For whom 

the bell tolls

Το μυστήριο έχει ως εξής: 

"Ήταν τότε που παντρεύτηκε ο νεαρός κύριος Χένρυ - ο σημερινός σερ Χένρυ. Τη χρονιά του πολέμου, τότε ήταν, την άνοιξη -Απρίλης του 1914-, το θυμάμαι πολύ καλά. Ήμουν παιδί τότε, και πρώτη φορά πήρα μέρος σε μεγάλη κωδωνοκρουσία στο γάμο τους. (...)ένα σωρό εκλεκτοί επισκέπτες ήρθαν για το γάμο. Η νεαρή κυρία ήταν ορφανή, βλέπετε, αλλά είχε κάποια σχέση με την οικογένεια, και εφόσον ο κύριος Χένρυ ήταν ο κληρονόμος, παντρεύτηκαν εδώ. Ήρθε λοιπόν στο σπίτι μουσαφίρισσα μία γυναίκα που είχε ένα ωραιότατο σμαραγδένιο περιδέραιο -άξιζε πολλές χιλιάδες λίρες- και την ίδια νύχτα του γάμου, όταν ο κύριος Χένρυ και η κυρία του είχαν μόλις αναχωρήσει για το μήνα του μέλιτος, το περιδέραιο έκανε φτερά."

"Όπως αποδείχθηκε, η καμαριέρα της κυρίας Ουίλμπραχαμ, είχε πει, από χαζομάρα, κάτι στη Μαίρυ Ράσσελ, που ήταν παντρεμένη με τον Ντήκον, κι αυτή το' πε στον άντρα της, μη βάζοντας κακό με το νου της. Φυσικά, συνέλαβαν και τις δύο γυναίκες. Όλο το χωριό είχε αναστατωθεί  τρομερά, γιατί η Μαίρυ ήταν ένα πολύ σεμνό αξιοπρεπές κορίτσι, και ο πατέρας της  ήταν ένας από τους βοηθούς του επιτρόπου της εκκλησίας μας. Δεν υπάρχει στα Φένστσερτς πιο τίμια, πιο καλή φαμελιά από τους Ράσσελ. Αυτός ο Ντήκον δεν ήταν από τούτα τα μέρη, είχε γεννηθεί στο Κεντ. Ο σερ Τσαρλς τον έφερε από το Λονδίνο. Όμως δεν υπήρχε τρόπος να τον απαλλάξει από τις κατηγορίες, γιατί ο λωποδύτης απ' τη Λόντρα -έλεγε πως ονομαζόταν Κράντον, μα είχε κι άλλα ονόματα- τα έβγαλε όλα στη φόρα και πρόδωσε τον Ντήκον."

Συνέβη στο Φένστσερτς Σαιντ Πωλ  και αποδόθηκε αμέσως δικαιοσύνη αν και ο Ντήκον, κατόπιν, το έσκασε - το 1918.  Πολλά χρόνια αργότερα ο λόρδος Πήτερ Ουίμσυ έχει ένα ατύχημα λίγο έξω από το συγκεκριμένο χωριό και, για καλή του τύχη, φιλοξενείται στο σπίτι του εφημέριου της ενορίας. Στην διάρκεια της παραμονής του εκεί, μαθαίνει την ιστορία του χωριού και ξεναγείται στην θαυμάσια γοτθικού ρυθμού εκκλησία του χωριού. Θα συμμετάσχει επίσης στην εννιάωρη κωδωνοκρουσία για τον εορτασμό της Πρωτοχρονιάς. Μόλις επισκευαστεί το αυτοκίνητό του, ο λόρδος Ουίμσυ θα συνεχίσει το ταξίδι του και οι χωρικοί την συνηθισμένη ζωή τους. Μήνες μετά, ένα άσχημα κακοποιημένο πτώμα θα βρεθεί θαμμένο στο κοιμητήριο, σ' έναν φρεσκοσκαμμένο τάφο, μέσα στον περίβολο της εκκλησίας. Ο εφημέριος, εκτός από την αστυνομία, ζητά και την βοήθεια του λόρδου για να ανακαλύψει ποιος είναι ο νεκρός και πως βρέθηκε εκεί.

