Ανάμεσα

στις τόσες λέξεις

...και λίγοι αριθμοί, οι οποίοι όταν δεν χρειάζονται ιδιαίτερη μεταχείρηση (οτιδήποτε πέρα από την βασική αριθμητική) με διασκεδάζουν. Έτσι, σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία του blogger τις περισσότερες επισκέψεις στο ιστολόγιο έλαβαν οι: 

• Ο Ζοφερός Οίκος, του Καρόλου Ντίκενς (1352)
• Ο ήσυχος Αμερικανός, του Γκράχαμ Γκριν (650)
• Γκιακ, του Δημοσθένη Παπαμάρκου (624)
• Ζιγκμαρίγκεν, ένας πύργος στην Γερμανία, του Πιέρ Ασσουλίν (608)
• Λάιλα, της Μέρυλιν Ρόμπινσον (ένα απόσμασμα, για την ακρίβεια, της συνέντευξης που παραχώρησε η συγγραφέας στον Μπαράκ Ομπάμα – 558)
• Ο Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος, του Άλντους Χάξλεϋ (531)
• The Model and the Statue, ένα σοννέτο του Μιχαήλ Άγγελου (527)
• Περσέπολις, το γκράφικ νόβελ της Μαριάν Σατραπί (485)
• Το Σπίτι, του Γιώργου Μητά (457)
• Η σήραγγα των περιστεριών, του Τζον Λε Καρρέ (απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου – 448)
• Αυτή η νύχτα μένει, ένα ποίημα του Πιέρ Πάολο Παζολίνι (430)
• Ασκήσεις επιβίωσης, του Χόρχε Σεμπρούν (409)
• Το σκλαβί, ένα παιδικό θεατρικό της Ξένιας Καλογεροπούλου (405)
• Ένα λιοντάρι στο Παρίσι, της Μπεατρίς Αλλεμανια (405)

Στις πιο δημοφιλείς, βρίσκεται και μία ευχετήρια ανάρτηση (560). Υπάρχουν όμως και αρκετές που ακολουθούν σε απόσταση αναπνοής – θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι στις πρώτες θέσεις καθώς η λίστα συνεχώς μεταβάλλεται κι αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον. Στην λίστα, ωστόσο, δεν συμπεριλαμβάνονται και πολλές αναρτήσεις βιβλίων που μου άρεσαν ιδιαίτερα και αγάπησα –  αυτό είναι το αρνητικό των απόλυτων αριθμών. Για μένα, το κάθε βιβλίο που διαβάζω (με όσες ενστάσεις κι αν έχω γι'αυτό) όπως και η κάθε ανάρτηση που γράφω (μικρής ή μεγάλης έκτασης) είναι σημαντικά – είναι πηγή γνώσης, δουλειάς, ευχαρίστησης και διασκέδασης, και  ο σημαντικότερος λόγος που ξεκίνησα τούτο εδώ το ιστολόγιο, εκτός βεβαίως από την περιέργεια. Το οποίο ιστολόγιο έχει ήδη δεχθεί κατά μέσο όρο μέχρι σήμερα 169.055 επισκέψεις για τις 460 αναρτήσεις του στα 9 χρόνια που βρίσκεται στο σύννεφο. Πολλά έχουν αλλάξει από τότε κι ελάχιστοι από τους συνμπλόγκερς εκείνης της περιόδου που ξεκινούσα εξακολουθούν να γράφουν σήμερα. Με κάποιους βρισκόμαστε σε πιο casual διαδικτυακούς χώρους (>fb), αρκετοί άλλοι όμως έχουν σιωπήσει οριστικά από καιρό. Το μόνο που παραμένει σχεδόν αναλλοίωτο  –σχεδόν, διότι υπήρξαν σοβαρές διακυμάνσεις– είναι η διάθεση  μου να διαβάζω, να γράφω και να μοιράζομαι μαζί σας τις σκέψεις μου. Όπως, για παράδειγμα, αυτή την στιγμή που δεν σκέφτομαι παρά μόνο ένα πράγμα:

Thank you!