Δύο σπαράγματα

"Χρωστάω τη σοφία μου στο φόβο∙

πέταλα, αναστεναγμούς, αποχρώσεις

τα πετάω.

Χώμα, αέρα, ρίζες κρατάω∙

να φεύγουν τα περιττά λέω

να μπω στον ουρανό τού τίποτα

με ελάχιστα."

Και τώρα...

                                                                                                     

"Η σάρκα έγινε σελίδα
το δέρμα χαρτί
το χάδι έννοια αφηρημένη
το σώμα καινούρια θεωρία του ανύπαρχτου."

Σημειώσεις:  Και τα δύο αποσπάσματα είναι της Κατερίνας Αγγελάκη Ρουκ. Το πρώτο από το "Στον ουρανό του τίποτα με ελάχιστα" που ανήκει στην ομότιτλη συλλογή και το δεύτερο από το "Η αλλοτρίωση της έλξης" που βρίσκεται στην συλλογή "Η ανορεξία της ύπαρξης." / σπάραγμα (μτφ.): αποσπασματική, μη ολοκληρωμένη ή τελειωμένη έκφραση λογοτεχνικής ή καλλιτεχνικής έμπνευσης. / Η φωτογραφία της ποιήτριας αντλήθηκε τυχαία από το διαδίκτυο.

Counting

the holidays

Σημείο 0 · Η εκκίνηση των φετικών γιορτών έγινε με την "Χριστουγεννιάτικη Ιστορία" γιατί Χριστούγεννα χωρίς Ντίκενς δεν είναι ακριβώς Χριστούγεννα. Είδα την πιο πρόσφατη μεταφορά του κλασικού μυθιστορήματος – μία τρίωρη κινηματογραφική ταινία (στο ΗΒ προβλήθηκε ως τρία ωριαία τηλεοπτικά επεισόδια) η οποία αποδίδει με περισσό ρεαλισμό την βικτωριανή εποχή: γκόθικ ατμόσφαιρα που θυμίζει Σκοτεινό Ιππότη και Peaky Blinders, με θρησκευτικές αναφορές –το πνεύμα του Παρελθόντος πριν αρχίσει την ξενάγηση στην περασμένη ζωή του Σκρούτζ φορά ακάνθινο στεφάνι–, και στοιχεία σαιξπηρικού δράματος. Ακούγεται εντυπωσιακό, κι εν μέρει είναι. Όσο το ξανασκέφτομαι, όμως, βρίσκω πολλά στοιχεία που προκαλούν αμηχανία: το σενάριο είναι πλήρως συντονισμένο με την σημερινή επικαιρότητα  της πολιτικής ορθότητας, του φεμινισμού και της παιδικής σεξουαλικής παρενόχλησης/κακοποίησης - η σύζυγος του Μπομπ Κράτσιτ είναι έγχρωμη, ο μικρούλης Τιμ ΑμΕΑ (>νάνος) ενώ ο Σκρουτζ είχε τραυματικές εμπειρίες όσο ήταν εσώκλειστος στο σχολείο. Η παραγωγή έχει στιγμές νατουραλισμού χωρίς να υπάρχει λόγος, ενώ η προσπάθεια του Σκρουτζ να επανορθώσει την σκληρότητά του στον Μπομπ Κράτσιτ είναι τόσο βιαστική και άτσαλη που μοιάζει ασύνδετη κι εκτός πνεύματος. Ωστόσο, οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι αξιοπρόσεκτες, με τον Γκάι Πηρς  να ερμηνεύει ιδανικά τον Εμπενίζερ Σκρουτζ ως έναν απόλυτα στυγνό κερδοσκόπο – περισσότερο κοινωνιοπαθή όμως παρά ανέμπνευστο μισάνθρωπο όπως στο πρωτότυπο· γεμάτο παρ' όλα αυτά με κρυφά ψυχικά τραύματα.  Αν και το πραγματικό μήνυμα των Χριστουγέννων μοιάζει να του διαφεύγει, ετούτο το σκοτεινό παραμύθι φαντασίας μόνο για ενηλίκους σε βάζει στην διαδικασία να συγκρίνεις τις διαστάσεις του χρόνου και να προβληματιστείς, γενικώς. 

