"Με την επιστράτευση...

...φύγανε και τα δύο τα αγόρια. Και ο Χαράλαμπος και ο Τάκης.  Ο Χαράλαμπος ήτανε ήδη επάνω, ενάμιση χρόνο φαντάρος. Ο Τάκης ήταν στα δεκαεπτά. Ήταν η 28η Οκτωβρίου. Στις 26 ήταν του Αγίου Δημητρίου, γιόρταζε ο μικρός και ήρθε η θεία μου κι έφερε ένα κουτί κουραμπιέδες. Εν τω μεταξύ η μάνα δεν μας άφηνε να πάρουμε, να μην χαλάσουμε το κουτί τους κουραμπιέδες – τους είχε βολεμένους, να περάσει η γιορτή και μετά. Τη Δευτέρα το πρωί που πήγαμε στο σχολείο, βγήκε ο διευθυντής έξω, ήταν ο κ.Αλβανός, στο 3ο δημοτικό σχολείο πηγαίναμε τότε και  είπε «κηρύχτηκε ο πόλεμος», μας κήρυξαν οι Ιταλοί τον πόλεμο, οι μακαρονάδες, και θα τους φάμε, ζήτω εμείς, που δεν νοιώθαμε κιόλας, τέλος πάντων... Μετά μας διώξαν, δεν κάναμε μάθημα εκείνη τη μέρα, πήγαμε σπίτια μας. Μόλις μπήκαμε, «μαμά, φέρε τους κουραμπιέδες να τους φάμε. Έγινε πόλεμος!» Εμείς το νομίζαμε γιορτή.

(...)

Ακούμε κάποια ώρα πυροβολισμούς, απέξω είχε στάρια, το σπίτι της Ρένας είχε κτήμα, και πιάσανε κόσμο, τους έβαλαν μέσα στ’ αυτοκίνητα να πάνε να τους εκτελέσουν. Τον έναν τον εκτέλεσαν  εκεί απ' έξω… και ακούσαμε το αυτοκίνητο που έφευγαν και ανοίξαμε και είδαμε  το παλικάρι  μέσα στα στάρια. Χυμένο το αίμα…. 

(...)

Όταν ο πατέρας σου γύρισε από τον πόλεμο είχε τόσα γένια που δεν τον αναγνώριζες. Και η μάνα μου ήτανε στη  πόρτα και άμα έβλεπε φαντάρο, ρωτούσε: Μήπως είδατε τον Χαράλαμπο; Τον είδαμε, είναι καλά, είναι καλά, της λέγανε εκείνοι. Κάποια ώρα, νάσου ο πατέρας σου από τη γωνία. Αγνώριστος. Γένια, μαλλιά μέχρι κάτω. Πλησιάζει, ψείρα, ψείρα, ψείρα… στη κοιλιά, στα μαλλιά…. Κοιτάζει η μάνα μου και ρωτά: παιδάκι μου, μήπως είδες το Χαράλαμπο; Εγώ είμαι μάνα. Εγώ είμαι. Ανάσταση! Τον πιάνει αγκαλιά τον φιλά. Τον βάζει να πλυθεί."

Σημείωση: "Το Δάσος" που εικονογραφεί την ανάρτηση είναι χάραγμα σε πέτρα της Βάσως Κατράκη.