Κυριακή 13 Μαρτίου 2011





Σημείο καμπής




Το  “Μετά το σεισμό” του Χαρούκι Μουρακάμι (Ωκεανίδα, 2009, μετάφραση  από τα αγγλικά Βασίλης Κιμούλης)  είναι μια συλλογή έξι διηγημάτων που γράφηκαν κατά παραγγελία μετά τον καταστροφικό σεισμό του Κόμπε, στην Ιαπωνία, το 1995 που άφησε πίσω του περίπου έξι χιλιάδες νεκρούς.  Εκείνη την εποχή ο συγγραφέας  είχε ήδη εγκατασταθεί μόνιμα στις ΗΠΑ και ως writing fellow σε αμερικανικά πανεπιστήμια  γράφει το "Κουρδιστό Πουλί" και το “Νότια των συνόρων, δυτικά του ήλιου”.  Συγκλονισμένος από το γεγονός, επιστρέφει στην πατρίδα του όπου,  αφήνοντας κατά μέρος τις αγαπημένες  του μεταφυσικές ανησυχίες που συναντούμε σε όλα τα υπόλοιπα έργα του, επικεντρώνεται στις γήινες και πολύ  ρεαλιστικές επιπτώσεις που έχει μία τόσο βίαιη φυσική καταστροφή στον ψυχισμό καθημερινών ανθρώπων. "Θέλω να γράψω ιστορίες διαφορετικές απ' αυτές που έγραφα μέχρι τώρα, θέλω να γράψω γι' ανθρώπους που ονειρεύονται και περιμένουν να τελειώσει η νύχτα, που λαχταρούν το φως για ν' αγκαλιάσουν αυτούς που αγαπούν" αναφέρει στο οπισθόφυλλο του βιβλίου. 

Και πράγματι. Οι πρωταγωνιστές του Μουρακάμι  είναι πολύ συνηθισμένοι άνθρωποι οι οποίοι όμως δεν πλήττονται άμεσα από τον καταστροφικό σεισμό αλλά έμμεσα - παρακολουθώντας το τραγικό γεγονός από την βολή του σπιτιού τους. Αν μη τι άλλο, ο σεισμός εκτός από την φυσική δύναμη της γης απελευθερώνει επίσης το κενό που είναι καλά θαμμένο μέσα τους.  

Θα ήθελα να σχολιάσω περισσότερο όμως δεν έχω γυρίσει  ακόμη την τελευταία σελίδα και μάλλον θα μου πάρει λίγο - είμαι περίπου προς το τέλος του βιβλίου και δεν μπορώ να ξεκολλήσω το μυαλό μου από  ένα παλιό σκίτσο του Μορδίγιο – εκείνο όπου στο πρώτο καρέ στο πάνω μέρος της σελίδας, σε ένα πολύχρωμο δάσος ένα από τα χαρακτηριστικά ανθρωπάκια του σκιτσογράφου, κυνηγά με μια απόχη μία πολύχρωμη πεταλούδα ενώ στο επόμενο,  δεύτερο καρέ, στο κάτω μέρος της ίδιας σελίδας, οι ρόλοι έχουν αλλάξει. Είναι τώρα μια γιγάντια πεταλούδα που κυνηγά  με την απόχη ένα μικρό, ασπρόμαυρο ανθρωπάκι.



UpDate: Μια ουσιαστική παρουσίαση του βιβλίου -δίχως να κολλά στα φυσικά φαινόμενα- κάνει ο Lou Read εδώ.



Σημείωση: Η εικόνα είναι από το εξώφυλλο του βιβλίου

8 σχόλια:

navarino-s είπε...

Πολύ καλή η ανάρτηση σου και θίγεις πολύ σημαντικά θέματα, με έβαλες στο τριπ να διαβάσω το βιβλίο.
Ευχαριστώ καλό βράδυ!

Sue G. είπε...

Χαίρομαι που είμαι η αιτία για να διαβάσεις ακόμη ένα βιβλίο, navarino-s! :-) Είναι αξιοπρόσεκτο το πόσο μη συνηθισμένοι αποδεικνύονται τελικά οι άνθρωποι μπροστά σε μια τέτοια καταστροφή...

Καλή εβδομάδα!

maximus είπε...

Εμείς πάντως ως ωραίοι.. Έλληνες που μονίμως "παρακολουθούμε όλα τραγικά γεγονότα από την βολή του σπιτιού μας" δύσκολα θα απελευθερώσουμε αυτό το κενό. Ελπίζω να μη είναι μια "βίαη καταστροφή" αυτό που θα επηρεάσει τον ψυχισμό μας, με την έννοια ότι θα μας αλλάξει και συνειδήσεις. Μου άρεσε η αναφορά στο σκιτσάκι! Πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση για διάβασμα. Καλημέρα

Sue G. είπε...

Έχω την εντύπωση, maximus, ότι πολλοί θεωρούν αυτό το κενό κάτι σαν ίωση που θα κάνει τον κύκλο της και θα περάσει από μόνη της. Δεν λέω πως μας πρέπει μια σφοδρή καταστροφή αλλά η συνειδητοποίηση της κατάστασης είναι ιδιαιτέρως "ξεβολευτική". Και αν είναι αυτό το ξεβόλεμα να μας οδηγήσει σε μια αλλαγή κάνοντας πιο δημιουργικό, πιο παραγωγικό και πιο αποδοτικό εαυτό μας, ε, ας μας ταρακουνήσει και λίγο παραπάνω. Ο Μουρακάμι πάντως που συγκλονίστηκε έγραψε ένα ξεχωριστό βιβλίο. :-)

Καλημέρα και καλές -μελλοντικές- αναρτήσεις!

Pompeia είπε...

Οδυνηρά επίκαιρο το βιβλίο... και μάλλον θα αναγνωρίσουμε πολλές καταστάσεις στους ήρωές του... Όσο για το σκίτσο, είναι ο εφιάλτης που έβλεπα όταν ήμουν παιδί... τα πλάσματα της φύσης να μας κυνηγούν για να μας εξοντώσουν, όπως κάναμε κι εμείς μαζί τους....

Sue G. είπε...

Ελπίζω μόνο, Pompeia, να μπορέσουμε να αναστρέψουμε δραστικά την πορεία αυτού του εφιάλτη - χρονικό περιθώριο υπάρχει, έστω και οριακό. Για την έμπρακτη θέλησή μας έχω κάποιες αμφιβολίες...

Lou ...Read είπε...

Ευχαριστώ πάρα πολύ για την αναφορά :-) Πολύ ευγενικό!

Sue G. είπε...

Πάρα πολύ καλό το κείμενο, Lou! :-))