Το αστυνομικό μυθιστόρημα της Dorothy L. Sayers - το κλασικό πλέον "Τα εννέα πένθιμα χτυπήματα" (μτφρ. Παλμύρα Ισμυρίδου - Άγρα, 2012) θεωρείται -όχι άδικα- ένα από τα κορυφαία αντιπροσωπευτικά δείγματα του είδους και το καλύτερο της συγγραφέως ενώ ο πρωταγωνιστής του -που έχει την ίδια ηλικία με την συγγραφέα και εξελίσσεται μαζί της σε πραγματικό χρόνο- είναι ένα από τα αρχετυπικά μοντέλα Βρετανού ντετέκτιβ και πολύ τέλειος για να είναι πιστευτός, όπως αναφέρουν οι κριτικές της εποχής. Η ίδια βέβαια δεν εκτιμούσε τα έργα της στην αστυνομική λογοτεχνία, την ποίηση και το δοκίμιο όσο οι αναγνώστες της. Η πρώτη γυναίκα απόφοιτος της Οξφόρδης με σπουδές στην Μεσαιωνική Λογοτεχνία και τις Σύγχρονες Γλώσσες, η Sayers, θεωρούσε ως αρτιότερο επίτευγμά της την μετάφραση της "Θείας Κωμωδίας" του Δάντη την οποία ωστόσο δεν ολοκλήρωσε λόγω του ξαφνικού θανάτου της.

Σύγχρονη της Άγκαθα Κρίστυ, η Dorothy L. Sayers γράφει με ένα λιγότερο ακαδημαϊκό ύφος διατηρώντας ωστόσο μια γλώσσα λαγαρή, πλούσια και συνεκτική, εν μέρει παιγνιώδη, ειρωνική και ιδιαίτερα ευέλικτη - ταυτόχρονα με το λόγιο και εκλεπτυσμένο ύφος του ήρωά της ενσωματώνει ομαλά και το αντίστοιχο ύφος των χωρικών του Φέντσερτς Σαιντ Πωλ. Κι όχι μόνον αυτό - ως κόρη εφημέριου μεγαλωμένη σε ένα μικρό χωριό, η Sayers αναβιώνει με γλαφυρότητα την αγγλική επαρχία αναδεικνύοντας με ακρίβεια στοιχεία των χαρακτήρων και των ισχυρών κοινωνικών δεσμών που δημιουργούνται μεταξύ τους, όσο και της αρχιτεκτονικής και της εκκλησίας. Οι θρησκευτικές ανησυχίες της δεν είναι σε υπερβολικό βαθμό εμφανείς, ούτε παρεμβαίνουν στην πλοκή ή στην εξαγωγή νοήματος και γι' αυτό μπορεί άνετα να τις παραβλέψει κανείς.

Είχα πολύ καιρό να διαβάσω κάτι τόσο βρετανικό και τούτο το οφείλω στην πρόταση του αγαπητού Γ.Μ. Είχε δίκιο - είναι ένα βιβλίο που πραγματικά απολαμβάνεις. Υπάρχει, βέβαια, μία δυσκολία στην κατανόηση των τύπων της εναλλασσόμενης κωδωνοκρουσίας το οποίο αναλύει η συγγραφέας εκτενώς -και τα οποία διαβάζω πλαγίως- κι ένα πιθανόν τυπογραφικό λάθος στον χάρτη της περιοχής των Φενς που με ανάγκασε να στριφογυρίσω αρκετές φορές το βιβλίο ώστε να μπορέσω να προσανατολιστώ με την γεωγραφία και τις διαδρομές της περιοχής. Όλα τούτα είναι, υποθέτω, λεπτομέρειες μπροστά στην σκέψη και τις κινήσεις του ευφυούς λόρδου Ουίμσυ -έναν συνδυασμός Φρεντ Ασταίρ και Μπέρτι Γούστερ, όπως η ίδια η συγγραφέας τον χαρακτήρισε- που θα λύσει τελικά το μυστήριο.

Έχω  αρκετές σελίδες ακόμη μέχρι την ανακάλυψη της ταυτότητας του θύματος και την εξιχνίαση του μυστυρίου so, enough with the talking. I'm off to read.

Σημείωση: Στην δεύτερη φωτογραφία εμφανίζεται η συγγραφέας ενώ στην πρώτη βλέπετε μια μοντέρνα εκδοχή καμπάνας - για την ακρίβεια, είναι μία από τις έξι ιδιότυπες κατασκευές που αποτελούν το ηχητικό γλυπτό του εικαστικού Peter Shenai και του συνθέτη Laurence Osborn οι οποίοι αναβιώνουν (η πρεμιέρα τους ήταν μόλις την προηγούμενη εβδομάδα) εικαστικά και σε μικρή κλίμακα  την βρετανική παράδοση της εναλλασσόμενης κωδωνοκρουσίας.