1 όπερα · Για την ακρίβεια όπερα-μπαλέτο του 18ου αι. που είναι συναφής, κατά κάποιον τρόπο, με το πνεύμα των Χριστουγέννων καθώς ασχολείται με το πως έβλεπαν οι Ευρωπαΐοι της εποχής τούς εξωτικούς Άλλους: Τούρκους, Ινδούς, Πέρσες. Το "Les Indes galantes" θεωρείται αριστούργημα της Αναγέννησης και με αυτό ο Ζαν-Φιλίπ Ραμώ εισήγαγε το νέο είδος (όπερα-μπαλέτο) που αποδείχθηκε ιδιαίτερα επιτυχημένο τότε. Και τώρα, η πρόσφατη –μόλις πριν από τρεις μήνες– διασκευή του που ανέβηκε στην Όπερα του Παρισιού γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Δεν ήμουν δυστυχώς εκεί αλλά είδα online τον τρόπο με το οποίο ο σκηνοθέτης Clément Cogitore διανύει τον χρόνο επί σκηνής και μεταφέρει το έργο του Ραμώ στο σύγχρονο αστικό και πολιτικό περιβάλλον για να διερευνήσει τα όριά του. Εργαλεία του οι χορογραφίες vogue και Krump, η νέα επιβλητική εκτέλεση της μουσικής του Ραμώ και η δυναμικότητα που αυτή δίνει στο λιμπρέτο. Τα ευέλικτα σκηνικά και η εναλλαγή των εντυπωσιακών κοστουμιών συμβάλλουν κατά πολύ στην φαντασμαγορία της παράστασης. Από τις περιπτώσεις που μία εμπνευσμένη και δυναμική διασκευή είναι καλύτερη από το πρωτότυπο. Inoubliable.

2 μουσικές · Οι γιορτές των Χριστουγέννων θα μπορούσαν να θεωρηθούν οι κατ' εξοχήν γιορτές με μουσική: παραδοσιακά κάλαντα, συναυλίες κατανυκτικής κλασικής μουσικής και ρυθμοί των κλασικών κρούνερς. Οι φετινές γιορτές, ωστόσο, χαρακτηρίστηκαν από δύο, κυρίως, ακούσματα: το Nouveaux Horizons της Melissa NKonda ως μουσική επένδυση των ευχών μου στην προηγούμενη ανάρτηση. Και το soundtrack της ταινίας Judy με την φωνή της Ρενέ Ζέλβεγκερ – δεν έχει ιδιαίτερη σχέση με Χριστούγεννα, συνδυάζει ωστόσο τις δύο διαθέσεις μου: αλεγκρία και μία ιδέα μελαγχολίας. 

3 ταινίες · Εκτός από τις "παραδοσιακές" ταινίες των Χριστουγέννων που σε βάζουν στο αισιόδοξο κλίμα των γιορτών και της ενσυναίσθησης, οι ταινίες που αιχμαλώτισαν το βλέμμα μου φέτος ήταν ιδιαίτερα στοχαστικές. Όπως η Μια νύχτα με τη Μωντ του Éric Rohmer. Την βρήκα τυχαία και την είδα χωρίς δεύτερη σκέψη – αφενός η πλοκή εξελίσσεται την Παραμονή των Χριστουγέννων, αφετέρου την θεωρώ μια θαυμάσια μελέτη χαρακτήρων καθώς οι τέσσερις πρωταγωνιστές της συζητούν για την ηθική, τον έρωτα και την ανθρώπινη ύπαρξη, ενώ θέτουν διαρκώς ερωτήματα που, την ίδια στιγμή, καλούνται να απαντήσουν με την στάση τους. Η αλήθεια, ωστόσο, είναι πως ήθελα να την ξαναδώ για τον ίδιο λόγο που την είδα την πρώτη φορά – έφηβη, χωρίς να γνωρίζω την γλώσσα και δίχως να μπορώ να καταλάβω την ουσία των διαλόγων, με γοήτευαν η ανεξαρτησία των πρωταγωνιστών και όλα εκείνα που δεν έλεγαν αλλά άφηναν να εννοηθούν (αυτό το τελευταίο, για να είμαι ακριβής, με απέλπιζε λίγο). Αρκετές δεκαετίες μετά, αν και τα γαλλικά μου έχουν βελτιωθεί, εξακολουθώ να μην κατανοώ ορισμένα σημεία (υπάρχουν αναφορές σε μαθηματικά και στην σκέψη του Πασκάλ) και η ήρεμη διεκδίκηση της Μωντ με μαγνητίζει το ίδιο.  

