυγα γρήγορα. Είχα αργήσει.

Χθες το μεσημεράκι, γυρνώντας σπίτι, τους ξαναείδα. Ο πατέρας, που προφανώς ήταν και ρακοσυλλέκτης, έσπρωχνε το καροτσάκι που ήταν κατάφορτο με διάφορα πράγματα. Μόλις με αναγνώρισε χαμογέλασε και τα μάτια του γέμισαν επιφύλαξη. Μου φάνηκε πως μαζεύτηκε κάπως. Ο δε μικρός, που καθόταν μέσα στο καρότσι, μόλις με αναγνώρισε κι εκείνος, σταμάτησε το καρότσι με τα πόδια του, κατέβηκε και αφού με κοίταξε συνέχισε το δρόμο του περπατώντας. Χωρίς να σταθώ, συνέχισα κι εγώ τον δικό μου δρόμο.

Σήμερα, προσπαθώ ακόμη να καταλάβω την κίνηση αυτή του μικρού. Όπως επίσης και το γιατί νοιώθω τόσο αδύναμη...




4 σχόλια:

Pellegrina είπε...

Το γιατί είναι μάλλον φανερό: κατάλαβε ότι στην περίπτωσή σου δεν χρειάζεται το θέατρο. Για το δεύτερο, μάλλον γιατί ετσι (πρέπει να) νιώθουμε όλοι μας.
Ωραίο μπλογκ, μόλις το ανακάλυψα-κάποιος μπήκε από σένα σε μένα

Sue G. είπε...

@ Pellegrina,

πολύ θα ήθελα να μπορούσα να κάνω κάτι περισσότερο για τον μικρό και πιο ουσιαστικό από το να αγοράσω λίγα χαρτομάντηλα αλλά δυστυχώς...
Χαίρομαι που ήρθες κι ευχαριστώ τον κάποιον/α που έγινε η αφορμή γι' αυτό.

Καλό απόγευμα!

ΥΓ: Δεν περίμενα ότι θα απαντούσε κανείς σ'αυτό το ποστ, εξού και το αργοπορημένο σχόλιο. :-)

Ανώνυμος είπε...

Πολύ ανθρώπινο το πόστ σου.
"Dignity is more important than wealth" διάβαζα κάπου τελευταία, και μου το υπενθύμισες έμμεσα.
Καλή συνέχεια!

Sue G. είπε...

@ Μπαλανατέρ Wildcard:

Καλώς ήρθες από τόσο μακρυά! Συμφωνώ για την αξιοπρέπεια - βρίσκω παράλογο το ν'αναρωτιόμαστε για κάθε τι ανθρώπινο λες και είναι εξωπραγματικό.

Καλό βράδυ!