Τhe room in the book

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να επιλέξεις το επόμενο βιβλίο: από την σκέψη να διαβάσεις την υπόλοιπη βιβλιογραφία ενός συγγραφέα που μόλις γνώρισες και σε συνάρπασε, την αντιστοιχία του με τις τρέχουσες εξελίξεις, τις προτάσεις ενός φίλου, την περιέργεια ή το όμορφο εξώφυλλό του μέχρι την εντελώς τυχαία επιλογή του για  λόγους που δεν μπορείς, ούτε και θα σε ενδιέφερε να εξηγήσεις.  Τις περισσότερες φορές, όμως,  εμπιστεύομαι το ένστικτο και την διάθεσή μου σε συνδυασμό ίσως με την εμφάνιση κάποιας στιγμιαίας παρόρμησης.

Με αυτόν τον τελευταίο τρόπο επέλεξα "Το Δωμάτιο" (Ψυχογιός, 2011, μτφρ. Έφη Τσιρώνη).  Ωστόσο, παρά το αισιόδοξο τέλος του, τις μεγάλες πωλήσεις και τις αρκετές θετικές κριτικές που συγκέντρωσε, δίσταζα να το ανοίξω κι αυτό διότι οτιδήποτε έχει να κάνει με άσκηση βίας ειδικώς σε παιδιά και γυναίκες με θυμώνει και με αποσυντονίζει. Και "Το Δωμάτιο" έχει ακριβώς αυτό το θέμα: ένα μικρό αγόρι μεγαλώνει φυλακισμένο με την μητέρα του σε ένα υπόγειο διαμέρισμα μόλις δώδεκα τετραγωνικών όπου κρατούνται από έναν άντρα ο οποίος ασκεί βία πάνω τους. Δεν είναι τυχαία η ομοιότητα της ιστορίας με την αποτρόπαιη υπόθεση του Ελβετού Φριτζλ που ήρθε στην επιφάνεια πριν λίγα χρόνια - ο Φριτζλ κρατούσε φυλακισμένη για 24 χρόνια την κόρη του, την οποία κακομεταχειριζόταν και βίαζε επανειλημμένως με αποτέλεσμα η γυναίκα να φέρει στον κόσμο επτά παιδιά. Η Emma Donoghue  εμπνεύστηκε  από αυτήν ακριβώς την υπόθεση, εξού και το πλήθος αντιδράσεων που προκάλεσε το συγκεκριμένο μυθιστόρημα.

Είναι από τις λίγες φορές που κρατώ αποστάσεις από το βιβλίο που διαβάζω. Η υπόθεση είναι από τη φύση της δύσκολη και κλειστοφοβική - εάν εγώ, που αυτή τη στιγμή είμαι υποχρεωμένη να μείνω στο σχετικά ευρύχωρο σπίτι μου για λίγες μέρες νιώθω ασφυκτικά, τι μπορεί να νιώθει κάποια που είναι φυλακισμένη για χρόνια; Πολύ περισσότερο δε, μια μάνα που μεγαλώνει το παιδί της; Το βιβλίο, εκτός από  την σχέση μητέρας-παιδιού που θίγει, θέτει πολλά διλήμματα ψυχολογικής φύσεως που, υποθέτω, θα τα ανακαλύψω στην συνέχεια. Είμαι ακόμη στις πρώτες σελίδες και το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι ο πεντάχρονος Τζακ  είναι ένα γοητευτικός αφηγητής - είναι τόσο ευθύς και αυθόρμητος ο τρόπος που περιγράφει τη ζωή με την Μαμά στον δικό τους, πολύ δικό τους, κόσμο που με αφοπλίζει - δεν νομίζω ότι θα μείνω για πολύ εκτός.  Ίδωμεν.

Σημείωση: Το σκίτσο ανήκει στον George Braque και είναι το " l' oiseau bleu et gris".