· Το Πορτραίτο μιας Κυρίας Που Φλέγεται της Céline Sciamma – υποψήφια για το φετινό BAFTA Καλύτερης Μη Αγγλόφωνης Ταινίας. Θα έπρεπε, ωστόσο, να είναι υποψήφια και στην κατηγορία της Φωτογραφίας – κάθε της καρέ είναι ένας ζωγραφικός πίνακας που σου φέρνει στο νου Caspar David Friedrich, Corot, John Constable. Σκηνικό απόλυτα συνυφασμένο με την πλοκή καθώς μία από τις πρωταγωνίστριες, η Μαριάν, είναι ζωγράφος που καλείται να κάνει το πορτραίτο μιας νεαρής ευγενούς, χωρίς ωστόσο η δεύτερη αρχικά να το γνωρίζει. Η σχέση που εντέλει θα αναπτύξουν οι δυο τους θα προκύψει από μια αμφισημία, κατόπιν θα γίνει έντονη και καθώς θα εξελίσσεται θα δίνει και το αντίστοιχο ύφος και απόχρωση στο πορτραίτο της Ελοΐζ - ανεπαίσθητη αναφορά, ίσως, στον Francis Bacon. Εκτός από την άρτια εικαστική ομορφιά της, η ταινία δίνει μια σαφή  και ψύχραιμη όψη της ζωής που βίωναν οι γυναίκες στο τέλος του 18ου αι. Κοινωνικός ρεαλισμός εποχής σε κλασικό ύφος, αφαιρετικό, και με αργούς ρυθμούς ωστόσο συναρπαστική. 

· I lost my body. Ένα animation που μιλά για τους νέους, απηχεί ωστόσο στους ενήλικες – διακρίθηκε στο φεστιβάλ των Καννών όπου απέσπασε το μεγάλο βραβείο της Εβδομάδας των Κριτικών. Ανεξάρτητη παραγωγή, σχεδιασμένη στο χέρι, η ταινία ετούτη με εντυπωσίασε και για τους χαμηλούς τόνους της και τον τρόπο που ο σκηνοθέτης  Jérémy Clapin αφηγείται οπτικά το ταξίδι ενός κομμένου χεριού (αντίστοιχο με το Αυτό της Οικογένειας Άνταμς) για να μιλήσει για το τυχαίο που μπορεί να ανατρέψει τα πάντα σε μια στιγμή, τις υλικές ελλείψεις και τα ψυχικά κενά, τα τραύματα που κουβαλάμε, την μειονεξία, τις σχέσεις -κι όχι το χάσμα- των γενεών και το θάρρος που βρίσκουμε για να αντιμετωπίσουμε τη ζωή. Η επεισοδιακή περιπλάνηση του Χεριού και η ιστορία του νεαρού Ναουφέλ είναι μεστή νοημάτων και συναισθήματος ενώ η σύνθεση των επιμέρους στοιχείων της πλοκής και η εξέλιξή της δίνουν την αίσθηση μιας καλογραμμένης νουβέλας. Δεν είναι τυχαίο - η παράξενη όσο και πρωτότυπη ετούτη ιστορία βασίζεται στο βιβλίο "Happy Hand" του Guillaume Laurant. Λίγο στενόχωρη, ωστόσο λυρική κι αυθεντική.  

