Δεκαοκτώ μύθοι

σ'ένα παραμύθι

Πινιάτα είναι ιταλική λέξη και σημαίνει εύθραυστο δοχείο. Είναι επίσης ένα μεγάλο χάρτινο παιχνίδι – συνήθως μοιάζει με ένα μεγάλο μπαλόνι με επτά κώνους που εξέχουν και κορδέλες. Μπορεί όμως να έχει όποιο άλλο σχήμα θέλει κανείς, είναι όμως πάντα γεμισμένο με διάφορα γλυκίσματα που συμβολίζουν τους πειρασμούς της ζωής. Την πινιάτα την δένουν με σχοινί κάπου ψηλά και τα παιδιά, ή οι ενήλικοι, πρέπει να την χτυπήσουν με κάποιο ραβδί, κι ενώ έχουν δεμένα τα μάτια τους, ώστε να σπάσει και να ξεχυθούν αυτά που έχει μέσα. 

Αυτό είναι το αγαπημένο παιχνίδι της Πεπίτας, της ηρωίδας του "Η τελευταία πινιάτα" (Καστανιώτης, 2019) της Κωνσταντίνας Τασσοπούλου. Η Πεπίτα ζει στο Μεξικό και κάθε χρόνο στα γενέθλιά της ζητά από τον δον Φουλχένιο να της κατασκευάσει αυτό το παιχνίδι που θα έχει, φυσικά, διαφορετική γέμιση κάθε φορά – από καραμέλες που είχε στα πρώτα της γενέθλια μέχρι γεμιστά σοκολατάκια, μπισκότα, παιχνίδια, φρούτα και ό,τι άλλο ήθελε.  

Ο δον Φουλχένιο είναι ειδικός στις πινιάτες – οι δικές του είναι οι πιο φημισμένες στο Μεξικό και κάθε χρόνο εκτελεί την παραγγελία της Πεπίτας με ιδιαίτερη φροντίδα. Μα κάθε φορά, κάτι κάνει στραβά. Για παράδειγμα, στα τρίτα της γενέθλια η Πεπίτα του ζήτησε να γεμίσει την πινιάτα της με πολλά μπισκότα κι εκείνος έβαλε μεν μπισκότα αλλά τριμμένα μπισκότα. Την επόμενη χρονιά του ζήτησε να βάλει πάλι μπισκότα, κανονικά αυτή τη φορά, κι εκείνος τα έβαλε, αλλά ήταν μπαγιάτικα και πολύ σκληρά. Αυτό γινόταν κάθε χρόνο – πότε έβαζε αυγά (ωμά), πότε φραγκόσυκα (με όλα τους τα αγκάθια), πότε άμμο, πότε αλεύρι...  Στα τελευταία παιδικά γενέθλια της Πεπίτας, τα δέκατα όγδοα, την παραγγελία εκτελεί ο εγγονός του και, σύμφωνα με τις οδηγίες του δον Φουλχένιο, η κοπέλα έπρεπε να την σπάσει όταν ήταν μόνη. Η Πεπίτα το κάνει, μα μέσα από το μεγάλο άδειο παιχνίδι πέφτει μόνο ένα γράμμα. 

Η συγγραφέας μετέγραψε τις αναμνήσεις της από ένα ταξίδι στο Μεξικό σε μία πρωτότυπη ιστορία που διαθέτει φαντασία, έξυπνους διαλόγους κι ενδιαφέροντες συνειρμούς καθώς και μια απορία που δεν απαντάται αμέσως: γιατί το κάνει αυτό ο δον Φουλχένιο;  Γιατί χαλάει τις πινιάτες και τα πάρτυ της Πεπίτας;  Τα θερμά χρώματα της εικονογράφησης από την Χρύσα Σπυρίδωνος προσδίδουν  τόνο στην ανάγνωση της ιστορίας και μεταδίδουν την κίνηση, την ζωντάνια και το χιούμορ των χαρακτήρων -παιδιών κι ενηλίκων-  αφήνοντας μία χαρούμενη, ναΐφ αίσθηση.

Σαν τους μύθους του Αισώπου -μία πινιάτα, ένας μύθος-, το βιβλίο ετούτο μιλά απλά, με τρυφερότητα, δίχως μελό συναισθηματισμούς για τις μικρές πραγματικότητες που συνήθως παραβλέπουμε – την αγάπη που δεν είναι πάντοτε φανερή, τους φόβους και τις δυσκολίες της ζωής, την επιμονή να ζητάς αυτό που θέλεις. Δεκαοκτώ μικρές αλλά βασικές λεπτομέρειες της ζωής που ισχύουν εκτός σελίδων παντού στον κόσμο. 











Σημείωση: Οι εικόνες είναι από την εικονογράφηση του βιβλίου.