Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010





Beauty lies
in the eyes of the beholder
2


Ακούγοντας για τις επικείμενες αλλαγές/μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση, μια εικόνα από το παρελθόν σφηνώθηκε στο μυαλό μου. Πρέπει να είναι από το 2000 ή 2001 όταν δούλευα σε μια περιοχή αρκετά υποβαθμισμένη τότε. Θυμάμαι πως κάθε φορά που  έφευγα από το φροντιστήριο -έχοντας τελειώσει τις ώρες μου-  έβλεπα έναν μικρό  να κάθεται μακριά από όλα τα υπόλοιπα παιδιά και να περιμένει να τον φωνάξουν για να αρχίσει το μάθημα.  Το παιδί αυτό ήταν σε κακή κατάσταση. Ρούχα και χέρια βρόμικα, το πρόσωπό του δε, γεμάτο με κατακόκκινα σπυριά με κίτρινες  και μαύρες μυτούλες, ήταν μονίμως ερεθισμένο από την απλυσιά και την έλλειψη σωστής διατροφής.  Ή ίσως από μια βεβιασμένη ενηλικίωση στα εννιά του. Είχα ακούσει τα διάφορα σχόλια που κυκλοφορούσαν για την μητέρα του -είχε πάει σε δύο ριάλιτι της τηλεόρασης και έκανε εκτός οθόνης ότι κάνουν εκεί- αλλά δεν είχα δώσει σημασία. Άλλωστε δεν μπορούσα να κάνω κάτι, δεν ήταν μαθητής μου.  Μου αρκούσε, λοιπόν, το ότι γνώριζα την  αιτία της κατάστασής του.  Όμως, είχα παρατηρήσει ότι παρ' όλη την παραμέληση δεν έλλειπε ποτέ από τα μαθήματα και είχε πάντα μαζί τα βιβλία του. Άγραφα ή μισογραμμένα  δεν θυμάμαι αλλά η σάκα στην οποία τα έβαζε ήταν σε καλύτερη κατάσταση από εκείνο.

Ένα απόγευμα θα αντικαθιστούσα μία συνάδελφο  στο τμήμα της οποίας  ανήκε και ο μικρός.  Φώναξα όλα τα παιδιά, μπήκαμε στην τάξη κι ετοιμάστηκα να ξεκινήσω το μάθημα. Εκείνα όμως δεν έλεγαν να σταματήσουν να κοροϊδεύουν τον μικρό - ξέρετε τώρα, αν θέλουν τα παιδιά να κάνουν πλάκα δεν τα σταματά τίποτα. Ούτε καν η περιέργεια για την καινούργια miss. Προφανώς θεώρησαν ότι θα τους μιλούσα για λίγο μαλακά και ήπια  και  μετά  θα  συνέχιζα με το μάθημα όπως  οι άλλες συνάδελφοι - δλδ δεν θα έκανα τίποτα. Πράγματι, στην αρχή δεν έκανα τίποτα. Καθόμουν απλώς και τα κοιτούσα. Τι στο καλό! Κάποια στιγμή θα σταματούσαν. Θα λειτουργούσε  η αυτορρύθμιση των συγγραμάτων.

Είχαν περάσει ήδη δέκα λεπτά κι εκείνα συνέχιζαν να με αγνοούν και να  πειράζουν ανελέητα τον μικρό. Τότε, με πολύ ψυχραιμία και σοβαρότητα, και κάτι παραπάνω θα έλεγα, τους είπα δυο  κουβέντες με έντονη, αυστηρή  φωνή.  Δεν θυμάμαι ακριβώς ποιές δύο, μπορεί να ήταν και τρεις, μα ό,τι και να τους είχα πει "έπιασε". Σώπασαν αμέσως και δεν έβγαλαν μιλιά για αρκετή ώρα. Εγώ, σαν να μην συνέβη τίποτα, πήγα και κάθησα δίπλα στο θρανίο του μικρού κι αρχίσαμε να διαβάζουμε -εκείνος διάβαζε εγώ διόρθωνα- τις ασκήσεις που είχανε για το σπίτι. Μετά από λίγο, ένας ένας οι υπόλοιποι άρχισαν να  συμμετέχουν  στη συζήτηση που είχα ανοίξει με τον μικρό  λες και ο μικρός ήταν ένας από αυτούς. Ο δε μικρός είχε  μια τόσο περίεργη έκφραση όλη την ώρα στο πρόσωπό του που ακόμη  δεν μπορώ  να προσδιορίσω: έκπληξη; απορία; τρυφερότητα; επιφύλαξη; αποπληξία; Δεν ξέρω. Πάντως, τα μάτια του ήταν ό,τι πιο στρογγυλό, πιο γαλάζιο, πιο αληθινό έχω δει ποτέ στη ζωή μου...



Σημείωση: Η φωτό είναι του Όννικ Κρικόριαν. Τίτλος της "Socially vulnerable child".

11 σχόλια:

maximus είπε...