? βιβλία · Σ' αυτές τις γιορτές διάβασα λιγότερο απ' ότι συνήθως – ίσως λόγω μιας γενικότερης διάθεσης, ίσως γιατί ορισμένα βιβλία που θέλησα να διαβάσω είχαν συντακτικές και μεταφραστικές αμέλειες που με εμπόδιζαν στην ανάγνωση και τελικά τα άφησα. Ένα άλλο, με διακρίσεις και θερμές συστάσεις, θυμίζει διπλωματική εργασία με την τόσο λεπτομερή παράθεση στοιχείων και  σημειώσεων. Αυτό, όμως, συνεχίζω να το διαβάζω  μέχρι να φτάσω στο προσωπικό όριο της περίπου εκατοστής σελίδας και να διαπιστώσω εάν αυτή η έκθεση πνευματικής βιρτουοζιτέ και τεχνικής αρτιότητας δεν είναι just beating around the bush αλλά έχει λόγο ύπαρξης κι εξυπηρετεί μία ευανάγνωστη ιστορία. 

Την σειρά του αναμένει ένα δοκίμιο της καναδής Άνν Κάρσον – μία από τις πιο δυναμικές προτάσεις της μεταμοντέρνας ποίησης. Την γνώρισα σχετικά πρόσφατα και βρήκα τα κείμενά της συναρπαστικά. Το Έρως ο γλυκόπικρος (μτφρ. Ανδρονίκης Μελετλίδου – Δώμα, 2019) είναι το πρώτο βιβλίο της και διερευνά το παράδοξο του έρωτα και το διάνυσμά του στην κλασική ποίηση. Χμ... μάλλον διαλειμματική θα είναι η αναμονή.

Αν μη τι άλλο, το τέλος της προηγούμενης χρονιάς και η αρχή της νέας ήταν θεαματικά, με περιπέτειες και υποσχέσεις. Και αρκετές χριστουγεννιάτικες λίστες με προτάσεις βιβλίων. Σ' αυτές, και όχι μόνο, θα ανατρέχω για τις επόμενες αναγνώσεις – το πνεύμα των γιορτών θα διατηρηθεί για πολύ ακόμη. 

Σημειώσεις: Η πρώτη φωτογραφία θα μπορούσε να είναι μεγέθυνση μίας λεπτομέρειας από την εγκατάσταση φωτός "Submergence"  της ομάδας Squidsoup αλλά είναι μόνο μία ανώνυμη εικόνα που αντλήθηκε τυχαία από το διαδίκτυο. Στην δεύτερη φωτογραφία είναι η Françoise Fabian σε σκηνή από την ταινία του Ερίκ Ρομέρ ενώ στην τρίτη, βλέπετε μία σκηνή από την παράσταση του Ραμώ. H παιδική φατσούλα, στην τελευταία φωτογραφία, ανήκει σε ένα ήρωα της ισπανικής ταινίας κινουμένων σχεδίων "Klaus", ένα από τα feel-good animation που, επίσης, είδα την περίοδο των Χριστουγέννων.

Happy 2020!

   

 
   

Make

It

New! 

Σημείωση: Το εικαστικό είναι το "Joyous Ascend" του Wassili Kadinsky.

Μέσα στην βιάση

και τις ευχές

...της τελευταίας ημέρας του χρόνου, σκεφτόμουν πως ουσιαστικά το νέο έτος είναι η συνέχεια του σήμερα. Δεν έχουν σημασία οι αριθμοί της ημερομηνίας που αλλάζουν. Εκείνο που έχει νόημα κι αξία, όπως είπε και ο G. K. Chesterton, είναι να έχουμε " ...νέα ψυχή και νέα μύτη· νέα πόδια, νέα ραχοκοκκαλιά, νέα ώτα, και νέα ματιά."

