Στην βροχή...

Στην αρχή άρχισε να ρίχνει χοντρές στάλες. Απείχα μόλις τρία τετράγωνα από το φροντιστήριο και λογικά, θα προλάβαινα να φτάσω στεγνή στο επαγγελματικό ραντεβού που μόλις είχε προκύψει. Δεν πρόλαβα όμως. Ο αέρας δυνάμωσε, ακούστηκαν κεραυνοί να σκίζουν τον αέρα κι έπιασε ξαφνική μπόρα, σαν μια βαριά κουρτίνα που δεν σ' άφηνε να δεις πέρα από τη μύτη σου. Δευτέρα σήμερα, τα μαγαζιά κλειστά το απόγευμα και οι ελάχιστοι άνθρωποι που κυκλοφορούσαν στο δρόμο βιάζονταν να γυρίσουν σπίτι τους. Αν και είχα ομπρέλα μαζί μου δεν την άνοιξα και συνέχισα να περπατώ κανονικά. Δεν ξέρω γιατί, είχα όρεξη να βραχώ. Εκείνη τη στιγμή χτύπησε το κινητό και στάθηκα στη μέση του πεζοδρομίου για να απαντήσω. Στο ένα λεπτό που μίλησα, οι δρόμοι έγιναν ποτάμια. Τα αυτοκίνητα με προσπερνούσαν με ταχύτητα εκτινάσσοντας οριζόντια συντριβάνια στην απέναντι πλευρά του δρόμου. Κάποιοι οδηγοί με στραβοκοίταξαν. Γιατί; τι το παράξενο έβλεπαν; Απλώς στεκόμουν κάτω από τη βροχή κι άφηνα το νερό ανενόχλητο να γλιστρά πάνω μου. Λίγο μόνο τέντωσα το χέρι προς τον ουρανό. Ν' αγγίξω τις φωτεινές πληγές του...