Ακούω συχνά,

...συνήθως μάλιστα από επίσημα χείλη, πως επικεντρώνομαι υπερβολικά στις αδυναμίες των ανθρώπων· ότι προτιμώ να ζωγραφίζω το σκοτάδι παρά το φως. ΄Ελα όμως που η λογοτεχνία ζει απ' αυτή την αντίθεση ανάμεσα στο Καλό και στο Κακό. Αυτό που ενοχλεί τους αναγνώστες μου δεν είναι τόσο ότι μ' αρέσει να ανακατεύω μαύρο και άσπρο στους πιο αντιπροσωπευτικούς ήρωές μου, ότι προσπαθώ οι περιγραφές μου να θυμίζουν τόσο πολύ την πραγματική ζωή κι ότι ξέρω να αναδεικνύω τόσο ανάγλυφα αυτή την ελάχιστη απόσταση απ' το Καλό στο Κακό, έτσι ώστε κι ο ίδιος ο αναγνώστης να νιώθει πως κινδυνεύει από κάτι που του θυμίζει πράγματα επώδυνα, απωθημένα... Τους ενοχλεί κυρίως που εγώ δεν κρίνω, αλλά προσπαθώ να περιγράψω το Κακό, χωρίς να παρεμβάλλω δικές μου αξιολογικές κρίσεις [...].

Το πιο πάνω απόσπασμα είναι από επιστολή του Hans Fallada στον καθηγητή Hölscher (28.04.1940). Αντλήθηκε από το πλούσιο πληροφοριακό υλικό που βρίσκεται ενσωματωμένο ως ξεχωριστό παράρτημα στο "Ο Πότης" (μτφ και επίμετρο της Έμης Βαϊκούση - Κίχλη, 2013) το οποίο ξεκίνησα να διαβάζω - είμαι περίεργη για το ανάγλυφο των περιγραφών που αναφέρει πιο πάνω ο συγγραφέας και την έλλειψη αξιολογικών κρίσεων για το Κακό από έναν άνθρωπο που βούτηξε μέσα του...