Με καινούργια διάθεση και δύναμη, λοιπόν, για να συνεχίσουμε, να προσπαθήσουμε για το καλό και να ελπίσουμε για το καλύτερο. Να επιμείνουμε σε κάτι που δεν μας βγήκε όπως το θέλαμε με την πρώτη ή να δοκιμάσουμε κάτι εντελώς διαφορετικό. Να μετατρέψουμε τις πληγές σε γνώση και σοφία, να γελάσουμε με νέες ιστορίες, να διαβάσουμε ακόμη περισσότερες, να γράψουμε, να αναθερμάνουμε σχέδια κι επιδιώξεις. Να εμπνευστούμε. Να αναθεωρήσουμε, ίσως, παλιές γνώμες και να θέσουμε νέους στόχους κι απαιτήσεις. Να αναλάβουμε νέα καθήκοντα. Και να κάνουμε νέα -διαφορετικά- λάθη. Ή, τα ίδια με διαφορετικό flair.  

Ό,τι κι αν είναι αυτό που σκέφτεστε / ονειρεύεστε / επιθυμείτε... σας το εύχομαι! 

ΥΓ.: Προσοχή, ωστόσο, στους δρόμους - οδικής, νοητικής και συναισθηματικής κυκλοφορίας.

Σημείωση: Η εικονογράφηση του gif είναι από τον Luis Thomas 

Ευχές για

χρόνο και αγάπη και φροντίδα 

χωρίς περιτυλίγματα να είναι

αυτές οι μέρες

πραγματικά 

Καλά Χριστούγεννα!  

·

"I am here -

the shadows of the things that would have been, 

may be dispelled. They will be. I know they will!"

Σημείωση:  Τα λόγια είναι από το τελευταίο κεφάλαιο του "Χριστουγεννιάτικης Ιστορίας" του Charles Dickens – η στιγμή που ο γηραιός Σκρουτζ ξυπνά στο κρεβάτι του έχοντας επιστρέψει από τα ταξίδια με τα φαντάσματα των Χριστουγέννων, και συνειδητοποιεί χαρούμενος ότι είναι στο χέρι του να αλλάξει αυτά που κακώς επρόκειτο να συμβούν στην ζωή του. / Στην εικόνα/screenshot ο μέγας μίμος Marcel Marceau ως νεαρός Σκρουτζ στην δική του τηλεοπτική μεταφορά της Χριστουγεννιάτικης Ιστορίας στο BBC (1973) όπου έπαιξε δεκαεπτά διαφορετικούς χαρακτήρες. Μπορείτε να δείτε ένα απόσπασμα εδώ. /  Καλές γιορτές!

Αναπάντεχες

Συναντήσεις

Την πρώτη φορά που τον συνάντησα ήταν στο βιβλίο Ιστορίας της Β' Γυμνασίου - το όνομά του ελληνικό αλλά τόσο ασυνήθιστο, γι'αυτό εύκολο να το συγκρατήσω. Αργότερα, τον ξανασυνάντησα σε έκθεση της Εθνικής Πινακοθήκης - αυστηρή μορφή, μονοχρωματική, ελαφρώς θλιμμένη κι επιβλητική, πόλος μεγάλης έλξης των επισκεπτών. Σε τι οφείλετο, όμως, αυτή η δημοτικότητα του Μιχαήλ Μάρουλλου Ταρχανιώτη; Ποιά η σχέση του λατίνου ποιητή με το ελληνικό όνομα με την Ιταλική Αναγέννηση; 

