Δευτέρα 28 Μαΐου 2012






Το δέντρο μεγαλώνει 
από τα κλαδιά του αλλά και 
από τις ρίζες του




Κι έρχεται μια στιγμή που θέλεις ένα διάλειμμα από την λογοτεχνία, έχεις  ανάγκη για κάτι πιο θεωρητικό, πιο "του επαγγέλματος" και δεν μπορείς παρά να ενδώσεις στην διάθεσή σου.

Η αρχή έγινε με το "Ο μύθος της γενιά του '30" (Πόλις, 2011). Βρίσκω πολύ ενδιαφέρον το ότι ο καθηγητής Νεοελληνικών Σπουδών στο πανεπιστήμιο του Birmigham Δημήτρης Τζιόβας επιχειρεί/τολμά μια ανάλυση κι αναθεώρηση της γενιάς-μύθου που αποτελεί σημείο αναφοράς των πολιτισμικών και ιδεολογικών εξελίξεων στην Ελλάδα μέχρι σήμερα παρ' όλη την αμφισβήτιση και τις επιθέσεις που δέχθηκε. Ακόμη δεν το έχω τελειώσει γιατί μου αρέσει να το διαβάζω με "στάσεις" και να επιστρέφω.

Μου πήρε μια-δυο μέρες να διαβάσω το "Τhe Element"  (Penguin, 2009) και ομολογώ ότι ευχαριστήθηκα πολύ την ανάγνωσή του.
Ο  Ken Robinson, θεωρητικός της εκπαίδευσης και Σύμβουλος για θέματα (και δημόσιας) εκπαίδευσης, ξέρει να αφηγείται  τα πολλά και διαφορετικά πρόσωπα της δημιουργικότητας και με απτά παραδείγματα να αποδεικνύει πως η αποδοχή και η ενθάρρυνση είναι ιδιαίτερα κρίσιμες σε εκείνα τα παιδιά που κάποια στιγμή διαπιστώνουν πως δεν εντάσσονται στο σύνηθες σχήμα της κοινής, δημόσιας εκπαίδευσης. 

Kατέληξα στο "Τα χαμένα παιδιά μας" (Πόλις, 2006 - μτφρ.Ξένια Σκούρα, πρόλογος του εκπαιδευτικού Σταύρου Ζουμπουλάκη) της Γαλλίδας εκπαιδευτικού και δημοσιογράφου Νατάσα Πολονύ μετά από μια παλιά πρόταση του navarino-s.  Πρόκειται για ένα βιβλίο με τολμηρό κι εμπεριστατωμένο λόγο, ένα βιβλίο "θυμωμένο" που θίγει το πολύ σύγχρονο θέμα της δημόσιας εκπαίδευσης. Θα ήταν πραγματικά άδικο να εκληφθεί ως οπισθοδρομικό ή συντηρητικό επειδή η συγγραφέας του υπερασπίζεται την εκπαίδευση των μαθητών των αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων θεωρώντας απολύτως απαραίτητη την μετάδοση της ιστορικής μνήμης, της παράδοσης και της κάθε μορφής πολιτισμού μέσω της  διδασκαλίας της Ιστορίας. Το βιβλίο μπορεί να διαβαστεί και ως μνεία υπέρ των Ανθρωπιστικών Σπουδών που θεωρούνται πια σχεδόν περιττές στην εκπαίδευση. Ας ληφθεί υπ' όψιν πως η συγγραφέας αναλύει και βάλλει κατά του περιεχομένου του εκπαιδευτικού  προγράμματος κι όχι με τον τρόπο που αυτό θα διδαχθεί.

Προφανώς  το πρώτο βιβλίο το διάβασα -και το διαβάζω ακόμη- από δική μου, αναγνωστική περιέργεια ενώ τα δύο επόμενα για λόγους καθαρά επαγγελματικούς. Και τα τρία όμως, εκτός του ότι αξίζουν τον χρόνο και το ενδιαφέρον σας, μπορούν να λειτουργήσουν και ως ένας ενιαίος οδηγός για την εκπαίδευση: η δημιουργικότητα -που αναδεικνύουν τα δύο πρώτα βιβλία- σε συνδυασμό με την γνώση του παρελθόντος που προασπίζεται το τρίτο παρέχουν το τόσο  αναγκαίο "λίπασμα" που χρειάζονται τα "δεντράκια" μας για να μεγαλώσουν και να καρποφορήσουν. 

Σάββατο 19 Μαΐου 2012







Γηράσκω αεί 
διδασκόμενη...






Μετά από λίγο μαθαίνεις
την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
και να αλυσοδένεις μια ψυχή.
Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια
Και αρχίζεις να μαθαίνεις
πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις
Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου
με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με τη χάρη μιας γυναίκας
και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού
Και μαθαίνεις να φτιάχνεις
όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του Αύριο
είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
…και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο
να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.
Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου
μπορεί να σου κάνει κακό.
Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
Αντί να περιμένεις κάποιον
να σου φέρει λουλούδια
Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις
Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη
Και ότι, αλήθεια, αξίζεις
Και μαθαίνεις… μαθαίνεις
…με κάθε αντίο μαθαίνεις


"Μαθαίνεις"





Τρίτη 15 Μαΐου 2012







The contract between 


 the author and the reader is a game. And the game . . . is one 
of the greatest invetions of Western civilization: the game of telling stories, 
inventing characters, and creating the imaginary paradise of the individual, 
from whence no one can be expelled because, in a novel, 
no one owns the truth and everyone has 
the right to be heard and understood.”


Myself with Others: Selected Essays




Παρασκευή 4 Μαΐου 2012










Μάσκες



                             

                             Τις μάσκες σου, που τις φοράς σα βγαίνεις
                             περατζάδα στις πλατείες της ημέρας,
                             μην τις μπερδέψεις, θα μπλεχτείς, να ξέρεις,
                             κι άντε να βρεις μετά του κουβαριού την άκρη.

                            Ποιος ξέρει τι. και ποιος πάλι δεν ξέρει.
                            ποιες αμαρτίες κρύβει τούτη 'δω η μάσκα,
                            ποιες η άλλη. σε ποια πλατεία άπλωσες μπουγάδα.

                            Κι αν ξέβαψαν τα χρώματα και γίναν όλα μπλε
                            και τα λευκά γίναν μαβί και τα μαβί καφέ,
                            'συ έβαλες μαζί τα χρώματα για πλύση.
                            εσύ ήσουν που τα άπλωσες εν δημοσία θέα.

                            εσύ φοράς και ξεφοράς τις μάσκες που γυαλίζουν.
                            Ποια ιστορία διάλεξες πίσω απ' την κάθε μάσκα;
                            Ποιος ξέρει τι. και ποιος πάλι δεν ξέρει.

                            Κι εν τέλει, ο λογαριασμός εσένα θα βαρύνει
                            τόσες και τόσες σούμες πια, προσθέσεις κι αφαιρέσεις.
                            Κοίταξε μόνο τη σωστή τη μάσκα να φορέσεις
                            όταν πληρώνεις. γιατί αλλιώς,
                            τ' αργύρια αντίκρισμα δε θα 'χουν.




                                                                                      Κρυστάλλη 
                                                                 Γλυνιαδάκη







 Σημειώσεις: Από το βιβλίο της (και) ποιήτριας "Λονδίνο-Ιστανμπούλ"  (Πόλις, 2009). Το γλυπτό είναι της Αννίτας Ξάνθου.