Μνήμη Ανθρώπου, Λήθη Ανθρώπου

"Ξεκίνησαν την πορεία από τα λημέρια τους στη βορεινή πλευρά του λιμανιού. Εκεί ζούσανε οι πιο πολλοί, πίσω από τη μεριά της προκυμαίας που έβραζε από τα σούρτα φέρτα των γιγαντιαίων πλοίων, τα οποία αναχωρούσαν κάθε μέρα για την Ιταλία, τη γη της Επαγγελίας γι' αυτούς τους πρόσφυγες. Ζούσαν εκεί για να ΄ναι πιο κοντά στα πλοία, να τα παρακολουθούν, να είναι ανά πάσα ώρα έτοιμοι να μπουκάρουν μέσα λαθρομετανάστες, πληρώνοντας για τούτη την ντροπή περιουσίες και χάνοντας συχνά και τα λεφτά και τη ζωή τους."

" ....... οι Κούρδοι, πρόσφυγες πολιτικοί οι περισσότεροι, άνθρωποι ορεσίβιοι, περήφανοι, ζούσαν στα στενά σοκάκια πίσω από εκείνη την περιοχή του λιμανιού. Καμμιά φορά τρυπώνανε και στα χαλάσματα σπιτιών ή μεγαλύτερων κτηρίων εκεί γύρω. Κρεμούσανε άδεια τσουβάλια για να ορίσουνε τον ζωτικό του χώρο ο καθένας, περίπου το εμβαδόν ενός καταφρονεμένου τάφου. Έτσι ζούσανε - σταβλιζόντουσαν καλύτερα να πω. Κι ας καρναβαλιζόταν λίγα τετράγωνα πιο πέρα αμέριμνη η πόλη, ας γιόρταζε το κάθε τι, ας περηφανευόταν για την 'μπελ επόκ' της, ας ευαγγελιζόταν το ευρωπαϊκό της όνομα."


Τα αποσπάσματα είναι από το διήγημα της Ρέας Γαλανάκη με τίτλο "Μνήμη ανθρώπων, λήθη ανθρώπων" που βρίσκεται στην συλλογή των οκτώ μικρών ιστοριών της "Ένα σχεδόν γαλάζιο χέρι" (Καστανιώτης, 2004) απ' όπου δανείστηκα τον τίτλο της σημερινής ανάρτησης. Το κείμενο βασίζεται σε πραγματικό γεγονός (την πορεία Κούρδων μεταναστών στο κέντρο της Πάτρας) και όπως σημειώνει η ίδια η συγγραφέας στο τέλος του βιβλίου, δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στα ΝΕΑ την 18 Ιανουαρίου 1994 - η λογοτεχνία φαίνεται ότι χρησιμοποιεί τα ανακλαστικά της εγκαίρως γιατί έχω την εντύπωση ότι τότε αρχίζει να παίρνει σοβαρές διαστάσεις το ζήτημα της (λαθρο)μετανάστευσης και των (λαθρο)μεταναστών.

Σημείωση: Ο πίνακας είναι του Βλάση Κανιάρη κι ονομάζεται "Όψεις του ρατσισμού"

Αφορμή για την ανάρτηση αυτή στάθηκαν τα συνεχόμενα ρεπορτάζ και οι τηλεοπτικές συζητήσεις που γίνονται για τους μετανάστες τις τελευταίες μέρες. Ελπίζω, τελικά, να βγει κάτι από όλη αυτήν την κινητοποίηση και να μην μείνουν οι αρμόδιοι στα λόγια τα μεγάλα. Πάλι.