Τις απορίες μου αυτές απαντά ένα βιβλίο που κυκλοφορεί δεκαέξι χρόνια μετά – στο "Αλλόκοτος Ελληνισμός" (Κίχλη, 2016) ο Νικήτας Σινιόσογλου αναφέρεται με τον πιο εμπεριστατωμένο τρόπο στο έργο και την ζωή του Μιχαήλ Μάρουλλου. Πιθανώς γεννημένος στο τότε Δεσποτάτο του Μωριά, ο Μάρουλλος μετοίκησε σε μικρή ηλικία με την οικογένειά του στην Ιταλία. Εκεί σπούδασε δίπλα σε σπουδαίους δασκάλους του Ουμανισμού ενώ ως επαγγελματίας stratioti, μισθοφόρος, πολέμησε στην Κριμαία. Παράλληλα, ωστόσο, ο Μάρουλλος ασχολήθηκε με την ποίηση. Θέματά του η ανεστιότητα, η νοσταλγία, ο έρωτας – εκείνα που αφιερώνει στην μυστηριώδη "Νέαιρα" θα αποτελέσουν αργότερα έμπνευση γνωστών γάλλων ποιητών.  Μέσω της ποίησης ο Μάρουλλος συναναστράφηκε με μεγάλα ονόματα της Ιταλικής αναγέννησης κι έγινε σημαντικό μέλος της. Δέχθηκε, ωστόσο, πυρά για τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του που, ακόμα και με την μορφή της ποίησης, απείχαν πολύ από το να μπορούν να θεωρηθούν χριστιανικές. Το έργο του είναι σημαντικό, ακόμη και στις μέρες μας, τόσο για την καινούργια γλώσσα που δημιούργησε -τα νεολατινικά-, όσο και την επιμονή του να υποστηρίζει, από την επαύριο της Άλωσης, την συγκρότηση μιας πατρίδας ελεύθερης από τους Οθωμανούς, ένα -με τους σημερινούς όρους- νεοελληνικό κράτος με διακριτή κι αυτόνομη ταυτότητα, πράγμα παράξενο για κάποιον μακριά από τον  γενέθλιο τόπο και δίχως τη μητρική του γλώσσα. Παράξενο φαινομενικά γιατί ουσιαστικά "Ποτέ δεν ήταν δικός μας, πάντα έφερε την ταυτότητα του Έλληνα…"  όπως φέρεται να είπε ιταλός αξιωματούχος της εποχής. 

Το θέμα του βιβλίου ωστόσο δεν είναι μόνον ο Μάρουλλος. Είναι  εκείνοι  που βίωσαν ακραίες μορφές σκέψης, τις δικές τους ιδέες που στην εποχή τους θεωρήθηκαν αιρετικές, προκάλεσαν αντιδράσεις και την μήνιν της Εκκλησίας γι' αυτό δέχθηκαν τα πυρά της και εξοστρακίστηκαν.  Έτσι, ο συγγραφέας συμπεριλαμβάνει στο βιβλίο του άλλους  έξι Έλληνες λογίους, έξι έκκεντρες προσωπικότητες της νεοελληνικής πνευματικής ιστορίας και της ιστορίας της ελληνικής εκπαίδευσης, τους οποίους γνώρισε σχεδόν τυχαία, στο περιθώριο έρευνάς του σε άλλο αντικείμενο. Είναι οι:

• Κυριακός Αγκωνίτης: Ιταλός έμπορος και ουμανιστής, ταξιδεύει ακατάπαυστα στην Ελλάδα και τη Μικρά Ασία λίγο πριν την κατάρρευση του Βυζαντίου. Θεωρείται ο πρόδρομος τόσο του περιηγητισμού όσο και της σύγχρονης επιστήμης της αρχαιολογίας - στις περιηγήσεις του πραγματοποιεί τοπογραφικές παρατηρήσεις, σχεδιάζει κατόψεις και συγκρίνει πηγές και χειρόγραφα. Πίστευε στην ενότητα καθολικών και ορθοδόξων χριστιανών.
• Πλήθων: Ένθερμος υπερασπιστής της φυσικής και πολιτισμικής συνέχειας του Ελληνισμού, βαθύς γνώστης του πλατωνισμού, συνέθεσε πολλούς ύμνους προς τους αρχαιοελληνικούς θεούς.  
• Χριστόδουλος Παμπλέκης: το έργο του περιείχε επιχειρήματα της νεότερης μεταφυσικής για την ύπαρξη του Θεού και ασκούσε κριτική στη θρησκεία. 
• Θεόφιλος Καΐρης: Κορυφαίος Νεοέλληνας διαφωτιστής, φιλόσοφος, διδάσκαλος του Γένους και πολιτικός. Θεωρήθηκε αιρετικός κι επικίνδυνος για τους θρησκευτικούς πειραματισμούς του.
• Παναγιώτης Σοφιανόπουλος:  ιατρός, Φιλικός, αγωνιστής του 1821, εκδότης, πολιτικός και υποστηρικτής προοδευτικών για την εποχή του ιδεών – στρεφόταν κατά των ισχυρών της γης κατηγορώντας τους ότι ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν για τον λαό. Υποστήριζε, επίσης, πως η κοινωνία έπρεπε να διαμορφωθεί ως μια συντροφική κοινωνία. 
• Κωνσταντίνος Συμωνίδης: παλαιογράφος, έμπορος εικόνων, πολυμαθής, γνώστης των χειρογράφων και εκπληκτικός καλλιγράφος. Ήταν διάσημος παραχαράκτης, ο πιο εύστροφος του 19ου αι. Αμφισβήτησε πολλές από τις επίσημες επιστημονικές παραδοχές των φιλολόγων της εποχής του και  είχε την δική του, συνήθως αμφιλεγόμενη, άποψη. 

Το βιβλίο είναι ένας πρότυπος συνδυασμός ιστορικής έρευνας, δοκιμίου και φιλοσοφικής μελέτης καθώς διατηρεί μεν το ακαδημαϊκό ύφος με την σαφή καταγραφή των στοιχείων και την συνήθη οργάνωση κι ευδιάκριτη δομή, παραθέσεις και παραπομπές αλλά η σκέψη του συγγραφέα εκτείνεται σε πολλές διαστάσεις, χρόνου και ιδεών – ο Σινιόσογλου διαβάζει τους Αλλόκοτους Επτά  μέσα από σύγχρονους στοχαστές και φιλοσόφους (Μπένγιαμιν, Ρουσσώ, Σπινόζα, Βίτγκεστάιν), ακόμη και λογοτέχνες (Μπόρχες, νομίζω και Βερν).  Το πιο αξιοπρόσεκτο και αξιοθαύμαστο στοιχείο του βιβλίου, ωστόσο, είναι ο τρόπος που ξεδιπλώνει την σκέψη του ο Σινιόσογλου – δεν ωραιοποιεί καταστάσεις, δεν λειαίνει τις ακμές αλλά αναδεικνύει την διανοητική διαδρομή και τον αντικομφορμιστικό χαρακτήρα της σκέψης και του βίου αυτών των επτά μοναχικών, επίμονα λοξών ιδεαλιστών που αναζητούσαν επειγόντως μία νέα ελληνική ταυτότητα.  

