"Και τότε...
...μια ωραία μέρα η αστική τάξη αφυπνίζεται από ένα δυνατό ανάστροφο σοκ: οι ασφαλίτες είναι απασχολημένοι, οι φυλακές γεμίζουν, οι βασανιστές γύρω από τα κρεβάτια του Προκρούστη εφευρίσκουν, τελειοποιούν, συζητούν.
Οι άνθρωποι εκπλήσσονται, αρχίζουν να αγανακτούν. Λένε: «Πόσο παράξενο! Αλλά δεν πειράζει - είναι ναζισμός, θα περάσει!" Και περιμένουν, και ελπίζουν· και κρύβουν την αλήθεια από τον εαυτό τους, ότι είναι βαρβαρότητα, αλλά η υπέρτατη βαρβαρότητα, το αποκορύφωμα της βαρβαρότητας που συνοψίζει όλες τις καθημερινές βαρβαρότητες· ότι είναι ναζισμός, ναι, αλλά ότι πριν γίνουν τα θύματά του, ήταν οι συνεργάτες του· ότι ανέχθηκαν το πως, πριν τους επιβληθεί ο ναζισμός, του είχαν δώσει άφεση αμαρτιών, είχαν κλείσει τα μάτια τους, τον είχαν νομιμοποίησει, επειδή, μέχρι τότε, είχε εφαρμοστεί μόνο σε μη ευρωπαϊκούς λαούς· ότι έχουν καλλιεργήσει αυτόν τον ναζισμό, ότι είναι υπεύθυνοι γι 'αυτόν.»
"And then one fine day the bourgeoisie is awakened by a terrific reverse shock: the gestapos are busy, the prisons fill up, the torturers around the racks invent, refine, discuss.
People are surprised, they become indignant. They say: “How strange! But never mind — it’s Nazism, it will pass!” And they wait, and they hope; and they hide the truth from themselves, that it is barbarism, but the supreme barbarism, the crowning barbarism that sums up all the daily barbarisms; that it is Nazism, yes, but that before they were its victims, they were its accomplices; that they tolerated that Nazism before it was inflicted on them, that they absolved it, shut their eyes to it, legitimized it, because, until then, it had been applied only to non-European peoples; that they have cultivated that Nazism, that they are responsible for it."
Οι άνθρωποι εκπλήσσονται, αρχίζουν να αγανακτούν. Λένε: «Πόσο παράξενο! Αλλά δεν πειράζει - είναι ναζισμός, θα περάσει!" Και περιμένουν, και ελπίζουν· και κρύβουν την αλήθεια από τον εαυτό τους, ότι είναι βαρβαρότητα, αλλά η υπέρτατη βαρβαρότητα, το αποκορύφωμα της βαρβαρότητας που συνοψίζει όλες τις καθημερινές βαρβαρότητες· ότι είναι ναζισμός, ναι, αλλά ότι πριν γίνουν τα θύματά του, ήταν οι συνεργάτες του· ότι ανέχθηκαν το πως, πριν τους επιβληθεί ο ναζισμός, του είχαν δώσει άφεση αμαρτιών, είχαν κλείσει τα μάτια τους, τον είχαν νομιμοποίησει, επειδή, μέχρι τότε, είχε εφαρμοστεί μόνο σε μη ευρωπαϊκούς λαούς· ότι έχουν καλλιεργήσει αυτόν τον ναζισμό, ότι είναι υπεύθυνοι γι 'αυτόν.»
"And then one fine day the bourgeoisie is awakened by a terrific reverse shock: the gestapos are busy, the prisons fill up, the torturers around the racks invent, refine, discuss.
People are surprised, they become indignant. They say: “How strange! But never mind — it’s Nazism, it will pass!” And they wait, and they hope; and they hide the truth from themselves, that it is barbarism, but the supreme barbarism, the crowning barbarism that sums up all the daily barbarisms; that it is Nazism, yes, but that before they were its victims, they were its accomplices; that they tolerated that Nazism before it was inflicted on them, that they absolved it, shut their eyes to it, legitimized it, because, until then, it had been applied only to non-European peoples; that they have cultivated that Nazism, that they are responsible for it."
Σημειώσεις: Το απόσπασμα είναι από το "Discours sur le colonialisme" (1955) του γάλλου ποιητή, συγγραφέα και πολιτικού Aimé Césaire. Η αγγλική εκδοχή του είναι από την μετάφραση της Joan Pinkham για την αγγλική έκδοση του δοκιμίου το 1972. Η ελληνική μετάφραση του αποσπάσματος είναι δική μου. / Οι δύο φωτογραφίες απεικονίζουν μία (ενιαία) εγκατάσταση με νέον του ιταλού Maurizio Nannucci και βρίσκεται στην Βενετία, στον κήπο του Μουσείου Γκουγκενχάιμ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου