Καλημέρα κύριε Ουάιλντ...

Ο Όσκαρ Ουάιλντ ήταν μία μορφή της λογοτεχνίας που έμεινε στην ιστορία για το φλέγμα του, την ειρωνία, το θράσος, την αντισυμβατικότητα και την εκκεντρικότητά του αλλά, παράλληλα, και για την έμφυτη ευγένεια, την κομψότητα και την καλλιέργειά του. Ασχολήθηκε με πολλά είδη του γραπτού λόγου (ποίηση, πεζογραφία, θέατρο, δοκίμιο, κριτική) με δεξιοτεχνία, στυλ και πνεύμα, στοιχεία σύμφυτα του χαρακτήρα του. Στην θυελλώδη ζωή των σαράντα έξι χρόνων που έζησε, δεν δίστασε να υπερασπιστεί τη γνώμη και τις επιλογές του σε μια εποχή που επικρατούσε ο ισοπεδωτικός πουριτανισμός. Και όπως ήταν φυσικό, πλήρωσε το τίμημα. Είναι γνωστή η δικαστική διαμάχη που είχε με τον πατέρα του εραστή του, η οποία κατέληξε στην φυλάκισή του - γεγονός που αποτέλεσε την αρχή της ραγδαίας πτώσης του. Αυτό που ίσως δεν είναι ευρέως γνωστό είναι η μεγάλη αγάπη που είχε για κάθε τι ελληνικό - από την ηλικία των δώδεκα ετών διάβαζε Όμηρο στα ελληνικά. Η αγάπη του αυτή αυξήθηκε κάτω από την επίδραση του δασκάλου του Τζων Μακάφυ στο Τρίνιτυ Κόλλετζ του Δουβλίνου όπου φοίτησε το 1871. Μαζί του ταξίδεψε στην Ελλάδα το 1877. Την ίδια χρονιά εμφανίστηκε στα γράμματα για πρώτη φορά με σονέτα που δημοσιεύτηκαν σε ιρλανδικά περιοδικά.

είπε...

...για τα βιβλία

Είναι ανόητο να υπάρχουν αυστηροί κι αλύγιστοι κανόνες για το τι πρέπει κανείς να διαβάζει και τι όχι. Η μισή μόρφωση πηγάζει από εκείνα που δεν θα έπρεπε να διαβάζει κανείς.

Δεν υπάρχει ηθικό ή ανήθικο βιβλίο. Τα βιβλία είναι είτε καλογραμμένα ή κακογραμμένα.

Τα βιβλία που ο κόσμος αποκαλεί ανήθικα είναι βιβλία που δείχνουν στον κόσμο τις ίδιες τις ντροπές του.

...για τους κριτικούς

Κριτικός είναι εκείνος που μπορεί να μεταφέρει την εντύπωση που του έκαναν τα ωραία πράγματα σε μιαν άλλη μορφή ή σ' ένα καινούργιο υλικό.

Η υψηλότερη όπως και η κατώτερη μορφή κριτικής είναι ένας τρόπος αυτοβιογραφίας.

...για την πολιτική

Λατρεύω τις πολιτικές συγκεντρώσεις. Είναι πια το μόνο μέρος όπου οι άνθρωποι δε μιλούν πολιτικά.

...για την αγάπη

Στην αγάπη αρχίζουμε απατώντας τον εαυτό μας. Αργότερα απατούμε τους άλλους.

Ποιός είναι φτωχός όταν τον αγαπούν;

...για τη ζωή

Η ζωή δε μετριέται με τις αναπνοές που παίρνουμε αλλά με τις στιγμές που μας κόβουν την αναπνοή.

Η ανυπακοή, στα μάτια όποιου έχει διαβάσει ιστορία, είναι η αρχική αρετή του ανθρώπου. Μόνο με ανυπακοή κι ανταρσία έχει γίνει πρόοδος.

Εμπειρία είναι το όνομα που δίνουμε στα λάθη μας.

...και βεβαίως για τον εαυτό του

Δεν είμαι αρκετά νέος για να τα ξέρω όλα. Μπορώ να αντισταθώ στα πάντα εκτός από τον πειρασμό.

Δεν μου αρέσει να μου δίνουν συμβουλές. Μπορώ να κάνω και μόνος μου λάθη.

Όταν οι άλλοι συμφωνούν μαζί μου, καταλαβαίνω πάντα πως πρέπει να έχω άδικο.

Αυτή η ταπετσαρία είναι άσχημη! Ή αυτή θα φύγει ή εγώ...
(τα τελευταία του λόγια).