Ολισθηρές διαδρομές 
του νου 

Θα μπορούσε να είναι ακόμη μία ιστορία ζήλειας. Το "Χειμωνιάτικη πόλη" (Ροές, 2009) ωστόσο ξεχωρίζει για δύο λόγους. Ο πρώτος αφορά στο ότι η νουβέλα αποτυπώνει στο χαρτί τον διχασμό μιας σκέψης. Και ο δεύτερος, την σαφήνεια με την οποία ο Abdon Ubidia  περιγράφει την προσπάθεια του ήρωά του να διατηρήσει την ρυθμισμένη ρουτίνα στην ζωή του όταν αυτή ανατρέπεται από έναν ξένο. 

Ο Σαντιάγκο είναι ένας μποέμ ξεπεσμένος αριστοκράτης που έχει σοβαρότατα προβλήματα με τον νόμο και προσπαθεί να αποφύγει την σύλληψή του από την αστυνομία. Ο αφηγητής δέχεται να τον κρύψει σπίτι του για ένα μικρό διάστημα. Δεν είναι αφελής - γνωρίζει τον χαρακτήρα του Σαντιάγκο και την αναστάτωση που μπορεί να προκαλέσει αλλά οι ενδοιασμοί του, που κινούνται σε επιφανειακά ζητήματα, θα αποδειχθούν λίγοι μπροστά στον δυναμικό χαρακτήρα του Σαντιάγκο και τις επιπτώσεις που θα έχει τούτη η φιλοξενία σε όλα τα επίπεδα της ζωής του.  "Τον είχα φανταστεί σαν έναν έκπτωτο άγγελο - τουλάχιστον όταν αποφάσιζα να τον φιλοξενήσω στο σπίτι-, τώρα όμως τον έβλεπα με άλλο μάτι και, καθώς περνούσε σιγά σιγά το πρώτο ξάφνιασμα, άρχισα να τον παρατηρώ καλύτερα."

Έτσι, όλα εκείνα που ήταν γραφικότητες ενός παλιού συμφοιτητή, μετατρέπονται σε απειλή για την λογική υπόσταση του αφηγητή. Στην αρχή, η κοινή αφετηρία και οι  εμπειρίες που μοιράζονταν και οι τέσσερίς τους  (ο αφηγητής, η  σύζυγός του, ο Σαντιάγκο και η πρώην σύζυγός του που ήταν και φίλη του ζευγαριού) από τα χρόνια των σπουδών τους, οδηγεί σε μια οδυνηρή συνειδητοποίηση: "Για μια στιγμή ήταν σαν να πάγωσε ο χρόνος. στεκόμασταν κι οι τρεις μπροστά στο κενό, παρασυρμένοι στην ίδια δίνη: ο φόβος και η νοσταλγία για όλα όσα δεν έγιναν ποτέ, για την ζωή που δε ζήσαμε, η έκπληξη και ο τρόμος μπροστά στη διαπίστωση ότι η ζωή μας θα μπορούσε να είναι αλλιώς."

Τούτη η νοσταλγία, ωστόσο, δίνει και μια απροσδόκητη γοητεία στις αφηγήσεις του Σαντιάγκο.  Ο αφηγητής παρακολουθεί την σύζυγό του να γοητεύεται από την παρουσία και τις περιπετειώδεις αναμνήσεις του φιλοξενούμενού τους και να διεκδικεί ξανά τον εαυτό της που είχε σβήσει για χάρη της οικογενειακής ζωής. Το προσεγμένο ντύσιμο της Σουσάνα και ορισμένες ανέμελες κινήσεις της προς τον Σαντιάγκο, όπως και η προσπάθειά της να ξαναπαίξει το βιολί που είχε για χρόνια κρεμασμένο στον τοίχο ως διακοσμητικό, θα κάνουν τον αφηγητή να ζηλέψει πολύ και να την διεκδικήσει εκ νέου. Μέσω τούτης της διεκδίκησης θα εξετάσει από την αρχή τις προθέσεις του για τις σχέσεις και την οικογένεια  που είχε δημιουργήσει αποκλειστικά γύρω από τον εαυτό του.

Ανάλογα με το προσωπικό ύφος του ο καθένας χρησιμοποιεί τις λέξεις και ο Αμπδόν Ουμπίδια επιλέγει τον εσωτερικό  μονόλογο για να οδηγήσει τον ήρωά του στη προσωπική του ελευθερία. Εξετάζοντας ωστόσο την απτή πραγματικότητα που έχει μπροστά του,  η σκέψη του αφηγητή ολισθαίνει επικίνδυνα στην εικονικότητα - η ζήλεια, οι υποθέσεις, οι διάφορες βεβαιότητες και οι πιθανότητες  συγχέονται με την λογική, τον εφησυχασμό και το βόλεμα στην ισορροπημένη καθημερινότητά του. Η πάλη μεταξύ τους  θα θέσει τα όρια του ήρωα-αφηγητή σε άλλη βάση.  "Όλα λοιπόν έγιναν κατά τύχη; Δεν είναι αλήθεια. Δεν υπάρχουν ασήμαντες αφορμές, κι αν υπάρχουν, ψάχνουμε να βρούμε έναν τρόπο να τους δώσουμε εμείς σημασία. Στην πραγματικότητα ελάχιστα στη ζωή μας εξαρτώνται απ' την τύχη."  Η  συναισθηματική λύτρωση θα επέλθει από τον ίδιο με έναν τραγικό και για τους τρεις τρόπο. 

Ο ισπανόφωνος Αμπδόν Ουμπίδια είναι ενός από τους σπουδαιότερους συγγραφείς που έχει να επιδείξει σήμερα ο Ισημερινός κι έχει διακριθεί για την αντικομφορμιστική στάση του απένταντι στο πνευματικό κατεστημένο της χώρας του. Τούτο βέβαια συνέβη στην αρχή της συγγραφικής του πορείας αλλά ακόμη και μετά τον τέλος της ομάδας "Τσάντικο", όπου συμμετείχε με άλλους "αντικαθεστωτικούς", ο Ουμπίδια συνέχισε να γράφει με τον ίδιο τρόπο και να βραβεύεται για το έργο του, έργο που περιλαμβάνει διηγήματα, νουβέλες, άρθρα και δοκίμια αλλά και αφηγήσεις λαϊκής προφορικής λογοτεχνίας. 

Το "Χειμωνιάτικη πόλη" είναι από τις πιο γνωστές νουβέλες του και η μόνη που κυκλοφορεί στα ελληνικά μεταφέροντάς μας τον κρύο καιρό του Κίτο, της πόλης όπου εκτυλίσσονται οι σκέψεις του ήρωά του, αλλά και τον συναισθηματικό παγετό του ήρωα.