Breaking and entering

Η υπόθεση της "Διάρρειξης", όπως είναι η ελληνική απόδοση του τίτλου είναι η εξής: ο Ουίλ, ένας δραστήριος, δημιουργικός και καταξιωμένος αρχιτέκτονας συζεί με τη Λιβ, την σουηδέζα σύντροφό του στο Λονδίνο του σήμερα. Η Λιβ έχει εγκαταλείψει την καριέρα της (είναι κάποιου είδους εικαστικός, δεν συγκράτησα κάτι συγκεκριμένο) κι έχει δοθεί αποκλειστικά στην ανατροφή της 13χρονης κόρης της, Μπι, που έχει διαγνωστεί με αυτισμό. Ο Ουίλ ομολογεί ότι νιώθει πως δεν υπάρχει χώρος για εκείνον στη ζωή της Λιβ αν παρ' όλα αυτά διεκδικεί όσο μπορεί τον ρόλο του και την θέση του πατέρα της μικρής. Νιώθοντας στην ουσία "εκτός" βρίσκει καταφύγιο στην Αμίρα, μια Γιουγκοσλάβα μετανάστρια που επιδιορθώνει ρούχα για  να ζήσει και  να μεγαλώσει τον γιο της Μίρο. Ο νεαρός  έφηβος, παλιός "γνώριμος" της αστυνομίας είναι  μέλος μιας "παρέας" (που συμπεριλαμβάνει και συγγενείς του) η οποία κάνει διαρρήξεις κυρίως σε γραφεία και κλέβει ακριβό τεχνικό εξοπλισμό. Ένα από τα γραφεία που ανοίγει ο Μίρο, και μάλιστα επανειλημμένως,  είναι κι εκείνο του Ουίλ. Ένα βράδυ, ο Ουίλ παρακολουθεί  τον Μίρο επί τω έργω και τον καταδιώκει χωρίς αποτέλεσμα. Ωστόσο, δεν λέει τίποτα στην Αμίρα για να διατηρήσει τη σχέση τους. Όταν η Αμίρα ανακαλύπτει ότι ο Ουίλ γνωρίζει και δεν κάνει κάποια κίνηση για να καταγγείλει τον κλέφτη στην αστυνομία γεμίζει άγχος και αμφιβολία για τα πραγματικά συναισθήματα του Ουίλ  και γίνεται καχύπτοτη έως εκδικητική. Ο δε Μίρο απελπίζεται όταν σκέφτεται  τις  ενδεχόμενες συνέπεις των πράξεών του. Από αυτή τη συναισθηματική σύγχυση τούς βγάζει η αστυνομία  όταν συλλαμβάνει τον Μίρο και την "παρέα" του.  Ο Μίρο βρίσκεται ένα βήμα μακριά απο τη φυλακή, η Αμίρα από την κατάρρευση και ο Ουίλ από την αποσύνθεση της ζωής του. 

Ο οσκαρικός Άντονι Μιγκέλα (ο οποίος παρεμπιπτόντως έχει συνυπογράψει και το σενάριο του Nine)  σκηνοθετεί εδώ μια πολυεπίπεδη ιστορία, ένα δράμα με κυρίως ερωτικές και ψυχολογικές προεκτάσεις - οι σχέσεις  μεταξύ μητέρας και παιδιού που χρήζει ιδιαίτερης προσοχής κι αγάπης, οι σχέσεις μεταξύ  συντρόφων, μεταξύ συναδέλφων, μεταξύ συνανθρώπων. Ήπιας έντασης μα ωστόσο αιχμηρό είναι και το κοινωνικό σχόλιο του  σκηνοθέτη για τους  μετανάστες  και την διαφορά των τάξεων στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις. Υπογραμμίζω τη σκηνή όπου ο Ουίλ εμφανίζεται ενώπιον της Δικαστού μαζί με τη Λιβ η οποία και υποστηρίζει τη θέση του προς όφελος του νεαρού Μίρο - σκηνή που με έκανε να σκεφτώ διπλά για την φιλαλληλία στην εποχή μας  - σήμερα, η κάθε πράξη οφείλει να έχει το αντίστοιχο αντίτιμό της ή άμεση και ηχηρή ανταπόδοση, μια φιλαλληλία βλοσυρή, όπως θα έλεγε και η Αθηνά Κακούρη.

Ελαφρώς άχρωμος κι επίπεδος ο Τζουντ Λο όμως η  ωρίμανση της Ρόμπιν Ράιτ  είναι εντυπωσιακή.  Για την Ζυλιέτ Μπινός  δεν γίνεται λόγος  - είναι  αποδεδειγμένο πια ότι οι ρόλοι περιθωριακών γυναικών που εκπέμπουν σθένος κι έντονη fragility της εφαρμόζουν και  την αναδεικνύουν. H μουσική του επίσης οσκαρικού Γκάμπριελ Γιάρεντ  είναι ένας επίλογος που διαθέτει υπνωτιστική χροιά και  κάτι από την διαβρωτική ένταση του Λονδίνου.

Είχα πρόθεση  να γράψω σε τούτη η ανάρτηση  για μια συλλογή διηγημάτων  όμως  κατέληξα να γράφω για μια ταινία που είδα μόλις χθες βράδυ στη ΝΕΤ. Οι εξαιρετικοί συντελεστές του "Breaking and entering"  ήταν τόσο ισχυρός "μαγνήτης" που δεν ένιωσα καθόλου άσχημα που παρεξέκκλινα από την αρχική μου σκέψη. Ελπίζω  μόνο αυτό να μην σημαίνει κάτι δυσοίωνο για την συνέπεια και την προσήλωση στους σκοπούς και τους στόχους μου στην καινούργια περίοδο που ξεκίνησε.