Εξίσου σημαντικό είναι το ότι μέσα από αυτό το βιβλίο ο Σινιόσογλου δείχνει τα όρια των καθεστωτικών ιδεών και τα αίτια της αποτυχίας τους ενώ παράλληλα εντοπίζει τα ιχνοστοιχεία εκείνου που ορίζουμε σήμερα ως νεοελληνική ταυτότητα. Βοηθά, επίσης, να αναδειχθούν δίπολα (περιθώριο-κέντρο, παρελθόν-παρόν, άτομο-κοινωνία, θεωρία-εμπειρία/εφαρμογή ιδεών) που φωτίζουν τις έντονες πολιτιστικές ζυμώσεις σε μια εποχή που θεωρείται ο Νεοελληνικός Διαφωτισμός ενώ οι εύστοχες συνδέσεις που επιχειρεί διαστέλλουν τον χωροχρόνο της συγκεκριμένης περιόδου και την επίδρασή της – το έργο του Πλήθωνα άσκησε επιρροή, τόσο για τις αντιθρησκευτικές πεποιθήσεις του όσο και για την ομορφιά των τόπων που έζησε, στους: Παλαμά, Παπαδιαμάντη, Ρίτσο, Καζαντζάκη, Σικελιανό· ο Θεόφιλος Καΐρης  συνδέθηκε στενά με το Αδαμάντιο Κοραή στο Παρίσι· ο Σοφιανόπουλος θεωρείται ο πρώτος Έλληνας φεμινιστής. Διαβάζοντας όλα αυτά δεν μπόρεσα να μην σκεφτώ τις αντίστοιχες ζυμώσεις των εκπροσώπων της γενιάς του '30 – ελάχιστα ακραίες, σε διαφορετικά πεδία και με καταφανώς πιο ήπιες αντιδράσεις ωστόσο με το ίδιο αίτημα - μία αυθεντική ελληνική ταυτότητα.  

Τιμήθηκε με το Βραβείο Δοκιμίου του  η-περιοδικού Αναγνώστης (2017) και  στο πρότυπο ύφος ετούτου του "Δοκιμίου για την οριακή εμπειρία των ιδεών", όπως είναι ο υπότιτλος του βιβλίου, προστίθεται και η εναργής λογοτεχνικότητα του συγγραφέα – λεξιπλάστης και λεπτολόγος, ο Σινιόσογλου μεταδίδει στον αναγνώστη την θέρμη – όχι, αυτό είναι πάθος – και την πολυπλοκότητα της δικής του σκέψης με μία γλώσσα πλούσια και δυναμική,  δημιουργική, τολμηρή και καθαρά προσωπική η οποία όχι μόνο εκπλήσσει αλλά και μαγνητίζει: το βιβλίο δεν είναι εύκολο ανάγνωσμα, ωστόσο, συνεχίζεις να διαβάζεις σαν να πρόκειται για μυθιστόρημα. Κι όσο διαβάζεις, τόσο κατανοείς το πόσο "κάθε σύστημα ωφελείται αναγνωρίζοντας την ανάγκη της παρέκκλισης, ενώ συνάμα τρέμει την υπερβολή της." Και στα ενδιάμεσα διαλείμματα συνειδητοποιείς, με έκπληξη, πως ό,τι αντιστέκεται, ό,τι δηλαδή είναι αλλόκοτο στους πολλούς –αν και ακραίο, παράδοξο, ουτοπικό– δεν είναι τελικά και τόσο ανοίκειο. Μόνον εξαιρετικά σημαίνον, συγκρουσιακό και βραχύβιο. 

Σημειώσεις: Το βιβλίο βρίσκεται ήδη στην τέταρτη έκδοσή του. // Το πρώτο εικαστικό είναι λεπτομέρεια από το εξώφυλλο του βιβλίου – μία ξυλογραφία του ολλανδού γραφίστα M.C. Escher με τίτλο "Ένας Άλλος Κόσμος" (1947). Το "Πορτραίτο του Μιχαήλ Μάρουλλου" λέγεται πως είναι το τελευταίο πορτραίτο που φιλοτέχνησε ο Sandro Botticelli σε αντίθεση με προγενέστερα έργα του που ζωγραφίστηκαν από βοηθούς του στο εργαστήριό του. Στη συνέχεια, μία φωτογραφία του λεγόμενου Πάπυρου του Αρτεμιδώρου – σύμφωνα με κάποιους μελετητές το χειρόγραφο είναι πλαστογράφημα του Σιμωνίδη. Αντλήθηκε από το ΒΗΜΑgazino της 28.07.19. Τέλος, το "Rotorelief No 3" του  Marcel Duchamp είναι από την ομότιτλη σειρά έργων του.