Με συγχωρείτε κύριε 'Αινσταιν...

Τα παιδικά βιβλία με ξεκουράζουν. Με βοηθούν να "καθαρίσω" το βλέμμα μου και το μυαλό μου από την καθημερινότητα. Ωστόσο, ο λόγος που διάβασα Το Ταξίδι των τρολ της Ιωάννας Μπουραζοπούλου (Καστανιώτης, 2009) έχει να κάνει αρχικά με την εικονογράφηση της Σοφίας Τουλιάτου στο εξώφυλλο: τα πολύχρωμα και αχτένιστα μαλλιά των μικρών παιδιών που μοιάζουν με στρόβιλο με πήγαν πολύ πίσω - τότε που ήμουν, θυμάμαι, στο νηπιαγωγείο και ξεκινούσα κάθε πρωί από το σπίτι πάντοτε καλοχτενισμένη, με ίσια χωρίστρα και μοντέρνο, κοκκάλινο σαντικλέρι στα πλάγια. Δεν ξέρω όμως γιατί, κάθε μεσημέρι επέστρεφα με διαφορετικό "χτένισμα"! Παρόμοιο με εκείνα των μικρών τρολ...

Αχτένιστα, τσαπατσούλικα και ζαβολιάρικα είναι και τα επτά μικρά τρολ που πρωταγωνιστούν: ο Ντο που φορά μια ζακέτα χωρίς το ένα της μανίκι, ο Ρε που δεν αποχωρίζεται την αγαπημένη του οδοντόβουρτσα, η Μι με τις κόκκινες κάλτσες και ο Φα με το ψηλό καπέλο, ο Σολ που κουβαλάει ένα τεράστιο κλειδί, η Λα με το ειδικό λεξικό της και ο Σι που μονίμως ανησυχεί μήπως το κίτρινο μπάλωμα που έχει στο παντελόνι φύγει από τη θέση του.

"Το Ταξίδι των τρολ" σε κερδίζει από την πρώτη κιόλας σελίδα διότι σου εξάπτει την περιέργεια για την συνέχεια. Θα περίμενε κανείς ότι τα τρολ, που είναι αξιολάτρευτα, θα έκαναν συνεχώς σκανταλιές, θα τα μάλωναν ή θα τα έβαζαν τιμωρία και ίσως στο τέλος συνετίζονταν, χτενίζονταν δηλαδή, φορούσαν ατσαλάκωτα ρούχα και ζούσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Ευτυχώς όμως, και για κείνα και για τους αναγνωστες, τα πράγματα εξελίσσονται διαφορετικά - τα μικρά τρολ πλήττουν στην καλύβα τους. Ώσπου ανακαλύπτουν ότι η καλύβα τους είναι στην πραγματικότητα μία βάρκα και ότι μπορούν μ΄αυτήν να ταξιδέψουν! Ο άνεμος τους αποκαλύπτει ότι μέσα στα αχτένιστα μαλλιά τους είναι κρυμμένο το μυστικό της μελωδίας. Έτσι, με τη βοήθειά του, με τα μπουγαδόσκοινα και το τεράστιο κλειδί του Σολ, που επιτέλους μαθαίνουν σε τι χρησιμεύει, ανοίγουν πανιά και πετούν σε περίεργους, πολύχρωμους και μελωδικούς κόσμους του ουρανού.

Όπως είναι φυσικό, οι κακοί της ιστορίας εμφανίζονται όταν οι πτήσεις των μικρών τρολ γίνονται όλο και πιο ενδιαφέρουσες, πιο μελωδικές. Σαν πειρατές ο ναύαρχος Βησσαρίωνας, η καθηγήτρια Βεατρίκη, ο δήμαρχος Φρειδερίκος και ο βιβλιοπώλης Οράτιος επιτίθενται στη βάρκα των τρολ με πολύ επιμονή για να την καταστρέψουν και να σταματήσουν τις παράνομες πτήσεις τους στα σύννεφα. Μα αποτυγχάνουν γιατί δεν γνωρίζουν ότι η δύναμη της μελωδίας είναι γοητευτική και η μουσική ακατανίκητη!

Απόλαυσα πραγματικά αυτό "Το ταξίδι.... " όχι μόνο για την ιδιαίτερη ματιά που τα μικρά τρολ βλέπουν τον κόσμο, για την άρνησή τους να αλλάξουν, για την αλληλοβοήθεια που προσφέρουν και για τις συμβατικότητες που τελικά ανατρέπουν, αλλά και για το τέλος της ιστορίας που θυμίζει μαγικό ρεαλισμό του Φελίνι.

Παρεμπιπτόντως, ο Άλμπερτ Άινσταιν δεν ήταν που είπε: "δύο πράγματα είναι άπειρα: το σύμπαν και η ανθρώπινη ανοησία - και δεν είμαι καθόλου σίγουρος για το πρώτο"; Με συγχωρείτε κύριε Άινσταιν μα κάνετε λάθος! Το σύμπαν με τη μουσική γίνεται όντως άπειρο. Όσο για την ανοησία, αυτή έχει μετρήσιμα όρια κι ως εκ τούτου δεν είναι άπειρη. Το λεξικό της Λα το αναφέρει ρητά:

"Μετριέται η ανοησία;"
Ναι, αλλά όχι με ίσιο χάρακα.

ΥΓ: Αυτό το παραμύθι μου άρεσε λίγο παραπάνω και για έναν ακόμη λόγο: από τις πρώτες συλλαβές και λέξεις που είπε η ανηψιά μου μόλις άρχισε να μιλάει ήταν "Λα" - προσπαθούσε να με φωνάξει με το (πραγματικό) όνομά μου!. Και τώρα, στην εφηβεία της, γκρινιάζει για το λεξικό μου που της λέω να χρησιμοποιεί στα μαθήματά της.