Είναι δύσκολος ο ρόλος της miss .. όταν υπάρχει ανομοιογένεια σχετικά με το νοητικό επίπεδο των μαθητών ή την κοινωνική τους τάξη (ακόμα και αν λέμε ότι δεν υπάρχουν πια διαχωριστικές γραμμές, δυστυχώς υπάρχουν..) Όσο επιτυχημένες και αν είναι κάποιες μεταρρυθμίσεις το εκπαιδευτικό σύστημα δεν θα μπορέσει ποτέ να προστατεύσει την ώρα του μαθήματος μαθητές που για οποιοδήποτε λόγο οι υπόλοιποι έχουν "καταδικάσει" σε κάποιο είδος περιθωριοποίησης. Εκεί έρχεται να σώσει τον "κόσμο" του παιδιού ο δάσκαλος και αυτό με την προϋπόθεση ότι δεν θα αγνοήσει και εκείνος την προσωπικότητα του συγκεκριμένου παιδιού ή δεν θα το χειριστεί με λάθος τρόπο. Είχα μια αντίστοιχη περίπτωση, μόνο που ο μικρός ήταν και βίαιος, ερχόταν πάντα καθυστερημένος και πέταγε με δύναμη την τσάντα του πάνω στο θρανίο ενώ είχαμε ήδη ξεκινήσει το μάθημα. Πήγαμε καλά τελικά αλλά μέσα από πολλούς, διαφορετικούς και διακριτικούς τρόπους κάθε φορά.

Πολύ ενδιαφέρον θέμα, καλή εβδομάδα.

scalidi είπε...

Καρδιά ήταν αυτό το στρογγυλό και γαλάζιο, γεμάτο ψυχή και φως.
Κι από τους δυο σας.
Αυτή είναι η γνώση.
Όχι τα υπόλοιπα.
Τα υπόλοιπα
είναι ανά-
γνωση.

Sue G. είπε...

Καλημέρα, maximus.
Το εκπαιδευτικό σύστημα στην χώρα μας δεν θα είναι επαρκές όσο βασίζεται σε συναισθηματικά απαίδευτους και α-νοήμονες (sic) ανθρώπους που αφήνονται να "παράγουν έργο" ανενόχλητοι. Θεωρώ πως η ομοιογένεια σε ένα τμήμα μπορεί να ενθαρρύνει και να εντείνει -κάποιες φορές περισσότερο από την ανομοιογένεια- τις διαχωριστικές γραμμές που υπήρχαν και θα υπάρχουν σε κάθε επίπεδο της ζωής μας. Λυπηρό, ναι, όμως σήμερα έχουμε και τα μέσα και περισσότερη γνώση να τις περάσουμε με αυτοπεποίθηση. Το θέμα είναι πόσοι δάσκαλοι/εκπαιδευτικοί είναι διατεθειμένοι να καταρρίψουν αυτά τα όρια - να ελιχθούν και να προστατεύσουν τον μικρόκοσμο ενός κοινωνικά ευάλωτου παιδιού στην πράξη. (Δεν θα αναφέρω τίποτα για τους γονείς διότι είναι ένα άλλο μεγάλο ζήτημα). Χαίρομαι πραγματικά που "καλλιέργησες" τον μικρό μαθητή σου!



Όμορφα λόγια, Σταυρούλα, μα κάτι τέτοιες φορές, με "φοβίζει" το εύθραυστο του πράγματος. :-)

Roadartist είπε...

Τα παιδιά μπορεί να γίνουν πολύ σκληρά.. Πάντα κάπως με τρομάζει αυτό..

Sue G. είπε...

Όσο απειλητική κι αν είναι η άλλη όψη της αθωότητας, roadartist, με τον καιρό -και με πολύ υπομονή- μαθαίνεις να την χειρίζεσαι. Η έκβαση δε, ιδίως όταν είναι αίσια και για τις δύο πλευρές, αξίζει πάντα την όποια ταλαιπωρία!
Καλημέρα

Δημήτρης είπε...

Η συγκίνηση με ξεπερνά...δεν έχω λόγια. Ιδίως στο τέλος... Ενα κείμενο καρδιάς που μπορεί και ζεσταίνει τη δική μας καρδιά.

Sue G. είπε...

Κάποιες φορές οι λύσεις σου "επιβάλλονται" από τις καταστάσεις, Δημήτρη - c' est la vie. Ευχαριστώ για τα καλά λόγια...

WCF είπε...

Ωραίο το ποστ σου, και γω καθηγήτρια είμαι, στον ιδιωτικό τομέα, και συμφωνώ και με το σχόλιό σου πιο πάνω για γονείς και καθηγητές....τεράστα τα ελλειμματα στην παιδεία της Ελλάδας, με τη γενικότερη έννοια.....

Sue G. είπε...

Και με την στενότερη έννοια να το δεις, Ειρήνη, πάλι θα βρεις κενά, παραλείψεις, too many blind eyes turned... Εύχομαι μόνο να αναπτυχθούν μεγαλύτερες αντίρροπες δυνάμεις. Καλό σ/κ, συναδέλφισσα!

Unknown είπε...

χαίρομαι για σένα
χαίρομαι και για μένα

δεν έχουμε τελειώσει την ίδια σχολή στα γράμματα,
αλλά στα συναισθήματα.

νάσαι καλά

Sue G. είπε...

Καλημέρα, meggie. Η "σχολή του Ανθρώπου", η ζωή δλδ, δεν έχει συγκεκριμένο πρόγραμμα "σπουδών", η ύλη της δεν εξαντλείται - εάν το θέλεις γίνεσαι κάλλιστα -μα όχι εύκολα- ισόβιος σπουδαστής. Ας συνεχίσουμε, λοιπόν, τις σπουδές μας...